Το 1996 μετά τα γνωστά γεγονότα συμφωνήθηκε για τα Ιμια: «Ούτε στρατός, ούτε πλοία, ούτε σημαίες», με τον αμερικανικό παράγοντα σε ρόλο επιδιαιτητή. Το 1997 στη Μαδρίτη συμφωνήθηκε μεταξύ Ντεμιρέλ - Σημίτη η «...μη λήψη μονομερώς μέτρων, που θα διαταράξουν τη σταθερότητα στο Αιγαίο». Αυτό σημαίνει για τους Τούρκους πως δεσμεύτηκε η ελληνική κυβέρνηση, εκτός των άλλων, να μην επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα από τα έξι μίλια που είναι σήμερα, μέχρι τα δώδεκα που δικαιούται.

Το Δεκέμβρη του 1999, κατά τη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι, η ΕΕ αποφάσισε την ένταξη της Τουρκίας, αλλά συγχρόνως αναγνώρισε και τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας, σαν «μεθοριακές διαφορές», παραπέμποντάς τες για λύση και μάλιστα εάν χρειαστεί μέσω του Δικαστηρίου της Χάγης. Ενώ οι Ελληνικές Κυβερνήσεις διαχρονικά δήλωναν ότι το μόνο θέμα για επίλυση ήταν η υφαλοκρηπίδα, στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση αποδέχτηκε την ύπαρξη «διαφορών» και τη μέθοδο επίλυσής τους μέσω συζητήσεων.

Το 2003 δύο χώρες μη μέλη της ΕΕ (Τουρκία και ΗΠΑ) και μία που είναι η μισή στην ΕΕ (Μεγάλη Βρετανία) αποφάσισαν στην Κωνσταντινούπολη πως, ο ευρωστρατός (στον οποίο σπεύσαμε να συνεισφέρουμε δυνάμεις), δε θα ανακατεύεται χωρίς άδεια των Τούρκων στις περιοχές Αιγαίου και Κύπρου. Αρα δε θα τις προστατεύει σε περίπτωση επίθεσης. Το 2004 τα ελληνικά κυβερνητικά κόμματα παρείχαν φανερή ή συγκαλυμμένη υποστήριξη στο «σχέδιο Ανάν», που ευτυχώς καταψήφισε ο κυπριακός λαός. Επίσης, το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας στις 3/10/2005.

Παρά την ενδοτικότητα και τις υποχωρήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων σε κάθε κρίση - πρόκληση της Τουρκίας στο Αιγαίο, τα πλήγματα και η αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων συνεχίστηκαν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός σε συνέντευξή του (Απρίλης 2005) ξεκαθάρισε, σε ενιαία γραμμή με τους Τούρκους στρατιωτικούς, ότι η Τουρκία δεν κάνει πίσω ούτε ενόψει της έναρξης της ενταξιακής της πορείας στην ΕΕ. Ούτε τήρησε τα προσχήματα, όταν δέχτηκε τον Ελληνα ΥΠΕΞ σε επίσημη επίσκεψη.

Αυτή σε χοντρές γραμμές ήταν η κατάσταση μέχρι τις 3/10/2005. Σήμερα, μετά την έναρξη της τουρκικής ευρωπαϊκής πορείας, τελικά τι πετύχαμε και μάλιστα αφού είμαστε τόσα χρόνια στην ΕΕ και η Κυπριακή Δημοκρατία είναι επίσης μέλος της; Τι κερδίσαμε σε σχέση με τα εθνικά μας θέματα; Η στάση της Τουρκίας άλλαξε; ή πρόκειται να αλλάξει στο προβλέψιμο μέλλον; Οι κυβερνώντες (σημερινοί και χτεσινοί) ελπίζουν ότι μακροπρόθεσμα θα αλλάξει η Τουρκία, αφού θα έχει «εξευρωπαϊστεί». Τώρα, που ήρθε ζητώντας να τη «δεχτούμε» στην ΕΕ, δεν κατέβαλε ανταλλάγματα ούτε παρουσίασε δείγματα, έστω των καλών της προθέσεων.

Περιμένουμε, λοιπόν, ότι στο απώτερο μέλλον θα συνετιστεί, που θα είναι από θέση ισχύος και μάλιστα μια ευρωπαϊκή πλέον υπερδύναμη; Βέβαια, οι κυβερνήσεις του δικομματισμού θα συνεχίζουν τη «διαλλακτική» τους στάση, για να μην κακοχαρακτηριστούν, ελπίζοντας στην αντιτουρκική στάση τρίτων χωρών. Αν τα συμφέροντα, όμως, αυτών των χωρών διαφοροποιηθούν σε σχέση με την Τουρκία ανάλογα με τις περιστάσεις, όπως έγινε τελικά προχτές με τη Γαλλία και χτες με την Αυστρία;

Φοβόμαστε ότι χάθηκαν οι τελευταίες ευκαιρίες να πετύχουμε χειροπιαστά αποτελέσματα. Δε βλέπουμε αλλαγή στις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Η απειλή πολεμικής ενέργειας σε βάρος μας παραμένει σε ισχύ. Η τουρκική στάση στο θέμα της Κύπρου παραμένει αναλλοίωτη. Η ενδοτικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων είναι πλέον διαχρονική. Λύσεις εθνικών μας θεμάτων, που καλλιεργούνται στα πλαίσια της ΕΕ, όπως συνδιαχείριση στο Αιγαίο και διχοτόμηση της Κύπρου δεν μπορεί να είναι αποδεκτές.

Η εκτίμηση για τις καλλιεργούμενες αυτές λύσεις δεν είναι αυθαίρετη. Το αποδεικνύουν τα γεγονότα μέχρι σήμερα. Αλλά και τα λόγια της προέδρου της Βουλής, χαιρετίζοντας το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (Μάρτης/ 2005) δείχνουν επίσης καθαρά ότι, για χάρη της ΕΕ, προωθείται ακόμα και ο «...περιορισμός των εθνικών συνόρων, μέρους της εθνικής κυριαρχίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη».