Ο Χρήστος Κουλούρης έχει μια παλιά θητεία στην ποίηση, ως μέλος της Ομάδας Νέων Λογοτεχνών της ΕΠΟΝ, που αποτέλεσε την πρώτη μεταπολεμική λογοτεχνική γενιά, τη γενιά των κατατρεγμών.

Ας αναφέρουμε ότι «δάσκαλοι» της Ομάδας (που αποτελούσε ένα είδος σεμιναρίου) ήταν η πλειάδα τότε των εκλεκτών της πνευματικής πρωτοπορίας Αυγέρης, Ρώτας, Ρίτσος, Βρετάκος, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Μέλπω Αξιώτη, Γ. Κοτζιούλας, Ρ. Μπούμη, Ελ. Αλεξίου, Ν. Παππάς και από τους «μαθητές» οι Λειβαδίτης, Κ. Κοτζιάς, Μ. Κατσαρός, Τ. Πατρίκιος, Ν. Σπάνιας, Δεπούντης, Κουλούρης.

Εκείνο που διαφύλαξε από την πολύτιμη εκείνη «διδαχή» ο Κουλούρης είναι η ευγένεια του λόγου και η σεμνότητα του μαχόμενου πνεύματος. Κι ενώ φυλάει αυτούς τους δεσμούς σαν θησαυρό, αναζητεί μια στάση ζωής με γυρισμένη τη ράχη στο βιωματικό παρελθόν - από οδύνη και μόνο - ομολογώντας με ειλικρίνεια το αδιέξοδό του, χωρίς, πάντως, στείρα άρνηση ή απαισιοδοξία:

«Μην ακούς όταν κάποτε θρηνώ/ μαζί με τα

θαλασσοπούλια, με τον κρύο άνεμο,/ που ριπίζει τις

δεντροστοιχίες,.../ Μην ακούς, όταν κάποτε θρηνώ/

για μιαν ανώφελη ανθρώπινη έξοδο./ Είμαι πάντοτε δω

και σε περιμένω/ να διώξεις τη μοναξιά απ' την ψυχή μου/

μ' ένα εξαίσιο φως μεγαλοσύνης». (42)

«Αγρια χρώματα κούρσεψαν τον ουρανό./ Ανθρώπινα χέρια της οργής τεντωμένα,/ χωρίς να κρατούν ψωμί, γέμισαν τις πλατείες./ Δε βλέπεις τίποτ' άλλο./ Μονάχα σημαίες. Μαύρες σημαίες./ (...) κι ωστόσο, δείχναμε γενναίοι, έτοιμοι,/ ως την τελευταία στιγμή,/ που ακούστηκε μέσα μας ένας πάταγος/ κι ένα γοερό κλάμα από τον άνεμο/ για την τρομερή μας συντριβή!». (43) Και: «Ομως μην πεις ποτέ, έτσι ψυχρά το τελευταίο "αντίο"/ γυρίζοντας αδιάφορα σελίδα,/ για να λησμονηθούν όλα όσα έπραξες...» (53) (Εκδόσεις «Νέα Σκέψη»).