Τώρα όλοι στην πάλη! Μαζί με το ΠΑΜΕ. Με μαζική συμμετοχή, με συντονισμένο αγώνα. Με αυτό το κάλεσμα η Γραμματεία Αθήνας του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου απευθύνεται στους εργαζόμενους και στα συνδικάτα της πρωτεύουσας και τους καλεί να δώσουν το «παρών» στη συγκέντρωση που διοργανώνει την Πέμπτη 16 του Ιούνη στις 6 μ.μ. στο υπουργείο Οικονομίας.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ περνάνε σε συναγερμό. Οργανώνουν την πάλη για να δοθεί απάντηση στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Αυτό το μήνυμα έστειλε και η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΠΑΜΕ που συνήλθε την περασμένη Τρίτη στην Αθήνα. Στα πλαίσια αυτά, το ΠΑΜΕ παίρνει αγωνιστικές πρωτοβουλίες, στηρίζει τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ήδη εξήγγειλαν μια σειρά κλάδων (οικοδόμοι 29/6, ξενοδοχοϋπάλληλοι 7/7, εμποροϋπάλληλοι). Τα ταξικά συνδικάτα οργανώνουν τη δική τους επίθεση με μια πλατιά εξόρμηση μέσα στους εργασιακούς χώρους. Απαντάνε με συντονισμένο αγώνα στην αντιλαϊκή επίθεση και, ταυτόχρονα, υπογραμμίζουν ότι αυτή η επίθεση διαπερνά όλους τους κλάδους, αφορά όλους τους εργαζόμενους.

Κι αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο της επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς αυτοί που την έχουν εξαπολύσει, με έναν καταιγισμό προπαγάνδας, και όχι μόνο, επιχειρούν να διασπάσουν τους εργαζόμενους, να στρέψουν τη μία ομάδα ενάντια στην άλλη. Να μας μετατρέψουν σε κανίβαλους, που ο ένας θα τρώει τον άλλο, και όλοι μαζί θα βουλιάζουμε στο βούρκο των αναδιαρθρώσεων που προωθούν. Αυτή τη σκοπιμότητα εξυπηρετεί η προσπάθεια να εμφανίσουν τελικά τις ανατροπές σε βάρος όλων των εργαζομένων ως μέτρα αποκατάστασης της «δικαιοσύνης» και της «κοινωνικής ισορροπίας». Η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, με την υποστήριξη των φιλικών της μέσων ενημέρωσης, έχει θέσει σε λειτουργία έναν τεράστιο προπαγανδιστικό μηχανισμό, για να διαβάλει την εργατική τάξη, να ενοχοποιήσει ολόκληρους κλάδους, δικαιώματα και κατακτήσεις.

Αποδεικνύεται έτσι ότι οι περίφημες «συντεχνίες», για τις οποίες έκανε αναφορά με τον στομφώδη λόγο του ο πρωθυπουργός, δεν κατοικούν στην Εκάλη, αλλά ότι πρέπει να τις ξετρυπώσουμε στις φτωχογειτονιές των δυτικών συνοικιών, στα παραπήγματα της Κοκκινιάς και του Περάματος. Τα «τρωκτικά του δημοσίου» και οι «νταβατζήδες» - κατά την προσφιλή του έκφραση - δεν τους βλέπει ανάμεσα στους μεγαλόσχημους, που τον στηρίζουν και από τον οποίο στηρίζονται, αλλά στους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, στους υπαλλήλους που λιώνουν πίσω από τα γκισέ των δημόσιων επιχειρήσεων, στους μεροκαματιάρηδες. Αυτοί είναι τελικά οι εχθροί της κυβέρνησης. Σε αυτούς κήρυξε τον πόλεμο η ηγεσία της ΝΔ.

Πληρωμένοι κονδυλοφόροι και φίδια της «ενημέρωσης» σπέρνουν το ταξικό τους δηλητήριο. Κοστίζουν οι εργάτες, παίρνουν πολλά οι λιμενεργάτες, στις σάουνες και στα τζακούζι περνάνε τα Σαββατοκύριακά τους οι οικογένειες των ΟΤΕτζήδων και των τραπεζοϋπαλλήλων. Να τα «ρετιρέ». Ιδού οι «συντεχνίες». Βομβαρδίζουν τα μυαλά και τις συνειδήσεις του κόσμου ότι το πρόβλημα δεν είναι τα 200 εκατομμύρια κέρδη του ΟΤΕ το 2004, που κατέληξαν στα ταμεία των μετόχων του, όπως φωνάζουν κάποιοι αμετανόητοι κομμουνιστές. Το πρόβλημα είναι η μονιμότητα. Ο αντίπαλος δεν είναι η συμμορία των τραπεζιτών, που ληστεύουν και κατατρώγουν τις οικονομίες ενός ολόκληρου λαού. Το πρόβλημα είναι τα ασφαλιστικά δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων.

Αυτή είναι η ουσία της ανελέητης προπαγάνδας που έχει εξαπολύσει η ολιγαρχία του πλούτου. Ταξική πέρα για πέρα. Ταξική μέχρι το μεδούλι της. Θέλουν να ενοχοποιήσουν την εργατική τάξη, να την καθηλώσουν. Να μη σηκώσει κεφάλι. Γι' αυτό κραυγάζουν: «Ο εργάτης είναι κόστος», «Δεν αντέχει η οικονομία». Θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι ένα και ένα κάνουν δύο. Οτι, από τη στιγμή που ο εργάτης περάσει το κατώφλι της επιχείρησης, από την ώρα που χτυπήσει την κάρτα του, είναι κέρδος για τον εργοδότη, και μόνο κέρδος.

Γι' αυτό η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση απέναντι σε αυτή την προπαγανδιστική λαίλαπα της άρχουσας τάξης είναι βασικό καθήκον των ταξικών δυνάμεων. Η οργάνωση της αντίστασης, η ανάπτυξη των αγώνων, προϋποθέτει πλατιά ιδεολογικοπολιτική δουλιά μέσα στους εργαζόμενους. Με επιμονή και επιχειρήματα. Με θάρρος και αποφασιστικότητα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρέπει ακόμα πιο έντονα να διακηρύξουν: Το πρόβλημα είναι τα καπιταλιστικά κέρδη. Το πρόβλημα είναι η πολιτική εξουσία, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το πραγματικό δράμα του ελληνικού λαού είναι η ΕΕ, ο ευρωμονόδρομος και οι θιασώτες της. Είναι όλοι αυτοί που δρουν και πολιτεύονται για να αυξάνονται και να ενισχύονται αυτά ακριβώς τα κέρδη.

Την ίδια στιγμή πρέπει να αντιμετωπιστεί και η στρατηγική των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε πολλές δευτεροβάθμιες οργανώσεις του συνδικαλιστικού κινήματος. ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» είναι συνένοχες και υπεύθυνες για τις σημερινές εξελίξεις. Οχι μόνο γιατί τόσα χρόνια έγιναν σημαιοφόροι των ιδιωτικοποιήσεων και φορείς των απόψεων περί «αναδιαρθρώσεων», «εθνικής ανάπτυξης», κλπ. Οχι μόνο γιατί στήριξαν το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, τα Σύμφωνα Σταθερότητας, τη Λισαβόνα, των οποίων υλοποίηση είναι τα σημερινά μέτρα. Αλλά και γιατί ακόμα και σήμερα συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Τίποτα δεν απαρνήθηκαν. Από τη στρατηγική της «ανταγωνιστικότητας» δεν έχουν αφαιρέσει ούτε ένα «ι»! Η θηλιά της ανταγωνιστικότητας σφίγγει σήμερα το λαιμό των εργατών. Αυτήν επικαλούνται κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ και ΣΕΒ, για να δικαιολογήσουν τα μέτρα.

Αυτή η περίφημη ανταγωνιστικότητα, και τα αυξημένα κέρδη που θέλουν οι μέτοχοι, καταργεί τη μονιμότητα στις πρώην ΔΕΚΟ, υπαγορεύει τη μείωση του προσωπικού, την εντατικοποίηση της εργασίας, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη μερική απασχόληση, την απελευθέρωση του ωραρίου, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας.

Αλλά και μήπως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όταν στα λόγια εμφανίζεται με πύρινους και καταγγελτικούς λόγους, ζητάει για την εργατική τάξη κάτι που να τη συμφέρει; Ακόμα και σ' αυτές τις περιπτώσεις, τα «αιτήματά» της υποτάσσονται στη διαιώνιση της σκληρής - για τους εργαζόμενους - πραγματικότητας. Γιατί τι αξία έχει να διαμαρτύρεσαι δήθεν για το Ασφαλιστικό των τραπεζών, όταν ζητάς να εφαρμοστεί ο νόμος Ρέππα, που η εφαρμογή του οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα με τα μέτρα του Αλογοσκούφη; Πόσο φερέγγυος μπορεί να είναι κάποιος, όταν ξιφουλκεί όψιμα κατά της κυβερνητικής πολιτικής που θέλει να μειώσει το κόστος εργασίας, όταν ήδη με τον ΣΕΒ έχει συνομολογήσει ότι χρειάζεται μείωση του κόστους των υπερωριών;

Η ανάπτυξη των αγώνων, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, αυτός είναι σήμερα ο μονόδρομος για τους εργάτες και τους υπάλληλους. Σε αυτό το δρόμο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ βαδίζουν σταθερά. Στις 16 του Ιούνη η κυβέρνηση θα πάρει άλλη μια απάντηση.