Οπως ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος που διάλεξε η κόρη του για να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη απέναντι στη «ριγμένη» από την ίδια - και πεθαμένη, πια - φίλη της. 'Η, ακόμα, η αυτοκτονία του παιδεραστή μικροαστού οικογενειάρχη, όταν γίνεται η αποκάλυψη της «διπλής» ζωής του μπροστά στην οικογένειά του. Ενδιαφέρον, ακόμα, παρουσιάζει και ο «διδαχτικός» χαρακτήρας της ταινίας, καθώς και η αργόσυρτη αποστασιοποιημένη αφήγηση. Εχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς μια «μυστικιστική» ασιατική παραβολή. Μια αλληγορία. Ενα σοφό λαϊκό γνωμικό! (Σκηνή του τέλους με το «σαλίγκαρο). Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν μια άλλη κουλτούρα. Που είναι γοητευτική.

Ο Κι-Ντουκ δείχνει ότι έχει άλυτα προβλήματα με τη θρησκεία. Προβλήματα που επιδεινώθηκαν καθώς στη βαθιά μυστικιστική θρησκευτική αντίληψη της πατρίδας του, φαίνεται, μπλέχτηκε και η βίβλος. Μια γνωριμία που, μάλλον, έγινε στο Παρίσι όταν σπούδαζε. Οπως και στην πολύ καλή προηγούμενη ταινία του (Ανοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο...), έτσι και εδώ ο Κι-Ντουκ φαίνεται να αναζητεί τη «λύτρωση» στη μεταφυσική. Φαίνεται να γοητεύεται από τα «θαύματα». Η απάντηση στα κοινωνικά προβλήματα, κατά τον Κορεάτη σκηνοθέτη, φαίνεται να βρίσκεται στο πνευματικό «εσωτερικό» του ανθρώπου. Εκεί όπου, κατά τη γνώμη του, φωλιάζει η δύναμη αλλά και η συγχώρηση! Εστω και αν παρατηρεί διάσταση ανάμεσα στις αναφορές της θρησκείας και στην πραγματικότητα.

Ωστόσο στην πράξη ο Κι-Ντουκ παραδέχεται πως οι άνθρωποι, και η κόρη του στην περίπτωση, θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικοί αν είχαν διαφορετική εκπαίδευση. Αν το κοινωνικό περιβάλλον ήταν διαφορετικό. Την αντίφαση αυτή ο σκηνοθέτης την κρατάει σε σχεδόν απόλυτη ισομετρία. Και αυτό «επιτρέπει» στο θεατή να κάνει, σύμφωνα με τις δικές του φιλοσοφικές αντιλήψεις και την πείρα του, τους δικούς του συλλογισμούς. Η ταινία, πάντως, δέχεται δυο αναγνώσεις.

Παίζουν: Τζι - Μιν Κουάκ, Μιν - Τζονγκ Σέοκ, Εολ Λι.