Λίγο πριν η αγγλική λίρα μετατραπεί σε ευρώ γίνεται μια μεγάλη ληστεία. Μια πέτσινη «σακούλα» από τα κλεμμένα χρήματα πέφτει στα χέρια ενός μπόμπιρα. Αυτός ο μπόμπιρας, με τη βοήθεια του μεγαλύτερου αδερφού του, πρέπει να ξοδέψει τα χρήματα πριν αυτά χάσουν την αξία τους. (Τελικά η εγγλέζικη λίρα εξακολουθεί να βασιλεύει! Βασιλεύει και με τις δυο έννοιες!).

Πάνω σε αυτό τον καμβά ο Ντάνι Μπόιλ («Trainspotting», «Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων», «Η Παραλία»), προσπάθησε να χτίσει μια κωμωδία για παιδιά και, ίσως, και για μεγαλύτερα παιδιά!

Η αλήθεια είναι πως κάποιες στιγμές γελάς ή, τέλος πάντων, σου 'ρχεται να γελάσεις. Ομως, μέχρι εκεί! Γιατί η ταινία πάσχει από στόχους. Ολα όσα γίνονται στην οθόνη, δείχνουν να μην έχουν προσανατολισμό. Δε φαίνεται πουθενά ποιος είναι ο «εχθρός». Είναι το ίδιο το χρήμα, είναι οι ανάγκες, είναι ο άνθρωπος που είναι λαίμαργος; Τι, τέλος πάντων, φταίει;

Η σύγχυση που υπάρχει στο «στόρι» της ταινίας (η οποία σύγχυση υπάρχει και στη γραφή: αλλού είναι απλή και ρεαλιστική και αλλού μετατρέπεται σε θρίλερ - με καλύτερες κινηματογραφικά στιγμές αυτές του θρίλερ), κατά τη γνώμη μου, οφείλεται στο γεγονός ότι ο σκηνοθέτης (και οι παραγωγοί, βεβαίως), δεν ήθελαν να κακοκαρδίσουν κανέναν! Ηθελαν να πιάσουν όλα τα πορτοφόλια!

Για να συλληφθεί, λοιπόν, το χρήμα μπήκαν όλα μέσα! Παιδική κωμωδία σε πρώτο επίπεδο. Λίγο δράση σε δεύτερο. Και, στη συνέχεια, οι νεοφιλελεύθερες και κρυπτοθεοσεβούμενες (έστω και αν συμβαίνουν και κάποιες «ανατροπές») απόψεις, για το χρήμα, για την πολιτική, για τη «φύση» του ανθρώπου κλπ! Αυτός ο αχταρμάς, λογικό είναι, επιδεινώνει τη σκόπιμη σύγχυση! Στο τέλος βγαίνεις από την αίθουσα χωρίς να ξέρεις αν ευχαριστήθηκες ή δυσαρεστήθηκες!

Παίζουν: Αλεξ Ιτέλ, Λιούις Μακ Γκίμπον, Τζέιμς Νέσμπιτ.