Η ΕΙΔΗΣΗ πως οι Γερμανοί ετοίμαζαν νέο αποτρόπαιο έγκλημα μαθεύτηκε πρωτύτερα καθώς, ένα 24ωρο πριν, δημοσιεύτηκε στις κατοχικές εφημερίδες ανακοίνωση του Γερμανού στρατιωτικού διοικητή, που για να αιτιολογήσει τη θηριώδη πράξη έκανε λόγο για δολοφονία εξ ενέδρας ενός Γερμανού στρατηγού και των συνοδών του κοντά στους Μολάους. Και ο ίδιος θα προσθέσει ότι «ως αντίποινα θα εκτελεσθούν 200 κομμουνιστές την 1.5.44 καθώς κι όλοι οι άνδρες, που τα γερμανικά στρατεύματα θα συναντούσαν έξω από τα χωριά πάνω στο δρόμο από Μολάους προς τη Σπάρτη».

ΕΙΝΑΙ επίσης ανατριχιαστική η τελευταία παράγραφος της ανακοίνωσης του χιτλερικού δημίου που λέει: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς». Φυσικά οι «Ελληνες εθελονταί», όπως εδώ αναφέρονται, δεν ήταν άλλοι από τα βρωμερά καθάρματα, ελληνόφωνους συνεργάτες των κατακτητών που κυριολεκτικά οργίασαν τότε στο Μοριά.

ΕΤΟΥΤΗ τη φορά η σκόπευση είχε γίνει κι είχε προσδιοριστεί ο στόχος της βολής των πολυβόλων τους. Οι χιτλερικοί δήμιοι που επεξεργάστηκαν τη σύνταξη του καταλόγου αυτών που θα ντουφέκιζαν φρόντισαν να περιληφθούν οι σύντροφοί μας, παλιοί αγωνιστές, που παραδόθηκαν στους Γερμανούς, τον Απρίλη του 1941, από Ακροναυπλία κι Ανάφη κ.α., από τη βασιλομεταξική δικτατορία.

ΣΤΑ χέρια τους και πολλά άλλα, οι κατάλογοι, οι φάκελοι, όλος ο χαφιεδίστικος εκείνος μηχανισμός, που είχαν στήσει οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα του Μεταξά. Δεν υπήρξε καμιά διαταραχή στη «λειτουργία» του. Κι ο μηχανισμός αυτός λειτούργησε αμέσως καθώς καραμπινιέροι, γκεσταπίτες, με «πλοηγούς» τους δικούς μας ξεκινούσαν την έφοδό τους για να συλλάβουν κομμουνιστές... Χτυπούσαν χαράματα τις πόρτες για να οδηγήσουν στα στρατόπεδα τον Δημήτρη Γληνό, τους δημοσιογράφους Νίκο Καρβούνη, Κώστα Στούρνα κι άλλους και να τους κλείσουν στο στρατόπεδο της Λάρισας... Κι από τότε οι συνεργάτες των ναζί, «κύριοι», παρόντες στο πλευρό τους και συμμαχητές τους.

ΤΡΕΙΣ είναι οι πράξεις της πρωτομαγιάτικης εκείνης τραγωδίας του 1944 με τους ηρωικούς συντρόφους μας, τους 200, που έγραψαν μια μοναδική σελίδα στη νεότερη Ιστορία μας, που όσο προχωρεί ο χρόνος τόσο πιο λαμπρή γίνεται. Είναι του στρατοπέδου ο συγκλονισμός, εκεί στο Χαϊδάρι, όταν ο διοικητής φωνάζει τα ονόματα και αρχίζει με το γνώριμο εκείνο πρώτο όνομα, Αϊβατζίδης Γεώργιος, για να φτάσει στου Σουκατζίδη Ναπολέοντα που αρνείται να εξαιρεθεί του καταλόγου λέγοντας πως θα το αποδεχόταν μόνο με τον όρο πως δε θα 'παιρνε άλλος κρατούμενος τη θέση του. Το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όλο στην παράταξη με 3.000 κρατουμένους, ξεπερνώντας κάθε όριο πειθαρχίας, χειροκροτά σαν ηλεκτρισμένο τον Σουκατζίδη που με ψηλά το κεφάλι και χωρίς να βιάζεται παίρνει ξανά απλά κι ήσυχα τη θέση του στη θάλασσα των μελλοθανάτων...

Η ΔΕΥΤΕΡΗ πράξη έπειτα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, εκεί ψηλά στη φτωχογειτονιά το θρυλικό Στάλινγκραντ, στο Σκοπευτήριο, που το πολυβόλο θα «δουλέψει» ολόκληρο το πρωινό για να κλαδέψουν στο μαγιάτικο εκείνο πρωινό 200 λεβέντες κομμουνιστές, που θα τέλειωναν επικά τραγουδώντας τη σύντομη ζωή τους. Πώς να φορτωθούν οι 200 σκοτωμένοι σύντροφοί μας στα καμιόνια που περίμεναν στη σειρά σαν να 'χουν να φορτώσουν σφάγια... Και στους δρόμους της γειτονιάς ποτάμι τα αίματα, που τα σκέπαζαν με λουλούδια οι γυναίκες της Καισαριανής.

ΕΙΧΑΜΕ ζήσει, τότε, τη μεγάλη αυτή τραγωδία, που συντάραξε τον κόσμο. Γράψαμε δυο φορές το ρεπορτάζ κι όμως όσες φορές κι αν το πλησιάσεις βλέπεις πλευρές νέες που προσφέρονται για έρευνα και μελέτη. Είναι αποκαλυπτικές λεπτομέρειες για τους 200 κομμουνιστές της Ακροναυπλίας και της Ανάφης. Διακόσιες ζωές σφιχτά δεμένες με την πίστη τους, το κόμμα τους, το ΚΚΕ. Καρφωμένοι στα βράχια στα ξερονήσια του Αιγαίου ή στις φυλακές της Ακροναυπλίας, της Κέρκυρας, της Αίγινας.

ΝΑ θυμηθούμε τώρα το μήνυμα που έστειλε στο σπίτι του ο πρωτοπόρος κομμουνιστής δάσκαλος, ο Ηπειρώτης Κώστας Τσίρκας. Δεν του χρειάστηκαν ούτε δέκα λέξεις. Γράφει: «ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ. ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΟΛΟΙ πάμε στη μάχη. Κώστας Τσίρκας».

ΚΙ ΕΜΕΙΣ αύριο, Δευτέρα, το πρωί ώρα 10 να βρεθούμε στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Δημαρχείο), «μαχητικά» παρόντες στον ταξικό ενωτικό γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς από το ΠΑΜΕ.