Η αναπαραγωγική ικανότητα της εργαζόμενης μειώνεται, αλλά και οι μητέρες έχουν σοβαρό πρόβλημα για τη φύλαξη των παιδιών τους, με τους υπάρχοντες παιδικούς σταθμούς

Το γνωστό σε όλους μας, «οκτώ ώρες δουλιά, οκτώ ώρες ξεκούραση και οκτώ ώρες ψυχαγωγία» δε θεσπίστηκε, κάποτε, τυχαία. Καθορίστηκε βάσει επιστημονικών κριτηρίων τα οποία οριοθέτησαν τον απαιτούμενο χρόνο προκειμένου να αναπληρώνονται οι φυσικές και ψυχικές δυνάμεις των εργαζομένων και επιβλήθηκε στην καπιταλιστική κοινωνία με την ταξική πάλη των εργατών.

Αν λοιπόν κάποιος δουλεύει τέσσερις μέρες τη βδομάδα, πότε για 8, πότε για 12 και πότε για 14 ώρες, η συσσωρευμένη και εξαντλητική κόπωση δε «διορθώνεται» από τις υπόλοιπες τρεις μέρες που δεν πάει για δουλιά. Οπως και η ανάγκη του ανθρώπινου οργανισμού για ύπνο, δεν ικανοποιείται όταν ο εργαζόμενος κοιμάται πέντε ώρες τη Δευτέρα και έξι την Τετάρτη. Γι' αυτό και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, το κυλιόμενο ωράριο, η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, οι υπερωρίες κτλ. επιδρούν καταστροφικά στην υγεία των εργαζομένων.

Η Κατερίνα Μιχαλιού, νοσηλεύτρια επαγγελματικής υγείας, τονίζει στο «Ρ» ότι, στους κλάδους όπου εργάζονται κατά βάση γυναίκες (υπηρεσίες, μεταποίηση, εμπόριο, υγεία κτλ.) οι συχνότερες επαγγελματικές ασθένειες αφορούν μυοσκελετικές διαταραχές και παθήσεις, έκθεση σε επικίνδυνες ακτινοβολίες, χημικές ουσίες και άλλου είδους ζημιογόνο περιβάλλον (π.χ., όπως είναι η συνεχής έκθεση σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που επηρεάζει τις εργαζόμενες στα τμήματα τυροκομικών και αλλαντικών σε σούπερ μάρκετ) επαφή με χαμηλές θερμοκρασίες οι εμποροϋπάλληλοι, διαρκή ορθοστασία κλπ.

Η αναπαραγωγική ικανότητα της εργαζόμενης εκτίθεται διαρκώς σε μεγάλο κίνδυνο. Για παράδειγμα, στις νοσηλεύτριες είναι αυξημένα τα ποσοστά των αποβολών, επειδή έρχονται σε επαφή με αναισθητικές ουσίες. Οι εργαζόμενες σε κομμωτήρια παρουσιάζουν υψηλή συχνότητα γεννήσεων βρεφών με χαμηλό βάρος ή με γενετικές ανωμαλίες, εξαιτίας της επαφής με χημικά καλλυντικά, σπρέι, βαφές κ.ά. Οι βιομηχανικές εργάτριες, λόγω της επαναλαμβανόμενης και ταχείας εργασίας, υφίστανται έντονη μυοσκελετική καταπόνηση. Η πολύωρη καθιστή ή όρθια στάση είναι επικίνδυνη για τις εγκύους. Η εργασία με βάρδιες, όπως βέβαια και η νυχτερινή εργασία προκαλεί διαταραχές στον εμμηνορρυσιακό κύκλο της γυναίκας. Κάτι που συνεπάγεται συχνά δυσκολίες στη σύλληψη αλλά και στην κύηση.

Η κατάσταση της υγείας μιας εργαζόμενης γυναίκας επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο αφού τα καθήκοντα της δουλιάς συνοδεύουν η φροντίδα για το νοικοκυριό, των παιδιών, των ηλικιωμένων. Στην Ελλάδα, δεν έχει γίνει καμία μελέτη για τις επιπτώσεις στην υγεία της γυναίκας από την αυξημένη αυτή κόπωση, λόγω των πολλαπλών και επίπονων καθηκόντων με τα οποία επιβαρύνεται, τονίζει η Κατ. Μιχαλιού. Για τη γυναίκα που - στην κυριολεξία μερικές φορές - «τρέχει» για να τα βγάλει πέρα με τη δουλιά, το μαγείρεμα, το διάβασμα των παιδιών, το υπόλοιπο νοικοκυριό ο εκτός εργασίας χρόνος συχνά εκμηδενίζεται. Το επαγγελματικό άγχος αυξάνεται (με αποτελέσματα έλκος στομάχου, αϋπνίες, αγχώδεις διαταραχές, ακόμα και εκνευρισμό, κατάθλιψη κλπ.)

Είναι εύλογο το ερώτημα που αυθόρμητα γεννιέται στον καθένα: «Και το κράτος τι κάνει;». Η εργοδοσία καταπατά ασύδοτα ακόμα και τα ελάχιστα μέτρα που προβλέπει η αστική νομοθεσία για την προστασία της εγκύου, όπως είναι η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας, με την ανοχή και ουσιαστικά τη στήριξη του κράτους. Αλλωστε δικό της κράτος είναι. Είναι χαρακτηριστικό πως, ενώ όταν μια εργαζόμενη μείνει έγκυος πρέπει εμπειρογνώμονες (τεχνικός ασφαλείας, γιατρός εργασίας κλπ.) να εκτιμήσουν τις συνθήκες εργασίας και, ή να γίνουν τροποποιήσεις ή να απομακρυνθεί από τη συγκεκριμένη θέση η εργαζόμενη, οι έλεγχοι από τους κρατικούς εκπροσώπους (όπως η Επιθεώρηση Εργασίας) είναι σχεδόν ανύπαρκτοι ή αρκετά ελλιπείς και ως προς τη συχνότητα και ως προς το περιεχόμενο. Το ίδιο το προσωπικό που θα έπρεπε να εργάζεται στις σχετικές υπηρεσίες είναι ανεπαρκές. Είναι πολύ σοβαρές οι ελλείψεις σε καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών. Γίνεται λοιπόν ευκολότερο για τον εργοδότη να «σβήσει» την ενοχή του. Σε άτυπες μορφές εργασίας όπως το «φασόν», οι εργοδοτικές ευθύνες ουσιαστικά εξαφανίζονται.

Μόνος και απόλυτος κυρίαρχος, το κέρδος, το κέρδος, το κέρδος...