Η έκφραση της αλληλεγγύης των λαών, με αφορμή, αυτή τη φορά, την καταστροφή στη Νοτιοανατολική Ασία είναι πράγματι εντυπωσιακή. Ωστόσο, δεν μπορούμε να συμμεριστούμε την έκπληξη ορισμένων για το φαινόμενο αυτό. Αυτό το «κύμα ανθρωπιάς», για το οποίο γίνεται λόγος, είναι σταθερό γνώρισμα της λαϊκής αυτενέργειας.

Ομως, δύσκολα μπορούν να κρυφτούν πίσω από την αλληλεγγύη αυτή οι προφανείς σκοπιμότητες και στοχεύσεις πολυεθνικών επιχειρήσεων, κυβερνήσεων και οργανισμών που φαίνονται να πλειοδοτούν τώρα σε ευαισθησία και «φιλανθρωπία» για τα θύματα της μεγάλης καταστροφής. Κατ' αρχήν, η ειλικρίνειά τους δοκιμάζεται από τη στάση τους απέναντι σ' αυτές τις χώρες και σ' αυτούς τους λαούς πριν την 26η Δεκέμβρη.

Γιατί πολλές από τις κυβερνήσεις που τώρα επιδίδονται σε πλειστηριασμό «ανθρωπισμού», όπως και πολλές εταιρίες που ανακοινώνουν δωρεές εκατομμυρίων δολαρίων, είχαν πρωταγωνιστήσει τα προηγούμενα χρόνια στην επιχείρηση εξαθλίωσης των χωρών της περιοχής και των λαών τους. Αυτή η εξαθλίωση λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής τόσο στις ανθρώπινες απώλειες, όσο και στις υλικές καταστροφές μετά το σεισμό και τα τσουνάμι.

Ακόμη και αυτή η γαλαντομία των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών. που εκφράζεται με την ανακοίνωση μεγάλων ποσών βοήθειας, κρίνεται και από την πρόσφατη εμπειρία. Μόλις την περασμένη Τρίτη, αξιωματούχος του ΟΗΕ εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για τη βοήθεια που θα φθάσει τελικά σ' αυτούς που την έχουν πραγματικά ανάγκη. Ο ίδιος υπενθύμισε ότι πριν από ένα χρόνο, όταν το Ιράν χτυπήθηκε από φονικό σεισμό, η «διεθνής κοινότητα» υποσχέθηκε βοήθεια 1,1 δισ. δολαρίων. Ομως, τελικά, στους πληγέντες έφθασε βοήθεια μόλις 17,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Στις στήλες του διεθνούς Τύπου παρουσιάζονται ήδη τα πρώτα δημοσιεύματα σχετικά με τα μεγάλα συμβόλαια για την ανοικοδόμηση και την ανασυγκρότηση των χωρών που χτυπήθηκαν. Συμβόλαια που διεκδικούν μεγάλες αμερικανικές και άλλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, που κεφαλαιοποιούν τη «φιλανθρωπία» τους σε αμοιβές εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Για να αποδειχθεί ότι το κεφάλαιο ακόμη και τον ανθρώπινο πόνο και την καταστροφή τα αξιοποιεί μόνο ως πηγή μεγαλύτερων κερδών.

Στη σκιά αυτών των περιστάσεων δε λείπουν και οι προσπάθειες πολιτικής αξιοποίησης της καταστροφής, όπως, παραδείγματος χάριν, η προσπάθεια των ΗΠΑ να διεισδύσουν στρατιωτικά και να νομιμοποιήσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην ευαίσθητη αυτή περιοχή του πλανήτη, με το πρόσχημα της ασφαλούς μεταφοράς της ανθρωπιστικής βοήθειας. Δεν είναι τυχαίο ότι η περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας, με ισχυρότατο μουσουλμανικό στοιχείο, θεωρείται από την αμερικανική κυβέρνηση στόχος προτεραιότητας στην «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» της.

Τα παραπάνω καθιστούν απαραίτητο το διαχωρισμό της λαϊκής αλληλεγγύης και μάλιστα της οργανωμένης από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το φιλειρηνικό κίνημα, άλλους μαζικούς και κοινωνικούς φορείς, που απευθύνεται στους φτωχούς και τους εκ των προτέρων εξαθλιωμένους αυτών των χωρών, στο όνομα της κοινής μοίρας και των κοινών αγώνων των λαών, από τη «φιλανθρωπία» με το αζημίωτο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.