Με επίδειξη τσαμπουκά απάντησαν οι 25 ηγέτες της ΕΕ στην εκφρασμένη βούληση των λαών να «αναχαιτιστεί» η βάρβαρη επέλαση που έχει βουλιάξει εκατομμύρια εργαζόμενους στη φτώχεια και στην ανέχεια.

Η απάντηση των «25» στην πρώτη σύνοδό τους, μετά το «όχι» στο «ευρωσύνταγμα» και στις αντιδραστικές πολιτικές που «θεσμοθετεί», ήταν παραπάνω από προκλητική:

1. «Νεκρανασταίνουν» το «ευρωσύνταγμα» και ορκίστηκαν ότι θα το επιβάλουν χωρίς αλλαγές, όταν τους δοθεί η ευκαιρία, κάνοντας προσώρας μια αναγκαστική αναδίπλωση προκειμένου να το διασώσουν από την επερχόμενη πλημμύρα των «όχι» στα δημοψηφίσματα.

2. Δεσμεύτηκαν ότι δε θα χαλαρώσουν - αντίθετα - τις «διαρθρωτικές αλλαγές» στην αγορά εργασίας, στο Ασφαλιστικό, διακηρύσσοντας ευθέως ότι εργάζονται εντατικά για να μειωθεί το «κόστος εργασίας», να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, να καθηλωθούν οι μισθοί, να αυξηθεί κι άλλο ο εργάσιμος βίος.

3. Εδωσαν νέα ώθηση στα (αντι)τρομοκρατικά μέτρα καταστολής και ενίσχυσαν παραπέρα τους υπερεθνικούς μηχανισμούς που έχουν επιφορτιστεί με αυτή την αποστολή.

Ομως, αυτή η «φυγή προς τα μπρος», δηλαδή το δυνατότερο μαστίγωμα των λαών, είναι μονόδρομος για το καθεστώς της δικτατορίας των μονοπωλίων, προκειμένου να δώσουν «διέξοδο» στα συσσωρευμένα αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Η ουσία, για παράδειγμα, βρίσκεται στην «επανενεργοποίηση» της στρατηγικής της Λισαβόνας και στις «κατευθυντήριες γραμμές», που προσυπέγραψαν ομόφωνα οι ηγέτες της ΕΕ, «για την ανάπτυξη και την απασχόληση την τριετία 2005-2008». Μία απλή ανάγνωση είναι παραπάνω από αρκετή για να διαλύσει κάθε ψευδαίσθηση για το «πού θέλουν να οδηγήσουν την Ευρώπη»: Κατευθείαν στον εργασιακό μεσαίωνα και σε ένα εφιαλτικό καθεστώς όπου οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαιώματα.

Τι επιβάλλουν λοιπόν οι «κατευθυντήριες γραμμές» που θα διέπουν τη δράση των κρατών-μελών για τα επόμενα τρία χρόνια;

Ιδού ένα φρικιαστικό απάνθισμα: «Να εξασφαλιστεί ευνοϊκή προς την απασχόληση εξέλιξη του κόστους εργασίας και των μηχανισμών καθορισμού των μισθών». Σε απλή μετάφραση, «μειώστε το κόστος εργασίας» για να αυξηθεί η απασχολησιμότητα και διαλύστε τις συλλογικές συμβάσεις. Ακόμα «να προωθηθεί η ευελιξία στην αγορά εργασίας», «να αυξηθεί η ελαστικότητα της εργασίας», «να προωθηθεί η προσέγγιση της εργασίας βασιζόμενη στον κύκλο ζωής» (διάβαζε παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι τέλους...). Ακόμα «να εξασφαλιστεί ότι οι μισθολογικές εξελίξεις συμβάλλουν στη μακροοικονομική σταθερότητα» (σε κομψή διατύπωση, η αιώνια λιτότητα). Επίσης, «να ευνοηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία μέσω της βελτίωσης της νομοθεσίας», «να διασφαλιστούν το άνοιγμα και η ανταγωνιστικότητα των αγορών εντός και εκτός Ευρώπης»...

Ολα τα παραπάνω πρέπει να διαπερνούν τα «φιλόδοξα μεταρρυθμιστικά εθνικά προγράμματα» που πρέπει να καταρτιστούν μέχρι τον Οκτώβρη υπό άμεση εποπτεία της Κομισιόν.

Αρρηκτα συνυφασμένη με τη φιλομονοπωλιακή πολιτική είναι η αυταρχική θωράκιση του ευρω-οικοδομήματος και η τρομοκράτηση των λαών για να μη «σηκώσουν κεφάλι». Νέα μέτωπα, λοιπόν, στο πλαίσιο του προγράμματος της Χάγης «με στόχο την ενίσχυση της ασφάλειας»: Εφαρμογή από τα κράτη-μέλη του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, καλύτερη επιχειρησιακή συνεργασία μεταξύ των διαφόρων φορέων της εσωτερικής ασφάλειας της Ενωσης, όπως η Ευρωπόλ, η Eurojust, η ομάδα δράσης των αρχηγών Αστυνομίας. Κατά προτεραιότητα στο δεύτερο εξάμηνο του 2005 πρέπει να προχωρήσει η νομοθετική διευκόλυνση της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ αστυνομικών αρχών, η παρακολούθηση και το φακέλωμα δεδομένων τηλεπικοινωνιακού χαρακτήρα (τηλέφωνα, φαξ, e mail, κ.ο.κ.), ενώ πρέπει να βελτιωθεί η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κρατών-μελών και των υπηρεσιών της ΕΕ.

Το Δεκέμβρη, στη σύνοδο κορυφής θα αξιολογήσουν ξανά την πρόοδο που θα έχει επιτευχθεί και θα επανεξετάσουν «το σχέδιο δράσης καταπολέμησης της τρομοκρατίας».

Οι μεταξύ τους ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, κυρίως μεταξύ των ισχυρών κρατών, για τις «σφαίρες επιρροής» και την ηγεμονία της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, δε διασπούν το μέτωπο κατά των λαών. Αντίθετα, φροντίζουν να ενισχύουν τις «αλυσίδες» για να μη βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

Στο ζήτημα της μοιρασιάς της πίτας του προϋπολογισμού 2007-2013 εκφράστηκαν, ταυτόχρονα, διάφορες αντιθέσεις προκαλώντας παραλυτικές καταστάσεις και «βραχυκύκλωμα» για τη συνέχεια.