Στο φύλλο του « Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» της 12-6-2005, δημοσιεύσαμε αποσπάσματα από ένα κεφάλαιο του έργου του Κ. Μαρξ «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850». Το συγκεκριμένο κεφάλαιο που δημοσιεύσαμε τελείωνε με τα γεγονότα του Ιούνη 1849. Σήμερα, επιλέγουμε το πρώτο κεφάλαιο από ένα πραγματικό αριστούργημα του Κ. Μαρξ. Πρόκειται για το βιβλίο «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη».

Μετά τις 13 Ιούνη 1849 ακολούθησε μια περίοδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας του κόμματος της αστικής τάξης. Αυτή η «κοινοβουλευτική αστική τάξη», όπως την αποκαλεί ο ίδιος ο Μαρξ, έρχεται σε σύγκρουση με τον Βοναπάρτη. Τα γεγονότα που ακολουθούν οδηγούν στις 2 του Δεκέμβρη 1851, όπου έχουμε τέλος του κοινοβουλευτικού καθεστώτος και της αστικής κυριαρχίας. Νίκη του Βοναπάρτη. Παρωδία αυτοκρατορικής παλινόρθωσης. Πρόκειται, δηλαδή, για άλλο ένα πισωγύρισμα στην προσπάθεια της αστικής τάξης να κυριαρχήσει. Στην προσπάθεια του καπιταλισμού να εγκατασταθεί. Πισωγυρίσματα, που είναι πάντα αναμενόμενα, όταν το καινούριο κοινωνικό σύστημα κάνει τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του...

Οπως γράφει ο Φ. Ενγκελς στον Πρόλογο της τρίτης γερμανικής έκδοσης της «18ης Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»: «Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού. Αυτός είναι ο λόγος, που ο Μαρξ, όχι μόνο μελετούσε με ιδιαίτερη προτίμηση τη γαλλική ιστορία του παρελθόντος, αλλά και παρακολουθούσε σ' όλες τις λεπτομέρειες την τρέχουσα ιστορία, συγκέντρωνε υλικό για μελλοντική χρήση και γι' αυτό ποτέ δεν τον ξάφνιασαν τα γεγονότα».

Για να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο, ο Κ. Μαρξ βάζει σε εφαρμογή το μεγάλο νόμο της κίνησης της Ιστορίας, που ο ίδιος πρωτοέχει ανακαλύψει. Δηλαδή, το γεγονός πως όλοι οι ιστορικοί αγώνες δεν είναι παρά αγώνες ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που η ύπαρξή τους και, άρα, και οι συγκρούσεις τους εξαρτώνται από τον τρόπο παραγωγής και, άρα, τον τρόπο ανταλλαγής που απορρέει απ' αυτόν.

Σ' αυτό το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου που δημοσιεύουμε σήμερα, ο Κ. Μαρξ κάνει φιλοσοφικές παρατηρήσεις και θίγει ζητήματα μεθοδολογίας για το πώς εξελίσσεται και, άρα, πρέπει να μελετάται η Ιστορία, που έχουν παραμείνει κλασικές για όποιον επιθυμεί πραγματικά να κατανοεί την πορεία της ιστορικής εξέλιξης.

Χρησιμοποιήθηκε η έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής».