Κάποιους εξυπηρετεί να παίζουν την κολοκυθιά. «Ανοίγει ή δεν ανοίγει το ασφαλιστικό;». Θα φτιάξουμε «Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων ή Επιτροπή Σοφών»; Η κυβέρνηση θα πάρει πρωτοβουλία και θα καλέσει σε «κοινωνικό διάλογο» ή οι κοινωνικοί εταίροι θα προτείνουν αυτοί στην κυβέρνηση; Θα επανεξεταστεί συνολικά το ασφαλιστικό ή μόνο οι εκκρεμότητες που έχει αφήσει πίσω του ο νόμος Ρέππα;

Είκοσι χρόνια τώρα το ασφαλιστικό είναι ορθάνοιχτο. Κυβερνήσεις και πλουτοκρατία όλα αυτά τα χρόνια χτυπάνε κατά κύματα την κοινωνική ασφάλιση. Με τις ανατροπές που επέβαλαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπονόμευσαν και συνεχίζουν να υπονομεύουν τον κοινωνικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Προχωρούν στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της υγείας και της πρόνοιας. Αύξησαν τα όρια ηλικίας. Μείωσαν τις κύριες και επικουρικές συντάξεις. Περιορίζουν και επιδιώκουν να καταργήσουν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Αύξησαν τις εισφορές των εργαζομένων. Περιόρισαν δραστικά τις αναπηρικές συντάξεις. Υπονομεύουν το θεσμό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Μείωσαν τις εργοδοτικές εισφορές, συνεχίζουν να τους επιδοτούν, τους απαλλάσσουν από βεβαιωμένα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Κλέβουν διαχρονικά τα αποθεματικά των ταμείων. Σπρώχνουν τις εισφορές των μεροκαματιάρηδων στο χρηματιστηριακό τζόγο.

Αυτά είναι τα ανδραγαθήματά τους! Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τώρα θα αλλάξουν πολιτική; Οχι. Ολα αυτά τα διλήμματα περί «βιωσιμότητας», και «ανταποδοτικότητας», ο όψιμος πόνος τους για τη «γήρανση» του πληθυσμού, την «υπογεννητικότητα», εξυπηρετούν ένα και μόνο στόχο. Να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους, να τους παγιδεύσουν για να περάσουν και νέα μέτρα. Να εφαρμόσουν τη στρατηγική τους, να στύψουν σαν λεμονόκουπες εργαζόμενους και ασφαλιστικά ταμεία.

Ο πλούτος που διαθέτει η χώρα, η αύξηση της παραγωγικότητας, ο καθημερινός κόπος εκατομμυρίων εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων και αγροτών, μπορεί να εξασφαλίσει ένα άλλο ανεβασμένο και ποιοτικό επίπεδο υπηρεσιών, παροχών και συντάξεων. Απαραίτητη προϋπόθεση: Η ενιαία αντίσταση των εργαζομένων. Η οργάνωση της πάλης και η διεκδίκηση αιτημάτων που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ο αγώνας όχι μόνο ενάντια στις συνέπειες αλλά και στις βαθύτερες αιτίες που χειροτερεύουν τη θέση της κοινωνικής ασφάλισης. Η μαζική, ταξική, πολιτική πάλη, που θα αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων και των κομμάτων τους θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη λαϊκή εξουσία.