Για πρώτη φορά το πρόβλημα με την ύπαρξη της καρκινογόνου ουσίας κηροσκωρίνης (διχλωροβενζόλιου) σε ελληνικό μέλι εντοπίζεται στις 30 Οκτώβρη του 2003.

Τότε δεν είχε ληφθεί κάποιο μέτρο, επειδή αφενός δεν υπάρχει μέχρι τότε κάποιο κοινοτικό όριο για την ύπαρξη της ουσίας στο μέλι, αλλά και επειδή η ύπαρξή της στην εγχώρια παραγωγή θεωρείται από τους αρμόδιους φορείς ότι βρίσκεται σε μικρό ποσοστό σε σχέση με τη διεθνή εμπειρία.

Πάντως επιστημονική επιτροπή αναλαμβάνει να εξετάσει το πρόβλημα και να συντάξει πόρισμα, το οποίο και παραδίδεται στον ΕΦΕΤ ένα χρόνο μετά. Στο πόρισμα προτείνεται η απαγόρευση χρήσης κηροσκωρίνης, η σταδιακή αντικατάσταση των μολυσμένων κηρηθρών και η χρήση εναλλακτικών μεθόδων για τη συντήρησή τους. Αν και η ουσία είναι γενικά απαγορευμένη προτείνεται και ο καθορισμός ορίου ύπαρξης της ουσίας στο μέλι, στα 10 mg/lt, με εξαίρεση το μέλι παραγωγής 2004 και λήξης 2007, για την οποία καθορίζεται όριο στα 40 mg/lt.

Στις 21 του Φλεβάρη 2005, έπειτα από ελέγχους των κυπριακών αρχών, μέλι ελληνικής παραγωγής κρίνεται ως ακατάλληλο, εξαιτίας της υψηλής του περιεκτικότητας σε κηροσκωρίνη, ενώ στις 16 του Μάρτη τίθεται σε ισχύ ο κοινοτικός κανονισμός, οποίος θέτει ανώτατο όριο για την ύπαρξη της ουσίας στο μέλι τα 10 mg/lt. Είναι απορίας άξιο, πάντως, το γεγονός ότι οι κυπριακές αρχές απέσυραν από την εσωτερική τους αγορά μεγάλες παρτίδες ελληνικού μελιού ως ακατάλληλες, ίδιες παρτίδες με αυτές που κυκλοφορούσαν στην ελληνική αγορά ως... κατάλληλες. Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν το γεγονός ως «εμπορικό πόλεμο» κατά της χώρας μας, μόνο που αυτή η απάντηση δε φαίνεται και πολύ πειστική...

Φυσικά, ούτε και η αιτιολόγηση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, έτσι όπως δόθηκε από τη δήλωση του υφυπουργού Αλ. Κοντού, ότι «οι Ελληνες μελισσοκόμοι για πολλές δεκαετίες χρησιμοποιούσαν την κηροσκωρίνη, για τη συντήρηση των κηρηθρών και την αντιμετώπιση του κηρόσκορου, χωρίς να υπάρχει κανένα πρόβλημα», μπορεί να ληφθεί ως σοβαρή. Προφανώς και γνωρίζει ο κ. υφυπουργός ότι διαφορετικά επιστημονικά «στάνταρ» υπήρχαν τη δεκαετία του '50 και διαφορετικά σήμερα. Οπως και διαφορετικές δυνατότητες εντοπισμού επιβλαβών συνεπειών στην ανθρώπινη υγεία και στο περιβάλλον από κάθε λογής ουσίες.