Του Ηλία Μακρή από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

Για τα παιδιά να μιλήσουμε. Που τα θέλουν «καταναλωτές» κι αυτά εκεί, να διαδηλώνουν πως υπάρχει ελπίδα! Ετσι που τα βλέπαμε χτες να βγαίνουν στο δρόμο, όχι για να μάθουν, αλλά να διδάξουν. Κοντά στις μανάδες τους, έξω απ' το εργοστάσιο.

Και τ' άλλα τα παιδιά. Της Κούβας! Που μ' αφορμή την ταινία «Viva Couba» δηλώνουν «αυτό το εμπάργκο είναι χαζό». Τι όμορφα που ξέρουν να γκρεμίζουν έναν ολέθριο μηχανισμό.

Τα παιδιά! Τα δικά σου, τα δικά μου, της γειτονιάς που μας λείπει, των ερειπίων του σεισμού, της φωτιάς του πολέμου, της άνυδρης γης στην Αφρική. Τα παιδιά, που και μόνον η ύπαρξή τους ταΐζει πλούσια όλον αυτόν τον εσμό των φιλανθρώπων, που μας δείχνει τη φτώχεια για να φοβηθούμε, για να διδάξουμε τα παιδιά πως δεν πρέπει να σηκώνουν κεφάλι, πως πρέπει να αρκεστούν στο «λίγο καλύτερα», να 'ναι, δηλαδή, ευχαριστημένα, όταν έχουν δυο γουλιές νερό, ένα ξεροκόμματο και να λένε «ευχαριστώ» στην κυρία του φιλόπτωχου, που άφησε για λίγο το σαλονάκι της. Αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά της ανατροπής! Το χρυσάφι μας! Ο,τι πολυτιμότερο. Οι δάσκαλοί μας! Ναι, οι δάσκαλοί μας, τα παιδιά!

Να, η προσφορά του ΚΚΕ, των όπου Γης κομμουνιστών. Μας έμαθαν, μας μαθαίνουν - γιατί και οι κομμουνιστές «παιδιά» είναι - πως ο κόσμος δεν μπορεί να είναι «λίγο καλύτερος». Ο κόσμος δεν μπορεί να περπατά σκυφτός. Ο κόσμος έχει διεκδικήσεις, που δε χωράνε στο φιλόπτωχο της «νέας αριστεράς». Χτες, στους δρόμους, τα παιδιά των εργατριών «σπάσανε βιτρίνες», ζητώντας το αυτονόητο: «Ζωή όμορφη, δημιουργική και αξιοπρεπή για μας και τις οικογένειές μας».

Τι όμορφη «ξύλινη» γλώσσα. Τι κρίμα, που λείπανε οι δάσκαλοι, να διδαχτούνε απ' τα παιδιά, μπας και άμα πάψουν να 'ναι «υπ-άλληλοι», γίνουν ικανοί να 'ναι δάσκαλοι τέτοιων δασκάλων. Γιατί τα παιδιά, ήδη, ξέρουν τα βασικά γράμματα. Απ' το μεγάλο σκληρό σχολείο της ζωής. Δασκάλους δεν έχουν. Για να πετάξουν λίγο παραπέρα.

Ακόμα κάθεσαι και μελετάς τι να σημαίνει η φράση «αμοιβές φιλικές προς την απασχόληση»;