«Υπάρχουν χιλιάδες έλατα/ σπασμένα από οβίδες./ Υπάρχουν φαντάροι που πριονίζουνε τη νύχτα τις σανίδες για τα φέρετρα./ Ο πόλεμος είναι ένα νεκροταφείο πυκνοφυτεμένο με σταυρούς».

(Γκιγιόμ Απολινέρ)

Ο λόγος για την ποίηση, που εξαγνίζει τα συναισθήματά μας. Μας οδηγεί σε μονοπάτια που κάποτε αρνούμαστε. Την αλκυόνη μέσα στην τόση πεζότητα της ζωής μας. Που πάει - έρχεται ανάμεσα στο χρόνο, την αιωνιότητα: Παραμένει ισόβιος ανάμνηση του «παραδείσου». Η ποίηση του κυκλάμινου - της άνοιξης, της φιλοσοφίας του μίσχου. Μας παρηγορεί, ακόμη, για τα ανέφικτα. Μας οδηγεί στην αλήθεια της μαργαρίτας. (Ελύτης). Η ποίηση μιλάει για το σφυρί που χτυπάει την πέτρα. Τη λέξη, που διηγείται τον ήχο της.

«Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο/ γι' αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία./ Γράφω ένα στίχο, γράφω τον κόσμο, υπάρχω,/ υπάρχει ο κόσμος./ Απ' την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι./ Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος./ Τούτη η καθαρότητα είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια,/ η τελευταία μου θέληση» (Γιάννης Ρίτσος),

Η ποίηση είναι κοινωνικό φαινόμενο. Από την κοινωνία προέρχεται - τη συλλογική συνείδηση πρέπει να υπηρετεί. (Μάρκος Αυγέρης). Είναι η τέχνη έκφραση του Ανθρώπου. Η αισθητική της καταξίωσης είναι η Ποίηση. Η διαλεκτική της είναι να δώσει ονόματα στα βάσανά μας: Απ' τ' ακροούρανα όπου γης/ βουές/ απύλωτης οργής/ (φωνής; κραυγής;)/ κυλάνε θερμασμένες,/ ως λάβα ετοιμόπυρη/ απ' το σωψύχι πικραμένων». (Βασίλης Α. Ψάρρης).