Παραστάτες του τα μέλη της ΚΕ του Κόμματος, τα στελέχη των οργανώσεων κι αυτός να αγναντεύει ακόμα από το ύψος της βιβλιοθήκης του σα να πρόκειται όπου νάναι να αρχίσει η συνεδρίαση. Εξάλλου το κάλεσμα στο γιγαντοπανό της νότιας όψης του κτιρίου επιμένει: Συσπείρωση και δράση με το ΚΚΕ!

«Μάθετε, ακούγεται η φωνή του, ποιο ήταν το ήθος των νικημένων και ποιο το ήθος των νικητών»...

Μαθαίνουμε. Οτι υπάρχουν άνθρωποι που με τη ζωή τους γράφουν ιστορία. Και ως τέτοιοι παραμένουν ζωντανοί.

Και υπάρχουν πάντα τα τσακάλια που ζουν από το θάνατο. Τα περιμέναμε να σκάσουν μύτη λίγο αργότερα. Λαθέψαμε. Ηδη αλυχτούν μέρα μεσημέρι.

Και καλά αυτοί που βγάζουν μεροκάματο έτσι. Κάτι άλλα θρασίμια, που γνωρίζουν ότι πρέπει να σιωπούν, από πού αντλούν τέτοιο θράσος;

Μέτρο πάντων... το μέτρο. Δεν ισχύει δυστυχώς για μερικούς.

Να λοιπόν που κάτι ήξερε ο σύντροφος όταν ζητούσε να τον προφυλάξει το Κόμμα από τα αγρίμια. Να που απλώθηκαν τριγύρω.

Ξανά! Ούτε λέξη δεν τους πρέπει. Δε θα μαγαρίσουμε αυτό το φύλλο με τη χολή τους.

Κρατάμε ξέχωρα απ' τα εξάστηλα το χτεσινό φύλλο του «Ριζοσπάστη» μας (ίσως κάπου λαθέψαμε στο τιράζ που τυπώσαμε κι εξαντλήθηκε νωρίς) κι από τα κείμενα των άλλων μόνο κάποιες μικρές ψηφίδες, έτσι, για την ιστορία.

Χτες, η προσοχή μας ήταν περισσότερο στραμμένη σ' αυτούς τους χιλιάδες, που περνούσαν και περνούσαν να τιμήσουν από κοντά τον καπετάνιο και το Κόμμα που τον ανέθρεψε. Σ' αυτούς θα 'πρεπαν τα εξάστηλα, μα δεν ξεχνάμε, δε μας αφήνουν να ξεχάσουμε, πως ακόμα και νεκρός ο κομμουνιστής, ενοχλεί. Πόσο μάλλον όταν ακόμα και το θάνατό του φροντίζει έγκαιρα να τον κάνει δόξα για το Κόμμα.

Η Ολομέλεια συνεχίζεται. Οι πρώτες αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί!