Το τελευταίο διάστημα έρχονται στη δημοσιότητα πολλά διατροφικά και άλλα «σκάνδαλα», ως απειλές κατά της δημόσιας υγείας (Τα τελευταία κρούσματα αφορούν στην ανεύρεση ζωυφίου σε συσκευασία ουροκαθετήρα στα αποθέματα του Κέντρου Υγείας Φαρσάλων και κομματιών γυαλιού στο γαλλικής προέλευσης μεταλλικό νερό «Evian»). Η δημοσιογραφική κριτική για τη διόγκωση αυτού του «φαινομένου» στρέφεται κατά των αρμόδιων υπηρεσιών της πολιτείας, που δεν κάνουν όλους τους απαραίτητους ελέγχους, και κατά των εμπόρων και των καταστηματαρχών, που επιδεικνύουν «κακή νοοτροπία».

Βεβαίως, υπάρχει και τέτοιο πρόβλημα, αλλά αυτή η κριτική δε φτάνει στην ουσία. Το βασικό αίτιο του προβλήματος συνδέεται με το ίδιο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Οι κυβερνήσεις δεν ευθύνονται μόνο, ή τόσο για την έλλειψη των ελέγχων, αλλά, κυρίως, για το νομικό πλαίσιο που διαμορφώνουν και τη γενικότερη πολιτική που εφαρμόζουν, προωθώντας παντού την κερδοσκοπική ασυδοσία. Κι αυτή είναι που δημιουργεί τη «νοοτροπία της απάτης και της αρπαχτής», η οποία δεν αποτελεί προσωπικό «κουσούρι», αλλά «αναγκαστικό» τρόπο λειτουργίας στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, που κινείται στη λογική του άκρατου ανταγωνισμού και δε «σηκώνει» διαφορετική νοοτροπία...