Εναν εξαιρετικά επικίνδυνο δρόμο, για το σύνολο των δημοκρατικών κατακτήσεων, που επιβιώνουν ακόμα και αντανακλώνται στη σημερινή μορφή του πολιτικού - διοικητικού συστήματος της χώρας, ανοίγει το κυβερνητικό κόμμα, με μια «αθώα» σύμβαση, που πρόκειται να υπογραφεί εντός των ημερών στο Χαϊδάρι (ανάλογη σύμβαση ετοιμάζεται και στη Νίκαια).

Η σύμβαση προβλέπει ότι το σύνολο των αρμοδιοτήτων που ανήκουν στον Οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης μεταβιβάζεται σε έναν ιδιωτικό επιχειρηματικό Ομιλο. Ο Ομιλος εξουσιοδοτείται επίσης να εκτελεί το σύνολο των δραστηριοτήτων της δημοτικής αρχής (από την προκήρυξη διαγωνισμών και ανάθεση έργων ως και την υπογραφή «συμφώνων αλληλεγγύης, φιλίας και συνεργασίας με άλλους ΟΤΑ»! Ο ίδιος αναλαμβάνει να εκπροσωπεί τον Δήμο στις σχέσεις του με την κεντρική κρατική διοίκηση! Το καταπληκτικότερο όλων: «Η σύμβαση ανανεώνεται αυτοδικαίως» στο διηνεκές...

Ο δήμος εμφανίζεται να εκχωρεί σε ιδιωτική εταιρία την ίδια την ιδιότητά του ως πρώτη βαθμίδα της κρατικής διοίκησης και τις λειτουργίες που απορρέουν από αυτήν. Το γεγονός εκφεύγει της τοπικής διάστασης, καθώς αφορά στο σύνολο των διαφαινόμενων σε πολλούς τομείς μετεξελίξεων του πολιτικού συστήματος.

Μάλιστα, το γεγονός ότι εκχωρούνται στο ιδιωτικό κεφάλαιο δικαιώματα που εκπορεύονται από την ίδια την αιρετότητα του πρώτου βαθμού διοίκησης του κράτους μοιάζει επιμέρους, μπροστά στην τερατώδη διάσταση, που αποκτά προοπτικά η όλη επιχείρηση επανακαταμερισμού εξουσίας: Από την άσκηση κρατικής εξουσίας στο δημόσιο χώρο, ανάληψή της ευθέως από καθαρόαιμους ιδιωτικούς μηχανισμούς διοίκησης.

Αυτό που δηλώνεται ως προοπτική μέσα από τις συγκεκριμένες συμβάσεις συνιστά ποιοτικό άλμα στις σχέσεις κράτους - ιδιωτικού κεφαλαίου, καθώς το κρατικομονοπωλιακό σύστημα εμφανίζεται να μην ικανοποιείται από το σημερινό επίπεδο σύμφυσης κράτους - επιχειρήσεων. Ζητείται ευθέως πλέον από το ιδιωτικό κεφάλαιο, πέρα από την οικονομική ενίσχυση και τη διοικητική υποστήριξη, η ανάληψη άμεσα κρατικής πολιτικο-διοικητικής εξουσίας για τη χωρίς ενδιάμεσους διαχείριση οικονομικών μεγεθών, που συνταγματικά ακόμα σήμερα ανήκουν στο κράτος.

Η εξέλιξη έχει, επίσης, άμεση σχέση με την ορατή πλέον πορεία αντιδραστικοποίησης του αστικού κράτους. Αφορά στην κατάργηση δημοκρατικών κατακτήσεων που εμπεριέχονται στη λειτουργία του σημερινού πολιτικο-διοικητικού συστήματος. Αφορά, τόσο αλλαγές στον καταμερισμό εργασίας ανάμεσα στο κράτος και το ιδιωτικό κεφάλαιο, όσο και τη διοίκηση κρατικών υποθέσεων απευθείας από το ιδιωτικό κεφάλαιο και μάλιστα με όρους πολυεθνικών.

Στο ειδικό επίπεδο της αυτοδιοίκησης, θα έχει σαν αποτέλεσμα οι δημοτικές επιχειρήσεις, που λειτουργούν ήδη με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να μοιάζουν αγγελούδια μπροστά σε ό,τι προωθείται. Τώρα εκχωρείται το σύνολο της λειτουργίας του δήμου σε ιδιωτική επιχείρηση. Από την ανάγνωση της σχετικής σύμβασης φαίνεται πως ίσως μείνει στο δήμο μόνο η Υπηρεσία Ληξιαρχείου. Το ίδιο το δημοτικό συμβούλιο παύει ουσιαστικά να έχει λόγο ύπαρξης.

Βέβαια, ο πραγματικός εφιάλτης για όσους διατηρούν ακόμα αυταπάτες για περιθώρια βελτίωσης της αστικής δημοκρατίας θα αρχίσει, όταν αυτή η «αθώα» τοπική σύμβαση θα βρει την επέκτασή της, τόσο στο σύνολο της αυτοδιοίκησης, όσο και σε άλλες βαθμίδες κρατικής διοίκησης. Κι αυτό θα συμβεί αναγκαστικά, όσο αυτή θα είναι η φορά εξέλιξης των πολιτικών πραγμάτων.

Το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο, ισχυροποιημένο πλέον, σπεύδει να δείξει πως δεν ανέχεται ούτε καν αυτά τα όρια της, έτσι κι αλλιώς, ασφυκτικής για τα λαϊκά στρώματα δημοκρατίας. Δηλώνει, με πολλούς τρόπους πλέον, έτοιμο να αναλάβει χωρίς ενδιάμεση πολιτική μεσολάβηση το ίδιο την εξουσία και σε όλα τα επίπεδα διοίκησης. Κι από αυτή τη θέση δεν έχει κανένα πρόβλημα να αφήνει ελεύθερους τους πολιτικούς εκπροσώπους του να σχεδιάζουν και υλοποιούν όσο δημοκρατικά θέλουν αιρετούς θεσμούς, οι οποίοι χωρίς πραγματική εξουσία θα είναι κάτι λιγότερο κι από μαϊντανοί. Η περίπτωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και το πώς δύο δοτά όργανα, η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ασκούν πραγματική εξουσία είναι χαρακτηριστική.

Υπό αυτή την προοπτική, γίνονται ευκολότερα κατανοητές και διακηρύξεις οπαδών αυτού του συστήματος, όταν εσχάτως αρχίζουν να μιλούν για αιρετή τριτοβάθμια διοίκηση, ακόμα και για καθιέρωση απλής αναλογικής σε όλα τα αιρετά όργανα από το δήμο μέχρι και τη Βουλή. Δημοκρατικά οι πάντες μπορούν να εκφράζονται, αρκεί να μη διοικούν.