Ακόμη και οι πλέον ένθερμοι εγχώριοι υποστηριχτές της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ παρουσιάζονται σήμερα επιφυλακτικοί και δύσπιστοι έναντι της δίκης-φιάσκο, που άρχισε τις προάλλες στη Βαγδάτη. Δεν προσφέρονται τα ανάλογα εχέγγυα αξιοπιστίας, μουρμουρίζουν, και επιχειρούν να αποστασιοποιηθούν από τη δικαστική παρωδία, που σκηνοθετούν οι ΗΠΑ τις μέρες αυτές στο Ιράκ.

Τους καταλαβαίνουμε... Πρώτον, από την εποχή της εισβολής μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει αρκετά. Για παράδειγμα, έχει αποδειχτεί, πέραν πάσης αμφισβητήσεως, ότι τα διαβόητα όπλα μαζικής καταστροφής δεν υπήρχαν, παρά μόνο ως πρόσχημα και άλλοθι της αμερικανικής προπαγάνδας και στρατιωτικής εισβολής. Δεύτερον, φοβούνται ότι η παρωδία δίκης θα αποτελέσει άλλο ένα χτύπημα στο δεύτερο βασικό επιχείρημα δικαιολόγησης της εισβολής. Αυτό της δήθεν αποκατάστασης της δημοκρατίας. Λες και δε φτάνουν όλα όσα τραγικά έχουν γίνει μέχρι σήμερα στην πολύπαθη αυτή χώρα. Λες και μπορεί να υπάρξει το παραμικρό ίχνος δημοκρατίας σε οποιαδήποτε χώρα βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή.

Να σώσουν τα προσχήματα προσπαθούν και, μαζί τους, τη χαμένη τους αξιοπιστία. Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως γράφουν πολλά και διάφορα, ρίχνουν εναλλακτικές ιδέες και προτάσεις, αλλά μόνο μια σκέψη δεν κάνουν: Ο μόνος που έχει δικαίωμα να δικάσει τον Σαντάμ είναι ο ιρακινός λαός.