Πολλά και διάφορα λέγονται και γράφονται με αφορμή το πρόσφατο σόου της «Γιουροβίζιον», την επιτυχία της ελληνικής συμμετοχής και, ιδιαίτερα, το καλλιεργούμενο πολύμορφα κλίμα «εθνικής έπαρσης» και αισθητικής - νοητικής υποβάθμισης. Και δε λέμε, αρκετά εξ αυτών είναι σωστά. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η ουσία του προβλήματος, μάλλον, πρέπει να αναζητηθεί στη γνωστή λαϊκή παροιμία «όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια». Η πολιτιστική και όποια άλλη σήμερα ένδεια ή κατάντια, τα εντεινόμενα συμπτώματα κοινωνικής κρίσης, τα όποια φαινόμενα μαζικής τηλε-χειραγώγησης και αλλοτρίωσης των νεανικών κυρίως συνειδήσεων, κλπ., κλπ., έχουν στη ρίζα τους το σημερινό συσχετισμό, ανάμεσα στις δυνάμεις της «αγοράς», της εμπορευματοποίησης και εκχυδαϊσμού των πάντων και σ' αυτές της δουλιάς, της λαϊκής δημιουργίας και προκοπής. Ανάμεσα στον κόσμο της σύγχρονης σκλαβιάς - εκμετάλλευσης και σ' αυτόν της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ανάμεσα στη λογική της υποταγής στο δήθεν μονόδρομο της «παγκοσμιοποίησης» και σ' αυτή που θέλει τους χειραφετημένους λαούς να γυρίζουν τον τροχό της Ιστορίας. Ανάμεσα στη μιζέρια της μοιρολατρίας, του συμβιβασμού και του οχαδερφισμού και στην ομορφιά της ταξικής πάλης και του συλλογικού αγώνα, για μια άλλη Ελλάδα.