Στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο Α. Καρκαγιάννης προσπαθεί να δώσει μια εικόνα των απεργιακών συγκεντρώσεων της περασμένης Πέμπτης, με σαφή στόχο να απαξιώσει, να λοιδορήσει το εργατικό κίνημα. Γι' αυτό και προσαρμόζει τα όσα θέλησε ο ίδιος να δει περιδιαβαίνοντας το κέντρο της Αθήνας στο συμπέρασμα ότι τα συνθήματα περί ανατροπής του καπιταλισμού προϋποθέτουν την αντικατάστασή του με «ένα άλλο σύστημα ανώτερο. Μέχρι σήμερα, τίποτα τέτοιο δε φάνηκε στον ορίζοντα. Οι απόπειρες να κατασκευαστεί κατέληξαν στην καταστροφή. Η μόνη λογική εμπειρία που έχουμε στην Ευρώπη τουλάχιστον είναι η λογικότερη και κοινωνικότερη διαχείριση του καπιταλισμού και όχι η καταστροφή του».

Αυτά λέει ο Καρκαγιάννης. Και για να στηρίξει το συμπέρασμά του, σχηματίζει την εικόνα που ο ίδιος θέλει, χωρίς να μπορέσει να κρύψει την ξινίλα του για το ΠΑΜΕ και την απεργιακή του διαδήλωση. Ο αρθρογράφος είδε την Πέμπτη απεργούς μόνο από το δημόσιο τομέα. Είδε συγκεντρώσεις που γίνονται αισθητές όχι λόγω του μεγέθους τους, αλλά λόγω της ενόχλησης που προκαλούν στους φιλήσυχους πολίτες. Είδε πρόσωπα χωρίς ενθουσιασμό, που εκτελούσαν απλά το καθήκον τους. Είδε μπλοκ του «ΚΚΕ (ΠΑΜΕ)» και ξεχωριστό μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να μην ήταν τα πανό του προσκολλημένα στη συγκέντρωση και την πορεία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

Αυτά είδε ο Καρκαγιάννης. Και μόνο μ' αυτά, τρόμαξε για την τύχη του καπιταλισμού και έσπευσε να πολυλογήσει στην «Καθημερινή» για την ανάγκη της σωτηρίας του, μέσα από μια καλύτερη διαχείριση. Κατανοητός ο φόβος του. Πολύ περισσότερο που ο Α. Καρκαγιάννης ξέρει καλά πως δε βλέπει τον κόσμο με τα ίδια μάτια που τον βλέπουν οι απεργοί. Οι χιλιάδες του ιδιωτικού τομέα που κυριάρχησαν στα μπλοκ του ΠΑΜΕ (και όχι του ΚΚΕ, όπως τον βολεύει να τα παρουσιάζει) και συμμετείχαν στην κινητοποίηση με κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους. Οι χιλιάδες αποφασισμένοι νεολαίοι, γυναίκες και μετανάστες που από μάχη σε μάχη γίνονται περισσότεροι. Το φόβο τους έχει ο Καρκαγιάννης και το σύστημα που υπηρετεί. Και είναι απόλυτα δικαιολογημένος...