Μπορεί ο Πρόεδρος Μπους να αγνόησε επιδεικτικά μέχρι το θάνατό του τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, όμως, όπως φαίνεται, επιφύλασσε εντελώς διαφορετική «μεταχείριση» στον διάδοχό του. Ο Μαχμούντ Αμπάς επισκέφθηκε, για άλλη μια φορά, το Λευκό Οίκο, όπου εισέπραξε τις επίσημες φιλοφρονήσεις του Μπους ως «άνθρωπος της ειρήνης» (χαρακτηρισμό που προφανώς μοιράζεται με τον Αριέλ Σαρόν) και ως «πρόσωπο εμπιστοσύνης».

Επί της ουσίας, όμως, τα χαμόγελα δε μεταφράστηκαν σε καμία συγκεκριμένη δέσμευση εκ μέρους της Ουάσιγκτον, παρά τη σαφή προσπάθεια της παλαιστινιακής ηγεσίας να χαμηλώσει τους τόνους και να «δείξει δείγματα καλής συμπεριφοράς». Ο Πρόεδρος Μπους αρκέστηκε να επαναλάβει το «όραμά» του περί δύο ανεξάρτητων κρατών, χωρίς, όμως, ούτε μία νύξη για όλα εκείνα που αποκλείουν την πραγματοποίησή του. Που δεν είναι άλλα από τη διαχρονική περιφρόνηση του Ισραήλ, με αμερικανικές πάντα «πλάτες», στις αποφάσεις του ΟΗΕ εδώ και χρόνια.

Σαν να μην έφθανε αυτό, ο Αμερικανός Πρόεδρος, και πάλι, διαχώρισε τους εποικισμούς, που το διεθνές δίκαιο καταδικάζει συλλήβδην, σε «νόμιμους και παράνομους», ζητώντας τη διάλυση των δεύτερων και αγνοώντας το προφανές: Οσο υπάρχει κατοχή έστω και μερικών μέτρων της παλαιστινιακής γης, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη, ούτε φυσικά μπορεί να χαρακτηρίζεται «τρομοκρατία» η αντίσταση σ' αυτήν.

Πόσο μάλλον, που δεν έγινε καν λόγος για το διαχωριστικό τείχος που ανεγείρεται εντός της Δυτικής Οχθης ή για τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, στις οποίες υπόκεινται οι Παλαιστίνιοι, υπό διαρκή αποκλεισμό, εξευτελιστικούς ελέγχους και εντεινόμενη εξάρτηση από τις διαθέσεις του ισραηλινού στρατού.