Αλλη μια ταινία με πολλές αρετές στην κινηματογραφική αφήγηση και στη δημιουργία καλού αισθητικού αποτελέσματος. Αλλη μια ταινία που δυσκολεύεται να κατανοήσει την πραγματικότητα και να τη μεταφέρει στις όμορφες και καλαίσθητες, πράγματι, εικόνες της και από εκεί, βέβαια, στο θεατή.

Η ταινία του Ρίτσαρντ Τζόμπσον, «16 χρόνια αλκοόλ», ασχολείται με τον αλκοολισμό και την εξάρτηση. Παρακολουθεί, με ποιητικό τρόπο τη ζωή, σε τρεις φάσεις, ενός αλκοολικού. Βλέπουμε τον κεντρικό ήρωα, νεαρό παιδί, να έρχεται αντιμέτωπος με τις πρώτες οικογενειακές και κοινωνικές εμπειρίες, οι οποίες και τον σημαδεύουν. Μετά ενήλικα, δημιούργημα και αποτέλεσμα αυτών των εμπειριών, να βιώνει με το χειρότερο τρόπο αυτές τις εμπειρίες. Και, τέλος, άντρα πια, να αγωνίζεται να αποδεσμευτεί από το παρελθόν του. Ολο αυτά με ποιητική αφαίρεση και καλό κινηματογραφικό γούστο!

Και σε αυτή την ταινία είναι «όλα εκεί». Και όλα απουσιάζουν. Από την έλλειψη ιδεολογικής καθαρότητας και σαφήνειας, αλλά και από την έλλειψη διάθεσης του δημιουργού να πει φωναχτά την αλήθεια, ο θεατής είναι αναγκασμένος να κάνει τους δικούς του συλλογισμούς! Να δει αυτός εκεί που δεν του δείχνει η ταινία. Να δει αυτός, και αυτός να κατανοήσει, πως ο αλκοολισμός -και το κάθε είδους ναρκωτικό- είναι ταξικό, κοινωνικό, πολιτικό ζήτημα. Και η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην ανατροπή της ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, η οποία παράγει και διανέμει τα ναρκωτικά! Ολων των ειδών τα ναρκωτικά. Ολα τα άλλα είναι ουτοπικές και αποπροσανατολιστικές προσεγγίσεις!

Η ταινία συνειδητά αποφεύγει κάθε κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο. Θεωρεί τα πράγματα δοσμένα και προσπαθεί μέσα σε αυτά τα δοσμένα πράγματα να βρει λύσεις. «Θεραπείες» που σε καμία περίπτωση δε γιατρεύουν οριστικά. Στην πραγματικότητα απλώς διαχειρίζονται την κρίση! Οπως καταλαβαίνετε, μιλάμε, για μια ακόμα ταινία, που έχει εντοπίσει το πρόβλημα, αλλά δε θέλει ή δεν μπορεί να κατονομάσει τους υπεύθυνους! Μιλάμε, δηλαδή, για μια ταινία που κάνει μια «θρησκευτική» προσέγγιση σε ένα καθαρά ταξικό, κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα. Κρίμα, γιατί στη γραφή της είναι πράγματι προχωρημένη!

Παίζουν: Κέβιν Μάκιντ, Λόρα Φρέιζερ, Σούζαν Λιντς.