Κυριακή 7 Αυγούστου 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πατριδογνωμόνιο
Το αλεξικέραυνο πανό του ΠΑΜΕ

Το άκουσα και δεν το πίστευα για πολλή ώρα. Υστερα επιβεβαίωσα την είδηση. Κι άρχισα ν' αναρωτιέμαι πού είναι όλοι αυτοί οι ...«ευαίσθητοι», οι ...«δημοκράτες», οι ...«διανοούμενοι», οι πολιτισμένοι τέλος πάντων να πάνε σε δεκάδες πρεσβείες να υπογράψουν σε βιβλία συλλυπητηρίων για τις δολοφονίες και τους προπηλακισμούς. Ποιων; Μα η είδηση, σύντροφοι, τρομάζει, κόβει πόδια, ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι και τα ερωτηματικά για τον πολιτισμό (;) σαν αφρό λύσσας στο στόμα.

«Χίλιοι (1.000!!!) άνθρωποι αλλοτρίου θρησκεύματος, άλλης ράτσας (!) κι ενδεχομένως απλώς μελαμψοί έπεσαν και πέφτουν θύματα βίας και εξευτελισμών, προπηλακισμών και ξυλοδαρμών στη Βρετανία κάθε βδομάδα μετά τις επιθέσεις στο Λονδίνο».

Η καλύβα του μπαρμπα - Θωμά ξαναγράφεται με όρους υστεροκαπιταλιστικού 21ου αιώνα και σύμβολο έναν εργάτη Βραζιλιάνο, που χάθηκε σε δευτερόλεπτα από αστυνομικές σφαίρες στο όνομα του ...αντιτρομοκρατικού ντελίριουμ.

Αυτό το πολιτικό και κυρίως πολιτισμικό όπισθεν ολοταχώς δε συγκίνησε ούτε έναν στους δέκα από κείνους τους αχρείους που κάθε τρεις και λίγο κόβουν την καρδιά τους ρητορικώς στα δύο και βγαίνουν και κράζουν «η μισή μου καρδιά στο Λονδίνο βρίσκεται, στη Νέα Υόρκη, άντε και στο Πεκίνο την εποχή της Τιεν Αν Μεν». Ποτέ όμως αυτό το ...επικοινωνιακό κομμάτι των μισόψυχων ανθρώπων δεν ταξιδεύει λεκτικά ούτε στην Καμπούλ, ούτε στη Ραμάλα, ούτε στη Βασόρα, ούτε στο Μαρόκο, την Αλγερία, την Πόλη.

Είναι οι ίδιοι δημοσιολογούντες, κονδυλοφόροι και πολιτικοί περιοδεύοντες που έτρεμαν στην ιδέα ότι το ΠΑΜΕ κατάφερε και κρέμασε στον Παρθενώνα, παρά τα μέτρα ασφαλείας των μιζαδόρων της τρομο-λαγνείας, εκείνο το αείμνηστο γιγάντιο πανό προσδιορίζοντας τον εχθρό και στέλνοντάς τον στο σπίτι του.

Είναι οι ίδιοι, οι πάντα ταξικώς και πολιτισμικώς ασυγκίνητοι απέναντι στα 1.000 θύματα τη βδομάδα, δηλαδή 4.000 άνθρωποι το μήνα. Θύματα ρατσιστικοθρησκευτικών επιθέσεων, θύματα μιας ραγδαία εκφοβιζόμενης και εκφασιζόμενης δυτικής (;) κοινωνίας αυτοί οι πολίτες με το χάλκινο δέρμα, το μάτι κάρβουνο να καίει στην απελπισία μιας συνεχούς άμυνας κι έναν Μωάμεθ ή έναν Βούδα να παίζει το αλεξικέραυνο σε κατανυκτικές παραμυθίες μισοκατεστραμμένων ζωών.

Αυτοί οι κρυφοί χορηγοί του νεοταξίτικου νεοναζισμού που κατασυκοφαντούν εγκαίρως και με δριμύτητα λαϊκές πρωτοβουλίες σαν του ΠΑΜΕ κι ενέργειες με φαντασία και λαϊκή δημιουργικότητα που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν με τίποτα «χάπενινγκ» που τόσο τους αρέσουν, δεν ανοίγουν βιβλία συλλυπητηρίων για τους μικρούς και μεγάλους Σπάρτακους της εποχής. Που έτυχε να γεννηθούν και να προσπαθούν να επιβιώσουν σε λάθος τόπο, φυλή, χώρα, έθνος, θρήσκευμα, ιδεολογία, αυτομάτως αντίπαλοι, εχθροί κυριολεκτικώς, της παγκόσμιας λευκής τάξης των αστών και πλουτοκρατών, των μικροαστών επιγόνων μιας απάνθρωπης αποικιοκρατίας.

Είναι οι ίδιοι ρατσιστές, καλά κρυμμένοι ως τέτοιοι πίσω από την πατίνα της συμβατικής με το σύστημα πορείας τους, που εκφράζουν χυδαία την απορία που ακούγεται ως βεβαιότητα ότι «οι ισλαμιστές εξτρεμιστές δε χτυπάνε την Ελλάδα».

Και δεν τολμούν να σκεφτούν καν ότι ένα τέτοιο πανό «Killers go home» με σαφή αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντιαμερικανικό παραλήπτη εκφράζει έναν ολόκληρο λαό. Κι όταν αναρτάται σ' έναν Παρθενώνα, σύμβολο αναγνωρίσιμο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όχι απλώς δε διώχνει τουρίστες, όχι απλώς «δεν κάνει τη χώρα ρεζίλι», αλλά της δίνει εκείνη τη συνολική λαϊκή δύναμη και σοφία που λειτουργεί ως αλεξικέραυνο στην απελπισία, την τρομοκρατία και τα συμφέροντα που αυτή έστω κι άκουσα, υπηρετεί...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ