Η «σταυροφορία» του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού εναντίον της ΕΣΣΔ δεν ξεκίνησε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αμέσως μετά τη νίκη του Μεγάλου Οκτώβρη. Συγκεκριμένα παραδείγματα είναι η στρατιωτική εισβολή της «συμμαχίας των 14 κρατών» εναντίον της Σοβιετικής Ρωσίας το 1918 - 1920 και το «αντικομμουνιστικό σύμφωνο» ή το «τρίγωνο Βερολίνο - Ρώμη - Τόκιο».

Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ απέκτησε το ατομικό «ρόπαλο» και προχώρησε στην πολιτική της Pax Americana. Για την υλοποίηση αυτών των σχεδίων έπρεπε να εξαλειφθεί από τον πολιτικό χάρτη του κόσμου το στήριγμα της ειρήνης και του σοσιαλισμού - η ΕΣΣΔ.

Η «πολιτική της ισχύος» βασιζόταν: 1) στο μονοπώλιο στο ατομικό όπλο, 2) στο σχεδόν απόλυτο μονοπώλιο στα μέσα μεταφοράς του στο στόχο, 3) στο άτρωτο (η χώρα δεν μπορούσε να δεχτεί επίθεση πρακτικά από κανέναν).

Σε αυτές τις συνθήκες, η Σοβιετική Ενωση δεν είχε άλλη επιλογή από το να δημιουργήσει το δικό της ατομικό όπλο. Αυτό στοίχισε στη σοβιετική οικονομία τόσο, όσο και η διεξαγωγή του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Το καθήκον, που εναποτέθηκε στους ώμους του σοβιετικού λαού, καθυστέρησε την ανοικοδόμηση και την ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας της ΕΣΣΔ.

Από την άλλη πλευρά, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθούσε να διατηρήσει τη «στρατιωτική υπεροχή» του. Η Ουάσιγκτον σηματοδότησε την αφετηρία του πυραυλο-πυρηνικού κυνηγητού, στο οποίο η ΕΣΣΔ στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ακολουθούσε, για να επιτύχει τη στρατηγική ισορροπία με τις ΗΠΑ.

Σε πιο συμπυκνωμένη μορφή το δόγμα της «αναχαίτισης» βρήκε ενσάρκωση στο «δόγμα Τρούμαν». Στο πλαίσιό του η αμερικανική αντίδραση κυοφορούσε σχέδια μετατροπής του «ψυχρού πολέμου» σε «θερμό». Σύμφωνα με το σχέδιο «Μπρόιλερ» (φθινόπωρο του 1947) προβλεπόταν να καταστραφούν 24 πόλεις με 34 βόμβες. Σύμφωνα με το σχέδιο «Οφτεκλ» (Οκτώβρης του 1949) 104 πόλεις με 220 βόμβες, με διατήρηση 72 βομβών για επαναληπτικά πλήγματα κατά της ΕΣΣΔ.

Ιμπεριαλιστική και μιλιταριστική κατεύθυνση είχε και το «σχέδιο Μάρσαλ» και η Βορειοατλαντική Συνθήκη (ΝΑΤΟ), που υπογράφτηκε από 12 καπιταλιστικά κράτη το 1949.

Η διοίκηση του Ντ. Αϊζενχάουερ, που ήρθε στην εξουσία το 1953, άλλαξε το δόγμα της «αναχαίτισης» με το δόγμα της «απελευθέρωσης». Το τελευταίο έδωσε το «πράσινο φως» στην οργάνωση της εξαγωγής αντεπανάστασης και στην ωμή επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των σοσιαλιστικών και άλλων χωρών. Κύριο στήριγμα αυτού του δόγματος έγινε η στρατιωτικοπολιτική στρατηγική της «μαζικής τιμωρίας», που προέβλεπε τη μαζική χρησιμοποίηση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ του πυρηνικού όπλου οιαδήποτε στιγμή σε οιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Ιδιαίτερη θέση στην πολιτική των Αϊζενχάουερ - Ντάλες είχε η ολοκλήρωση της περικύκλωσης της ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών της σοσιαλιστικής κοινότητας από έναν κλοιό στρατιωτικών μπλοκ και βάσεων στα νότια σύνορα.

Το πέρασμα του ιμπεριαλισμού σε πιο ρεαλιστικές θέσεις τη δεκαετία του '60 προκλήθηκε από την αποτυχία της επέμβασης των ΗΠΑ στην Κορέα και της Γαλλίας στην Ινδοκίνα, και των προσπαθειών επέμβασης της κυβέρνησης των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις των σοσιαλιστικών χωρών, ιδιαίτερα στην Ουγγαρία το 1956. Ετσι, με το «δόγμα Νίξον» το 1966 κατοχυρωνόταν η επιλογή περισσότερο «ορθολογικών» δρόμων προς την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, λαμβανομένης υπόψη της στρατηγικής ισορροπίας με την ΕΣΣΔ, που είχε δημιουργηθεί εκείνη την περίοδο και της αναγκαιότητας εξεύρεσης εξόδου από το «βιετναμικό αδιέξοδο».

Η διοίκηση του Τζ. Κάρτερ άρχισε τη λειτουργία της με την εφαρμογή της αντίληψης της «τριμερούς συνεργασίας» - της ένωσης των καπιταλιστικών χωρών της Δυτικής Ευρώπης με υψηλή ανάπτυξη και της Ιαπωνίας κάτω από την αιγίδα των ΗΠΑ - για την αντιπαράθεση με το παγκόσμιο σύστημα του σοσιαλισμού και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.

Η κυβέρνηση του Ρ. Ρίγκαν ακολούθησε την πορεία ενίσχυσης του κυνηγητού των εξοπλισμών με στόχο την επίτευξη αποφασιστικής στρατιωτικής υπεροχής των ΗΠΑ, τορπιλισμού των συνομιλιών για τη μείωση των εξοπλισμών, περιλαμβανομένων των πυρηνικών, υλοποίησης του σχεδίου του «Πολέμου των άστρων» με στόχο να γίνουν οι ΗΠΑ άτρωτες από ένα σοβιετικό πυραυλικό - πυρηνικό πλήγμα.

Ιδιαίτερη θέση στην επίλυση αυτού του καθήκοντος αποδιδόταν στην ενίσχυση της οικονομικής πίεσης στην ΕΣΣΔ και τους συμμάχους της. Την 18η Αυγούστου του 1945, ενώ τα σοβιετικά στρατεύματα διεξήγαν ακόμη στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Ιαπωνίας, οι ΗΠΑ σταμάτησαν εντελώς τις προμήθειες με το σύστημα «λίζινγκ» στην ΕΣΣΔ.

Το 1947 οι ΗΠΑ ακύρωσαν μονομερώς τη σοβιετοαμερικανική συμφωνία της 15ης Οκτώβρη 1945 για την προμήθεια αμερικανικών προϊόντων με πίστωση. Το Μάρτη του 1948 οι ΗΠΑ εισήγαγαν εξαγωγικές άδειες, που απαγόρευαν την εξαγωγή της πλειοψηφίας των αμερικανικών εμπορευμάτων στην ΕΣΣΔ.

Ομως, ο υπολογισμός των κυβερνώντων κύκλων των ΗΠΑ και της Αγγλίας, σύμφωνα με τον οποίο μέσω του οικονομικού αποκλεισμού θα επιτευχθεί η διακοπή της ανόρθωσης της λαϊκής οικονομίας της ΕΣΣΔ, κατέπεσε. Το 1947, η βιομηχανική παραγωγή της ΕΣΣΔ έφτασε το προπολεμικό επίπεδο και το 1948 το ξεπέρασε κατά 18%. Το τέταρτο πεντάχρονο πλάνο ανοικοδόμησης και ανάπτυξης της λαϊκής οικονομίας της ΕΣΣΔ (1945 - 1950) εκπληρώθηκε πριν την προθεσμία. Αυτό επέτρεψε στη χώρα μας να εξαλείψει τις βαριές συνέπειες της φασιστικής επίθεσης, να παράσχει αδελφική βοήθεια στην ανοικοδόμηση της οικονομίας στους λαούς της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης και να διασπάσει το οικονομικό μποϊκοτάζ αυτών των χωρών από την πλευρά της ιμπεριαλιστικής Δύσης.

Για να γίνει κατανοητό σε τι μέσα οικονομικής πίεσης κατέφευγε ο ιμπεριαλισμός σε αυτές τις χώρες, αρκεί να φέρουμε τα εξής παραδείγματα: Στη διάρκεια πολλών μηνών οι ΗΠΑ καθυστερούσαν την επιστροφή στην Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία και τη Γιουγκοσλαβία περίπου 700 δανείων. Μετά την απόρριψη από την ΕΣΣΔ και τις χώρες της λαϊκής δημοκρατίας του «σχεδίου Μάρσαλ», οι ΗΠΑ κατέφυγαν στον εμπορικό αποκλεισμό των σοσιαλιστικών χωρών, ακύρωσαν όλες τις εμπορικές συμφωνίες με τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και την Τσεχοσλοβακία.

Μετά τη χρεοκοπία του δόγματος της «αναχαίτισης του κομμουνισμού», επεξεργάστηκαν το «πρόγραμμα πολιτικής επίθεσης στο διεθνή κομμουνισμό». Σε αυτό ως ένα από τα βασικά πρωταρχικά καθήκοντα προβλεπόταν η προετοιμασία στελεχών για τη διεξαγωγή υπονομευτικής προπαγάνδας και ακόμα για διείσδυση στις σοσιαλιστικές χώρες.

Η στρατηγική και η τακτική της Ουάσιγκτον στην «οικοδόμηση γεφυρών» συνίστατο στη δραστήρια εμπλοκή σε πολλά εσωτερικά ιδεολογικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά προβλήματα, με τα οποία συγκρούονταν οι σοσιαλιστικές χώρες τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο της γκορμπατσοφικής «καταστρόικα».

Οι ιδεολογικοί δολιοφθορείς υπέθαλπαν δραστήρια τέτοιες διαδικασίες και στην ΕΣΣΔ και στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Αντικείμενο ιδιαίτερης φροντίδας από την πλευρά τους έγιναν οι αντισοσιαλιστικές δυνάμεις κάθε είδους.

Στο πλαίσιο της προώθησης του δόγματος της «οικοδόμησης γεφυρών» προς τις σοσιαλιστικές χώρες επιβλήθηκαν ή εισήχθησαν δολίως ψευδείς ιδέες για το «δημοκρατικό κράτος δικαίου» και την «κοινωνικά προσανατολισμένη οικονομία», τα πλεονεκτήματα του δυτικού τρόπου ζωής και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής κλπ, κ.ο.κ.