Ενα ακόμη αναμνηστικό απολίθωμα της Μεταπολίτευσης. Προέκυψε από το συγχρωτισμό με πρώην Αριστερούς, πρώην απ' όλα, νυν Δεξιούς μέσα σε όλα. Η θητεία του κ. Πάνου στη δημοσιογραφία τού χάρισε αυτό το χαρακτηριστικό χαμόγελο - σήμα του. Χαμόγελο που τον βοήθησε να βρεθεί στον προθάλαμο της εξουσίας.

Σαν ερωτευμένος σινιέ μπακαλόγατος, έθεσε όλες τις ικανότητές του στην υπηρεσία του Κώστα Καραμανλή, γνωστού για το «ανυπόταχτο» πνεύμα του, ιδίως μπροστά στον Πρόεδρο Μπους. Ο πρωθυπουργός αντιμετώπισε αρχικά τον Πάνο Παναγιωτόπουλο ως «ακόλουθο της χειρίδος» (παλιό αξίωμα για τους ακολούθους των βασιλικών οικογενειών, οι οποίοι δεν επιτρεπόταν να πιάσουν το βασιλόπουλο - τώρα τον πρωθυπουργό - από το χέρι). Ο Παναγιωτόπουλος, απτόητος, συνέχισε διαπρέποντας σ' έναν τομέα που γι' αυτό θα τον θυμόμαστε όλοι: τη συστηματική παραπλάνηση των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους, συνδικαλιστών. Αυτό είναι το έργο της ζωής του και ταυτόχρονα το τέλος του. Τέλος που οφείλεται στη βαθιά περιφρόνηση από μέρους των εργαζομένων προς αυτόν, ο οποίος, με το θράσος και τη δύναμη της καταστολής, νομίζει πως μέχρι την τελευταία στιγμή μπορεί να εξαπατά εαυτόν και αλλήλους, για να εδραιώσει τη θέση του στην εξουσία.

Τώρα που ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, ο εν λόγω κατεβάζει ανερυθρίαστα τα πραγματικά χαρτιά του και δε θ' αργήσει να κρυφτεί πίσω από τους μπάτσους για ν' αντιμετωπίσει τους αγώνες που πλησιάζουν.