Οσο μιλούν, παρά τις σκόπιμες ασάφειες ενίοτε και διγλωσσίες, οι οπορτουνιστές αποκαλύπτουν την ουσία της πολιτικής τους και το πόσο επιζήμια είναι αυτή για τους εργαζόμενους. Γράφει στην κυριακάτικη «Αυγή» ο Γ. Δραγασάκης για την κρίση και παραθέτει ορισμένες προτάσεις χαρακτηρίζοντας την εφαρμογή τους «ανάγκη». Προτείνει λοιπόν ανάμεσα σε άλλα «να υιοθετηθούν για όλη την ΕΕ ένα ελάχιστο κοινό κατώτατο όριο φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη, καθώς και ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών ορίων σε ό,τι αφορά στα εργασιακά δικαιώματα, τους μισθούς, τα ωράρια, προσαρμοσμένα στο επίπεδο παραγωγικότητας της κάθε χώρας». Παρακάτω «να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στήριξης των οικονομιών των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων»...

Στο όνομα της οικονομικής κρίσης και επισείοντας την απειλή πλήρους κατεδάφισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ο Γ. Δραγασάκης προτείνει να συμφωνήσουν οι εργαζόμενοι στο... πόσα θα χάσουν, για να μην τα χάσουν όλα. Γιατί όμως ντε και καλά οι εργαζόμενοι πρέπει να χάσουν; Και τι είδους υπηρεσία στους εργαζόμενους προσφέρουν τέτοιες προτάσεις, την ώρα που είναι κρίσιμης σημασίας η οργάνωση και ανάπτυξη της πάλης τους ώστε την κρίση να την πληρώσει η πλουτοκρατία; Υπηρεσία στο κεφάλαιο προσφέρουν και με αυτή την πρόταση όπως και με την άλλη να στηριχτούν οι οικονομίες των χωρών της Ανατ. Ευρώπης και των Βαλκανίων, γιατί η οικονομία δεν είναι ουδέτερη έννοια. Η συγκεκριμένη είναι καπιταλιστική.