ΚΙΕΒΟ.--

Η εικόνα της ήττας των πολιτικού σχηματισμού που πρωταγωνίστησε στη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» παγιώθηκε χτες, καθώς, με καταμετρημένο το 70% των ψήφων, το Κόμμα των Περιφερειών του Βίκτορ Γιανούκοβιτς καταλάμβανε το 30% των ψήφων, σύμφωνα με ουκρανικά και διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Δεύτερο ερχόταν το «Μπλοκ Γιούλια Τιμοσένκο» (γνωστό με τα αρχικά του, «Μπιουτ») καταλαμβάνοντας 22,5%, ακολουθούσε τρίτο το κόμμα του «προέδρου» Βίκτορ Γιούσενκο, «Η Ουκρανία Μας», που κατακρημνιζόταν στο 15,3%, το Σοσιαλιστικό Κόμμα με 6,3%, και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, με 3,6%. (Το ποσοστό αυτό που υπολείπεται σημαντικά από το 20% του 2002, είναι σε μια εντελώς διαφορετική πολιτική συγκυρία, με ένταση της αντεπαναστατικής διαδικασίας και ταυτόχρονα των αντικομμουνιστικών επιθέσεων). Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα υπόλοιπα 41 κόμματα δεν ξεπερνούσαν το όριο του 3% που απαιτείτο για να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή - που κατά το Σύνταγμα διαθέτει προθεσμία δύο βδομάδων για την ανακοίνωση των τελικών αποτελεσμάτων - συνέχιζε με εντατικούς ρυθμούς την καταμέτρηση και ο επικεφαλής της, Γιάροσλαβ Νταβίντοβιτς, δήλωσε πως «θέλουμε να την ολοκληρώσουμε το συντομότερο δυνατό».

Και ενώ οι παρατηρητές της ΕΕ, του ΟΑΣΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Ευρωκοινοβουλίου και του ΝΑΤΟ (που, τελευταία, έχει αποκτήσει τη συνήθεια να εκφέρει γνώμη για τις εκλογές) εξέφραζαν τη θέση ότι «οι εκλογές στην Ουκρανία ήταν ελεύθερες, δίκαιες και δημοκρατικές», οι φήμες οργίαζαν στο Κίεβο όσον αφορά τη μετεκλογική τακτική της «πορτοκαλί» φιλοδυτικής παράταξης. Ο Πρόεδρος Γιούσενκο φέρεται να πρότεινε στον Γιανούκοβιτς να ενσωματωθεί σε έναν «μεγάλο συνασπισμό» (σε μια νέα, ωστόσο ίσως υπερβολικά φιλόδοξη, προσπάθεια συνένωσης συμφερόντων της αστικής τάξης). Αν το σενάριο δεν καρποφορήσει, ο Γιούσενκο, που είχε αποπέμψει πέρυσι την Τιμοσένκο μετά από προστριβές και σκάνδαλα διαφθοράς, φέρεται να σκέπτεται να δώσει στην πρώην στενή του σύμμαχο τη δυνατότητα να ξαναγίνει πρωθυπουργός, συγκροτώντας συμμαχία με το δικό του κόμμα και τους «σοσιαλιστές», ώστε ο αντίπαλός του νικητής των εκλογών να μείνει εκτός κυβερνητικού αμβώνος.