Οσο περνάνε οι μέρες, από τότε που άρχισε να εκδηλώνεται η κούφια διαμάχη κυβέρνησης και Εκκλησίας για τις αστυνομικές ταυτότητες, τόσο και οι δύο πλευρές απομακρύνονται από τις υποτιθέμενες αφετηρίες τους, που για τη μεν κυβέρνηση ήταν τάχα η «προστασία των προσωπικών δεδομένων» των πολιτών για τη δε Ιεραρχία η «προστασία της ελληνορθόδοξης ταυτότητας» των ίδιων πολιτών. Αυτά όμως είναι προσχηματικά γιατί άλλες τελικά είναι οι στοχεύσεις τους, απλώς βρήκαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τα σχέδια τους.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτό που αναδεικνύεται είναι ο αποπροσανατολισμός του λαού, η προσπάθεια διχασμού του και διαχωρισμού του με κριτήριο τις θρησκευτικές ή μη πεποιθήσεις του, όπως από την πρώτη στιγμή είχε επισημάνει το ΚΚΕ. Μέσα από αυτό το κλίμα και οι δύο πόλοι της διαμάχης προσπαθούν, παίζοντας στις πλάτες του λαού να αποκομίσουν οφέλη. Η υπόθεση ξεκίνησε, βέβαια, με ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά και η Εκκλησία άρπαξε την ευκαιρία και την προχωράει παραπέρα. Το γνωστό «δουλιά δεν είχε ο διάβολος και παίδευε τα παιδιά του», παρότι δεν ανταποκρίνεται πλήρως στη συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί ό,τι γίνεται δεν το κάνουν έτσι «για να περνάει η ώρα» τους, εκφράζει όμως παραστατικά τις μεθοδεύσεις που ακολουθούνται και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο λαός είτε «πιστός» είτε «άπιστος».

Πρόκειται για το στήσιμο ενός σκηνικού, στο οποίο καλείται να παγιδευτεί ο λαός είτε συμμετέχοντας σε εκκλησιαστικά συλλαλητήρια είτε συμπράττοντας με την κυβέρνηση σε ένα ψευδεπίγραφο «προοδευτικό» μέτωπο εξαπάτησης του λαού, το οποίο αναζητά η κυβέρνηση ως συγχωροχάρτι και άλλοθι για όλα της τα ανομήματα. Θέλουν, λοιπόν, να μας πείσουν, να εξαναγκάσουν, δηλαδή, το λαό να πιστέψει, ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Υπάρχουν, όμως. Ναι, ο λαός άσχετα από το «ποιον θεό λατρεύει» χρειάζεται συλλαλητήρια. Αλλά ποια;

Aυτά τα συλλαλητήρια που θα φέρνουν στο προσκήνιο τα πραγματικά προβλήματα, τα οποία βιώνουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι όλοι όσοι υφίστανται τις συνέπειες της πολιτικής υποταγής στο μεγάλο κεφάλαιο, της πολιτικής που υπαγορεύει η ΟΝΕ. Ναι, ο λαός χρειάζεται συλλαλητήρια αντίστασης στο ΝΑΤΟ και στη λαίλαπα της νέας τάξης του ιμπεριαλισμού, που απειλεί την ειρήνη και την ελευθερία των λαών. Και τέτοια συλλαλητήρια γίνονται και ξανά θα γίνονται, γιατί είναι μια ανάσα του λαού διαφυγής από τον ασφυκτικό κλοιό που τον έχουν περιβάλει.

Αυτά τα συλλαλητήρια δε θέλει ούτε μπορεί να τα οργανώσει η Ιεραρχία, γιατί ποτέ δεν την απασχόλησαν αυτά τα πραγματικά προβλήματα της ζωής «πιστών» και «απίστων». Αυτό που ενδιαφέρει τους ιεράρχες είναι να εκμεταλλευτούν τα αγνά θρησκευτικά συναισθήματα του λαού, για να εδραιώσουν την εξουσία τους. Από την άλλη η κυβέρνηση Σημίτη, που παραλίγο να κηρύξει «πολιτιστική επανάσταση» στο όνομα της απλοποίησης της αστυνομικής ταυτότητας, ενός στην ουσία προσωρινού εγγράφου, ενόψει της νέας ταυτότητας της Σένγκεν, διαπράττει απάτη «κατά συρροήν». Μιλάει για προστασία των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών και ταυτόχρονα προωθεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα, προωθεί νέα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα και ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι βέβαια στοχεύουν στον «τρομοκράτη» λαό. Ολα αυτά αποκαλύπτουν ότι παίζεται ένα παιχνίδι που θέλει το λαό κομπάρσο με ρόλο τη δική του ζωή. Δε θα γίνει όμως έτσι.