Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ ξεναγείται από τους επικεφαλής της τοπικής αρχής του Κουογιέ στους δρόμους του χωριού

Η κύρια καλλιέργεια, που γίνεται υπό τη μορφή συνεταιριστικών μονάδων, είναι τα φρούτα (στην πλειοψηφία ροδάκινα) και τα λαχανικά. «Ο κάθε αγρότης αναλαμβάνει την καλλιέργεια μιας μικρής έκτασης γης, περίπου 4 στρεμμάτων, υπό τη μορφή ενοικίασης έναντι ενός συμβολικού ποσού από την κοινότητα για 30 χρόνια. Κατά μέσο όρο, όπως ισχυρίζονται οι συνομιλητές μας, ο κάθε καλλιεργητής κερδίζει 10 χιλιάδες γιουάν (1.000 ευρώ) ανά 1/10 στρέμματος».

«Οι συνεταιρισμοί, στη βάση του κάθε προϊόντος, έχουν ευθύνη να οργανώσουν την παραγωγή και την καλλιέργεια ανάλογα με το τι ζητιέται περισσότερο στην αγορά, υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών. Μετά η κοινότητα αναλαμβάνει την προώθηση των προϊόντων στην πόλη. Τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται στις αγροτικές εργασίες ανήκουν στην κοινότητα. Οι τιμές των προϊόντων δεν είναι σταθερές, αλλά καθορίζονται από τη ζήτηση που επικρατεί στην αγορά» ισχυρίζονται οι τοπικοί εκπρόσωποι.

Ανάλογα μέτρα λαμβάνονται στην περίπτωση που δεν απορροφηθεί η παραγωγή, αν και αυτό το ενδεχόμενο είναι κάτι που, όπως ισχυρίζονται οι κάτοικοι με τους οποίους μίλησε ο «Ρ», δεν είναι συνηθισμένο στο συγκεκριμένο χωριό καθώς η παραγωγή του (τα φρούτα) απορροφάται τάχιστα στην αγορά της Σαγκάης.

«Η κοινότητα έχει ένα ταμείο, το οποίο λειτουργεί υποβοηθητικά όπου χρειαστεί, συμπληρώνουν οι συνομιλητές μας. Κάθε αγρότης δίνει περίπου 60 γιουάν στο ταμείο, ενώ η κοινότητα του χωριού, η κομητεία της επαρχίας Νανχούι και η κυβέρνηση της Σαγκάης συνεισφέρουν με 1.010 γιουάν συνολικά. Αν υπάρξει κάποια φυσική καταστροφή, το κράτος, το ίδρυμα αγροτικών ασφαλίσεων και η κοινότητα μοιράζονται τα έξοδα των αποζημιώσεων».

«Αν αποφασιστεί κεντρικά η απαλλοτρίωση αγροτικών εδαφών για την ανάγκη επέκτασης του αστικού ιστού, τότε η κοινότητα είναι υποχρεωμένη να εκπαιδεύσει τους αγρότες που απασχολούνταν σε αυτά τα εδάφη, προκειμένου να βρουν άλλη δουλιά, ενώ παρέχεται και προσωρινή οικονομική βοήθεια μέχρι να βρεθεί νέα θέση εργασίας. Συνήθως, οι νεότεροι δέχονται με ευχαρίστηση να μετεκπαιδευτούν και, μέχρι στιγμής, τα στοιχεία που επικαλούνται οι τοπικές αρχές δείχνουν ότι περίπου το 60% ξαναβρίσκει δουλιά. Οι περισσότεροι νέοι, άλλωστε, προτιμούν να ζήσουν στην πόλη παρά στην επαρχία».

«Τα τελευταία χρόνια, όπως μας λένε, τουλάχιστον 8.000 έχουν μετακομίσει στις πόλεις. Οι ηλικιωμένοι μένουν πίσω και η κοινότητα, με την οικονομική και πρακτική συμμετοχή των υπολοίπων συγχωριανών, αναλαμβάνει τη συντήρησή τους, στην περίπτωση που δεν έχουν σύνταξη. Αν δε συμβαίνει αυτό και με δεδομένο ότι και εδώ οι κάτοικοι με τη βοήθεια της κοινότητας, υπό τη μορφή δανείου, αγοράζουν τα σπίτια τους, λαμβάνουν 400 γιουάν μηνιαίως ως βοήθεια και συνεισφέρουν στην ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη μόνο με 14 γιουάν».

Οταν δεν υπάρχουν αγροτικές δουλιές, λόγω εποχής, οι κάτοικοι απασχολούνται σε άλλες σταθερές εργασίες (παραδείγματος χάριν εργάζονται ως μαραγκοί, ως ηλεκτρολόγοι ή ως οδηγοί σε κάποιες εταιρίες κλπ.).

Η επίσκεψη της αντιπροσωπείας και του «Ρ» στην περιοχή ολοκληρώθηκε με μια μικρή περιήγηση στο ιατρείο του χωριού, που βρίσκεται στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα με το δημαρχείο και τις αίθουσες ψυχαγωγίας για τους ηλικιωμένους. Οπως υποστήριξαν οι οικοδεσπότες της σύντομης παραμονής μας, η κάθε κοινότητα έχει το δικό της ιατρείο, που τα έξοδά του καλύπτονται από το κράτος, την κοινότητα και τη συμμετοχή των αγροτών. Σε περίπτωση που παρουσιαστούν περιπτώσεις βαριών ασθενειών, τα έξοδα αναλαμβάνει να καλύψει το ταμείο της κομητείας και η κοινότητα αναλαμβάνει να βοηθήσει την οικογένεια του ασθενούς, ιδιαίτερα αν το πρόβλημα είναι μόνιμο.