Πρωτοχρονιάτικο «ντισκαλιφιέ»... Δηλαδή, ύπουλο χτύπημα κάτω από τη μέση. Και εξηγούμαστε: Υπάρχουν οι γνωστοί αντίπαλοι της εργατικής τάξης και του κόμματός της, που με τον έναν ή άλλον τρόπο εκπροσωπούν φανερά τα συμφέροντα της αστικής τάξης ανάλογα τον τομέα που έχουν χρεωθεί. Αυτοί συνήθως επιδιώκουν από το απέναντι στρατόπεδο, που υπερασπίζονται, να δίνουν φανερά «ντιρέκτ» (απ' ευθείας) χτυπήματα. Αν, για παράδειγμα, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης στο Συμβούλιο της Ευρώπης επιχειρούν να περάσουν το γνωστό πλέον Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο, οι αντίστοιχοι δημοσιογράφοι στην Ευρώπη θα βγουν ανοιχτά και θα επιχειρήσουν να φέρουν «ίσα βάρκα...» τον κομμουνισμό με το φασισμό...

Οταν όμως λόγοι ιστορικοί, επιπέδου κινήματος, κοινωνικής συνείδησης και μνήμης διαμορφώνουν συσχετισμούς που δεν επιτρέπουν την απ' ευθείας σύγκρουση, τότε κατά περίπτωση πιάνουν δουλιά οι «φίλοι» - αντίπαλοι. Αυτοί που κάνουν τα «ντισκαλιφιέ». Αυτοί που σε αγκαλιάζουν.., σε πιάνουν από τον ώμο για να σε χτυπήσουν από κοντά και χαμηλά.

Αυτό πάνω - κάτω προσπάθησε να κάνει ο Α. Καρκαγιάννης με το άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής. Για να «πλησιάσει» στην Αριστερά αρχίζει με μια αντιφατική κριτική (μάλλον προβληματισμό) για το Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο. Εκεί που νιώθει την «απόσταση ασφαλείας» αρχίζει τα «χαμηλά χτυπήματα» και μεταξύ αυτών:

Δηλαδή, δε ζητάει και πολλά ο Α. Καρκαγιάννης, απλά να του κάνει τη χάρη η Αριστερά να κάνει δήλωση μετανοίας για το ότι ήταν Αριστερά και να πάει να ενωθεί μαζί του στο αντίπαλο στρατόπεδο! Να υποταχτεί στην ψυχολογική βία που της ασκεί νόμιμα ο «φίλος της» και να του παραδώσει αμαχητί όχι μόνο τα χαρακτηριστικά της, αλλά ολόκληρη την περήφανη ιστορία της. Θα του άρεσε πολύ να μπορούσε να πάει, να τα παραδώσει, κερδισμένα τρόπαια στην ποδιά της αστικής τάξης. Τραβάει όμως μεγάλη «πρωτοχρονιάτικη γκίνια», γιατί η Αριστερά - και ακόμα πιο συγκεκριμένα το Κομμουνιστικό Κόμμα - στην Ελλάδα ξέρει καλά από μαστίγιο, αλλά και από μελομακάρονο σκουληκιασμένο...

Και για να μην πιστεύει ο αρθρογράφος πως έχουμε σκοπό να τον αδικήσουμε περνώντας τον στο ίδιο στρατόπεδο με αυτούς του Αντικομμουνιστικού Μνημονίου, από τα πολλά «χαμηλά του χτυπήματα» διαλέγουμε το: «Ωστόσο, το σταλινικό καθεστώς είχε ένα βασικό κοινό σημείο με τα φασιστικά και τα ναζιστικά: Τη χρήση της βίας, της τρομοκρατίας και των αυταρχικών μεθόδων, ως κύριο ή αποκλειστικό μέσο για την άσκηση της πολιτικής...»!!! Δεν ξέρουμε για τον όποιο αναγνώστη, πάντως εμείς ψάχνουμε τις όποιες διαφορές στην ουσία αυτών που γράφει και υπογράφει ο εν λόγω αρθρογράφος, με τους εμπνευστές του χυδαίου μνημονίου και είναι αδύνατο να τις βρούμε... Δύσκολο πολύ «να κάνεις παιχνίδι», όταν σε παίρνουν τόσο εύκολα είδηση...