Ενα ταξίδι αστραπή, λίγων μόνο ωρών, ήταν αρκετό για την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις ώστε να επαναβεβαιωθεί για την προσήλωση της ελληνικής κυβέρνησης στη «στρατηγική» συμμαχία με τις ΗΠΑ και να την καταγράψει στους πρόθυμους να συνδράμουν στην ευόδωση των σχεδιασμών του αμερικανο-ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή. Η Κ. Ράϊς απήλθε έχοντας εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης σε κάθε αξίωση, συμφωνία διαμετρικά αντίθετη με το λαϊκό αίσθημα, όπως αυτό εκφράστηκε στις πολύμορφες αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις «υποδοχής» της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών.

Ο απολογισμός αυτής της επίσκεψης είναι τέτοιος που όχι μόνο πρέπει να ανησυχεί το λαό μας, αλλά και να τον θέσει σε επαγρύπνηση και αγωνιστική ετοιμότητα. Οι βλέψεις εναντίον του Ιράν είναι δεδομένες, στην παρούσα φάση οι ΗΠΑ αναζητούν πρόθυμους συμμάχους στην υλοποίησή τους και η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε ήδη να καταγραφεί ως τέτοιος. Εξού και οι αναφορές της Κ. Ράις σε «στρατηγικούς εταίρους» με «κοινές αξίες» που - στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ - τις προωθούν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, στο οποίο ζήτησε να αυξηθεί η παρουσία ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτής της «στρατηγικής συμμαχίας» πολύ πιθανό ελληνικές δυνάμεις να κληθούν να ενισχύσουν και το νέο μέτωπο που οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται να ανοίξουν στο Σουδάν, προκειμένου να «διασφαλίσουν» με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ τα πετρελαϊκά του κοιτάσματα.

Τα περί εξάντλησης των διπλωματικών μέσων σε ότι αφορά στο Ιράν που τόσο η Κ. Ράϊς όσο και η Ελληνίδα ομόλογός της επαναλάμβαναν, κάθε άλλο παρά καθησυχάζουν, καθώς η ιμπεριαλιστική διπλωματία λίγο απέχει από την κήρυξη ενός ανοιχτού πολέμου, τις περισσότερες φορές, δε, αποτελεί τον προπομπό του όπως έχει αποδειχτεί. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως η ελληνική κυβέρνηση θα σταθεί στο πλευρό των ΗΠΑ σε κάθε βήμα κλιμάκωσης της πίεσης προς το Ιράν. Εξάλλου, σχετικά προϊδεάζουν δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών περί «συμβατικών υποχρεώσεων» της Ελλάδας, αναφορά που προεξοφλεί την παραχώρηση της βάσης στη Σούδα, του εναέριου χώρου και όποιας άλλης διευκόλυνσης χρειαστεί. Η επίκληση της «συμβατικής υποχρέωσης» δεν αποτελεί παρά στάχτη στα μάτια του λαού, το άλλοθι για την άνευ όρων συμμετοχή σε μια επέμβαση που το μεγάλο κεφάλαιο ζητάει, το οποίο υπηρετείται και από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Η «συγκομιδή» της Κ. Ράϊς κατά την ολιγόωρη παραμονή της στην Αθήνα περιελάμβανε κι άλλους «καρπούς». Οπως την υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στην ευρωενωσιακή πορεία της Τουρκίας, ακόμα και αν αυτό σημαίνει τον ενταφιασμό του Κυπριακού. Η Ντ. Μπακογιάννη δεν ψέλλισε ούτε μια λέξη στην προκλητική αξίωση της Αμερικανίδας ομολόγου της να ασκήσει εποικοδομητικό ρόλο, ώστε η Κύπρος να ελαφρύνει την απομόνωση της «Βόρειας Κύπρου»! Η συζήτηση επεκτάθηκε και στα ελληνοτουρκικά, με δεδομένες τις «απαιτήσεις» της Τουρκίας στο Αιγαίο, αλλά και την υπόθεση «ΝΑΤΟποίησής του» που έρχεται από παλιά, ακόμη επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια της λεγόμενης «συλλογικής ασφάλειας». Δηλαδή, στο μεϊντάνι κυριαρχικά δικαιώματα του λαού μας.

Κατόπιν αυτών, εξυπακούεται η συμφωνία της κυβέρνησης της ΝΔ στις αμερικανικές συστάσεις για «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο και αναζήτηση εναλλακτικών δρόμων εφοδιασμού, έτσι ώστε να «τιθασευτεί» η Μόσχα που διαδραματίζει δυναμικό ρόλο στην περιοχή της Ν/Α Ευρώπης. Οπως επίσης και η ταύτιση με την αμερικάνικη θέση για «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσόβου, που σημαίνει νέα αλλαγή συνόρων στην περιοχή και κατά συνέπεια πρόκληση νέων κινδύνων για τους λαούς της περιοχής.

Τούτων δοθέντων, η συμμετοχή χιλιάδων κομμουνιστών και αγωνιστών ανθρώπων του μόχθου στη διαδήλωση της περασμένης Τρίτης, δεν αποτελούσε ένα αυθόρμητο ξέσπασμα ενός σχεδόν έμφυτου στον ελληνικό λαό αντιαμερικανισμού, όπως κάποιοι την ερμήνευσαν. Απολύτως συνειδητά βρέθηκαν επί της «υποδοχής» της Κ. Ράις, γνωρίζοντας πως κομίζει σχέδια ολέθρου για την ευρύτερη περιοχή στα οποία θα βρει σύμφωνη την ελληνική κυβέρνηση, όπως σύμφωνες έβρισκαν οι αμερικανικές αξιώσεις και τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Υποκινούμενοι από το χρέος της διεθνιστικής αλληλεγγύης, από το δικαίωμα να εκφράσουν τη δική τους θέση που δε συμπίπτει πουθενά με αυτήν της κυβέρνησης. Δικαίωμα κατακτημένο και αδιαπραγμάτευτο, του οποίου οι μορφές εξάσκησης δεν υπάγονται σε κανόνες «κόσμιας συμπεριφοράς» που καθορίζονται απ' αυτούς που το υπονομεύουν. Το λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα είναι σε θέση να κρίνει και να επιλέγει το ίδιο τις μορφές της πάλης του.

Το πανό που ξεδιπλώθηκε στην πλευρά του Μεγάρου Μουσικής που βρίσκεται δίπλα στην αμερικάνικη πρεσβεία τη Δευτέρα και η μεγάλη διαδήλωση την Τρίτη, πρόσθεσαν έναν κρίκο στη μακρά αλυσίδα της λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Μια αλυσίδα που υπάρχει και θα μεγαλώνει όσο υπάρχει ΚΚΕ, πιστό στην αρχή πως μόνο η ανειρήνευτη ταξική πάλη, που σήμερα δεν μπορεί παρά να έχει αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, είναι ικανή να φέρει αποτελέσματα προς όφελος του λαού. Οσο υπάρχει ένα ΚΚΕ που διαθέτει όλες του τις δυνάμεις στο ξεδίπλωμα μας τέτοιας πολιτικής δράσης που υπηρετεί την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η ανταπόκριση της εργατικής τάξης, του ελληνικού λαού σ' αυτή του την προσπάθεια ενισχύει την πεποίθηση πως ολοένα και περισσότεροι θα είναι αυτοί που θα επιλέγουν τη συμπόρευση στο δρόμο που οδηγεί στην ανατροπή της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Ενισχύοντας συγχρόνως την ευθύνη των κομμουνιστών να κάνουν αυτό το δρόμο πιο διακριτό στη λαϊκή συνείδηση με την καθημερινή τους άοκνη δράση, δίνοντας πρώτοι το «παρών» στο συνεπή αδιάλλακτο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.

Με τον ιμπεριαλισμό καμιά συνδιαλλαγή! Αυτή η απαίτηση πρέπει να γίνει σημαία της δράσης κάθε κομμουνιστή, κάθε αγωνιστή σε κάθε χώρο, σε όλη την Ελλάδα, κάθε μέρα. Απαίτηση που στην πράξη μεταφράζεται σε αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και σε κάθε είδους συμμετοχή - εμπλοκή της χώρας μας σ' αυτόν, ενάντια στο ΝΑΤΟ και στην ύπαρξη βάσεων σε ελληνικό έδαφος, ενάντια σε κάθε σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου και παραπέρα διαμελισμού της Βαλκανικής. Σε αγώνα, ώστε να καταδικαστούν οι ντόπιοι υποστηρικτές των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, να τους γυρίσουν την πλάτη οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Και όχι μόνο, γιατί συμμετέχουν στους πολέμους εναντίον άλλων λαών, αλλά και γιατί πολεμούν λυσσαλέα ενάντια στα δικαιώματα και τα συμφέροντά τους, σπρώχνοντάς τους όλο και βαθύτερα στην ανέχεια.

Ο αγώνας με τέτοιο περιεχόμενο χτες, σήμερα, αύριο, θα φέρει τη νίκη. Γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να εμπνεύσει στο λαό εμπιστοσύνη στη δύναμή του να οικοδομήσει τη δική του εξουσία, τη δική του κοινωνία όπου θα ζει απολαμβάνοντας ο ίδιος τον πλούτο που παράγει, χωρίς τον εφιάλτη του πολέμου.