«Καλησπέρα», είπα. Πολλοί άνθρωποι δε θέλουν να ενοχλούνται ούτε στη γλώσσα τους. Υστερα από δευτερόλεπτα ο συνεπιβάτης μου είπε ότι διάβαζε για το δράμα των ανηλίκων στη Βέροια. Είχα διαβάσει εκείνο το πρωί, όπως συνήθως, τον ελληνικό Τύπο στο ιντερνέτ. Μιλήσαμε λίγο ώσπου, σύντομα, κατέβηκα πρώτη.

Εφτασα στο διαμέρισμά μου υπό βροχή. Προτού στεγνώσω τα μαλλιά μου, ανακύκλωσα τα λίγα που ανταλλάξαμε με τον Ελληνα του λεωφορείου. Ασυναίσθητα άρχισα να μουρμουρίζω: «You have to be taught to hate» (Πρέπει να έχεις διδαχτεί να μισείς).

Το θέμα, παρμένο από το μυθιστόρημα «Ιστορίες του Νότιου Ωκεανού» του Τζέιμς Α. Μίτσενερ, που είχε κερδίσει το Βραβείο Πούλιτζερ, εξελισσόταν σε κάποιο νησί εκείνης της θάλασσας, που πρωταγωνιστούσαν γνωστοί ηθοποιοί και Αμερικανοί ναύτες. Μια νοσοκόμα που βρίσκεται ανάμεσα στις αμερικανικές Ναυτικές Δυνάμεις, αναμένοντας το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, φτάνει σ' εκείνο το νησί όπου ερωτεύεται ένα μυστηριώδη Γάλλο μεγαλοκτηματία. Υπάρχει, όμως και ο Αμερικανός βαθμοφόρος που αγαπάει τη νοσοκόμα και άλλοι ναύτες που ερωτεύονται γρήγορα, για να περάσει η ανία τους, μελαψές κοπέλες με λουλούδια στα μαλλιά, στα αυτιά και περασμένα στο λαιμό τους και τέτοια...