Στην ίδια κατεύθυνση, βαφτίζει «οικειοθελή παροχή» της επιχείρησης δικαιώματα των εργαζομένων, των οποίων ο σεβασμός εναπόκειται στις αντοχές των ταμείων της. «Οικειοθελής εταιρική παροχή» βαφτίζεται η αύξηση σε επιχειρησιακό επίπεδο, για της οποίας τη διασφάλιση (σε επίπεδα αντίστοιχα των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων) θα έπρεπε να παλεύει κανονικά το σωματείο. «Οικειοθελής συνεισφορά» βαφτίζεται και η καταβολή ενός εφάπαξ ποσού για έξοδα μετακίνησης, που κατοχυρώνει ήδη η κλαδική σύμβαση.

Το σωματείο μιλά τη γλώσσα της «ανταγωνιστικότητας» καλύτερα κι από εργοδότη! Αφού, όπως ενημερώνει, «οι παραπάνω οικειοθελείς παροχές δίδονται ως επιβράβευση για την επίτευξη του στόχου ανάπτυξης πωλήσεων της εταιρείας και μπορούν να αναθεωρηθούν κατά την κρίση της οποτεδήποτε». Δηλαδή, δικαιώματα υπάρχουν όταν, εφόσον και όπως το επιτρέπουν οι πωλήσεις της εταιρείας.

Πώς να μην έχουν αγανακτήσει οι εργαζόμενοι και να μην απορρίπτουν τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όταν τέτοιες περιπτώσεις τολμούν να αυτοχαρακτηρίζονται «εκπρόσωποι των εργαζομένων»;...