Υπάρχουν δυο λέξεις στο ελληνικό λεξικό: Η «τρομοκρατία» και η «τρομολαγνεία». Η πρώτη σημαίνει την κυριαρχία του τρόμου και παράγεται από το ρήμα «τρομοκρατώ», κάνω κάποιον να τρομάξει, με τη συμπεριφορά μου, δηλαδή. Αποδέχομαι τον «τρόμο» ως κοινωνική λειτουργία και αποφασίζω να τον ασκήσω με τη μορφή μιας πολιτικής απόφασης, τη χρήση ενός όπλου ή ακόμα και με την απειλή μιας «εργασιακής μεταρρύθμισης». Για να μην το ξεχνάμε, δηλαδή, πως η «τρομοκρατία» δεν ασκείται μόνο με την πρόκληση ενός ή πολλών θανάτων, αλλά και με την πρόκληση της δυστυχίας, της φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν τρομοκρατώ μόνον ως ελεύθερος σκοπευτής, με το πρόσωπο κλεισμένο, μέσα στη μαύρη κουκούλα ενός παρανόμου, αλλά και ως εκλεγμένος πολιτικός άρχων, με το πρόσωπο κλεισμένο μέσα στη μαύρη υπεροψία ενός «λαοπρόβλητου» ηγέτη, που ερμηνεύει την εκλογική συμπάθεια του λαού ως εντολή ασκήσεως τρόμου. Οποιουδήποτε τρόμου. Η δεύτερη λέξη, η «τρομολαγνεία», σημαίνει «αισθάνομαι ηδονή μέσω του τρόμου». Τη «βρίσκω», που λέει η σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα, μιλώντας για τον τρόμο. Μετρώντας τα πτώματα μιας έκρηξης, παραδείγματος χάριν, σχολιάζοντας επίμονα τις «δηλώσεις» ενός αυτόπτη μάρτυρα, αναλύοντας τις λεπτομέρειες ενός απροσδόκητου θανάτου, δηλώνοντας, τελοσπάντων, ως καλώς πληροφορημένος, ότι τα θύματα θα αυξηθούν και ότι το γεγονός θα επαναληφθεί, γιατί οι «τρομοκράτες» μένουν ασύλληπτοι.

Φυσικά, το θέμα δεν είναι λεξικογραφικό. Το ενδιαφέρον δε βρίσκεται στη σημασία των λέξεων, αλλά στο πόσοι από εμάς είμαστε «τρομοκράτες» και στο πόσοι «τρομολάγνοι». Και πάλι όμως το θέμα αυτό δε θα είχε ενδιαφέρον, αν τα τελευταία γεγονότα του Λονδίνου δε μας αποκάλυπταν πως όσοι αποφάσισαν να μας ενημερώσουν σχετικώς πάσχουν από το σύνδρομο της «τρομολαγνείας». Κι αυτό σημαίνει πως τα ελληνικά ΜΜΕ - σ' αυτά αφιερώνω εξαιρετικά το σημερινό μου σημείωμα - έδειξαν κι αυτή τη φορά πως δεν ενδιαφέρονται για τις αιτίες του «τρόμου», αλλά για τον ίδιο τον «τρόμο». Αυτόν θέλουν να περιγράψουν. Την έκταση και το χαρακτήρα του. Τη σχέση του με το θάνατο, το ενδεχόμενο της επανάληψής του, τις αστυνομικές του πτυχές και τα συναισθηματικά του συμφραζόμενα. Και προπαντός και πάνω από όλα, με τρόπο που δε δέχεται αμφισβήτηση, να μας ανακοινώσουν για ακόμα μία φορά πως η μόνιμη πηγή της τρομοκρατίας είναι το Ισλάμ. Να μας ανακοινώσουν, κι αυτή τη φορά έξω από κάθε ενημερωτική αντικειμενικότητα, πως ο δυτικός πολιτισμός αμύνεται τρομοκρατούμενος από τον πολιτισμό της Ανατολής. Πως οι χριστιανικές αξίες κινδυνεύουν κάτω από την τρομοκρατική φύση των αξιών που αποδέχεται και εφαρμόζει ο ισλαμισμός. Να μας ανακοινώσουν, τελοσπάντων, και μάλιστα με τη μορφή των τηλεοπτικών αναλύσεων «τρομοκρατημένων» αναλυτών πως ο κόσμος είναι χωρισμένος στα δύο: από μια μεριά είμαστε όλοι εμείς που μαχόμαστε για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία, τον Πολιτισμό κι από την άλλη μεριά οι «άλλοι», που μας αρνούνται και μας μισούν, που έχουν αποφασίσει να μας τρομοκρατούν, γιατί έτσι το θέλει ο δικός τους πολιτισμός, η δική τους κουλτούρα.

Ούτε λέξη για την κουλτούρα του ιμπεριαλισμού που ούτε για τη Δημοκρατία μάχεται, ούτε για την Ελευθερία, ούτε για τον Πολιτισμό, αλλά μόνο για τα κέρδη του αγαπημένου της κεφαλαίου. Μόνο για την κυριαρχία της απόφασης να εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος τον άνθρωπο, να εγκαθίσταται αναντίρρητα η φτώχεια. Ούτε λέξη για την αλαζονεία των όπλων της Δύσης, της μόνης αιτίας για την αντίσταση των αδικημένων λαών, που τώρα τελευταία τη βαφτίσαμε «Τρομοκρατία».