«

Ο θάνατος χτύπησε από ψηλά», ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ εφημερίδας για το έγκλημα που έγινε προχτές στην τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ. Και όμως ο θάνατος των δύο εργατών και ο τραυματισμός άλλων πέντε συναδέλφων τους, δεν ήταν ουρανοκατέβατος... Οι δολοφονίες και το σακάτεμα εργατών είναι ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο γεγονός, τόσο συχνό, που όπως και το προχτεσινό έγκλημα, «αναγγέλλει» το επόμενο! Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία το μαρτυρούν.

Την επομένη του εγκλήματος, στήνεται το ίδιο ακριβώς αισχρό σκηνικό. Ενας θίασος δημαγωγών παρελαύνει από τα κανάλια, για να πει στους εργάτες ότι «ο νόμος θα εφαρμοστεί προς πάσα κατεύθυνση», πως «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο». Η ίδια πάντα υποκρισία. Μέχρι το επόμενο έγκλημα. Κι όμως όλοι τους, κυβέρνηση, υπουργείο Απασχόλησης και ΓΣΕΕ ξέρουν καλά ότι μέτρα ασφάλειας και υγιεινής - ακόμα και αυτά που υπάρχουν στα χαρτιά - δεν εφαρμόζονται. Ξέρουν ότι μπροστά στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η ζωή του εργάτη δεν πιάνει μία. Δεν αξίζει ούτε δεκάρα τσακιστή. Ο εργάτης είναι αναλώσιμος. Το παν είναι η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Τα συμφέροντα των μετόχων. Η ισχυρή οικονομία, για λογαριασμό των ιδιοκτητών του ΤΙΤΑΝΑ, της ΡΙΚΟΜΕΞ, του «Σάμινα», της «Σωληνουργίας Κορίνθου», των κατασκευαστριών εταιριών της Ολυμπιάδας.

Οχι, ο θάνατος των εργατών δεν ήρθε από ψηλά! Βγήκε μέσα από την κοιλιά του θηρίου. Από την ίδια την καπιταλιστική παραγωγή, που λειτουργεί μόνο με κέρδος και χάριν του κέρδους. Οι δολοφονίες και το σακάτεμα εργατών δεν είναι εξαίρεση ή «απόκλιση». Είναι το φυσικό επακόλουθο μιας ολόκληρης διαδικασίας, όπου στην κορυφή της πυραμίδας είναι το κέρδος των επιχειρήσεων. Είναι ο φόρος αίματος, που πληρώνει η εργατική τάξη για να συντηρείται και αυτό το θηρίο.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι εργάτες κι οι εργάτριες δεν πρέπει μοιρολατρικά να σταθούν απέναντι στο σύγχρονο Μινώταυρο που έχει στήσει το κεφάλαιο και οι επιχειρηματίες. Δεν μπορεί να υπάρχει δεύτερη κουβέντα ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τα συνδικάτα τους, πρέπει να πάρουν στα χέρια τους, την προάσπιση της υγείας και της ζωής τους. Να παλέψουν και να επιβάλουν την εφαρμογή ουσιαστικών μέτρων ασφάλειας και υγιεινής. Να δώσουν τη μάχη για να περιορίσουν το κακό.

Αλλά, δεν πρέπει να υπάρχουν και αυταπάτες. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι γίνεται πόλεμος. Πως απέναντί τους έχουν τον ταξικό εχθρό. Και πως αυτός ο εχθρός καμιά αξία δε δίνει στη ζωή και την υγεία τους. Κι αυτός ο πόλεμος, δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε μια άλλη πραγματικότητα. Εκεί όπου η ιδιοκτησία και το κέρδος δε θα είναι οι ανώτατες αξίες, αλλά που η ζωή του εργάτη και οι ανάγκες του θα είναι το υπέρτατο αγαθό. Εκεί όπου η παραγωγή θα εξυπηρετεί και θα υποτάσσεται στους ίδιους τους εργαζόμενους.