Από το περασμένο φθινόπωρο που οι αστικές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπαίνει σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση, οι κυβερνήσεις σε ΗΠΑ, ΕΕ και αλλού, έχουν εκταμιεύσει, επίσημα, αρκετά τρισεκατομμύρια, για να στηρίξουν την οικονομική δραστηριότητα διαφόρων επιχειρηματικών τομέων και συγκεκριμένων μονοπωλιακών ομίλων. Οπως αποδείχτηκε όμως, τα κεφάλαια αυτά ρίχτηκαν σε ...βαρέλι δίχως πάτο. Η κρίση όχι μόνο είναι εδώ, αλλά οι αρμόδιοι εκτιμούν ότι δεν έχουμε δει ακόμα το βάθος και την έκτασή της στην ολότητά τους.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό συνήλθε τη βδομάδα που μας πέρασε, στο Λονδίνο, η Σύνοδος των εκπροσώπων των 20 ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη. Οι μεταξύ τους οξυμένες αντιθέσεις ήταν - και εξακολουθούν να είναι - τόσο έντονες, που κανείς δεν εκτιμούσε ότι οι G20 θα κατέληγαν σε σημαντικές αποφάσεις. Ούτε ακόμα και αυτοί που φέρονται να πιστεύουν ότι η κρίση είναι δυνατόν να μπει σε καλούπια και να ελεγχθεί, Ετσι και έγινε. Βέβαια, η μάζωξη του Λονδίνου απέδειξε ότι τα αντιτιθέμενα καπιταλιστικά συμφέροντα, μπορούν προς στιγμή να υποχωρήσουν και οι δυνάμεις του κεφαλαίου να εμφανιστούν με ενιαία τακτική, όταν αποφασίζονται μέτρα και ρυθμίσεις που σηματοδοτούν μια γενικευμένη κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς. Οταν ο κύριος παρονομαστής των όποιων διαβουλεύσεων είναι η δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων για τη γρήγορη και μαζική ανάκαμψη της κερδοφορίας, τότε αναδεικνύεται σε παρονομαστή κοινό για όλες τις αντιδραστικές δυνάμεις.

Αυτό στο οποίο ουσιαστικά κατέληξαν οι G20 είναι η εκταμίευση ακόμα 800 δισεκατομμυρίων ευρώ, για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρόκειται όμως για κεφάλαια που στο μεγαλύτερο μέρος τους θα δοθούν από το ΔΝΤ στοχευμένα και με απόλυτο έλεγχο. Η αναβάθμιση του ρόλου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του ιμπεριαλιστικού αυτού δημιουργήματος που στόχος του είναι μέσα από τον εκβιασμό της χρηματοδότησης να καθορίζει τις τύχες των λαών, υπαγορεύοντας και επιβάλλοντας συγκεκριμένα αντιδραστικά προγράμματα οικονομικής πολιτικής και μέτρων, φανερώνει και την κύρια επιδίωξη των 20: Να προετοιμαστούν για την επόμενη μέρα. Μπορεί να τους ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις της κρίσης, ωστόσο εκείνο που καίει πιο πολύ, είναι να στριμώξουν όσο γίνεται περισσότερο τους εργαζόμενους, ώστε να μπουν στην επόμενη φάση του οικονομικού κύκλου έχοντας ξεδοντιάσει τους εργαζόμενους από δικαιώματα και κατακτήσεις.

Οι «οικονομικές ενισχύσεις» από το ΔΝΤ, υποχρεώνουν τις κοινωνίες που χρηματοδοτούνται να εφαρμόσουν συγκεκριμένα προγράμματα. Κύρια σημεία αυτών των προγραμμάτων, όπου κι αν εφαρμόστηκαν, είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η αποφασιστική μείωση των μισθών, η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση κάθε έννοιας συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, η καθολική εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας και Παιδείας, η ιδιωτικοποίηση κάθε τομέα της οικονομίας, η λειτουργία της κοινωνίας συνολικά με κριτήριο την «ανταγωνιστικότητα» και «επιχειρηματικότητα».

Αυτά όλα, που οι πάντες αναγνωρίζουν ως τα πλέον επώδυνα και επαχθή αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλει με το μαστίγιο το ΔΝΤ, για τους εργαζόμενους της χώρας μας δεν είναι πρωτάκουστα. Τα προβάλλει και τα επιδιώκει με το ...καρότο η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών. Κάτι που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής, ειδικά τώρα, που βαδίζουμε προς τις ευρωεκλογές και είναι απόλυτα αναγκαίο να «μαυριστεί» τόσο η ΕΕ, όσο και οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου!