Η πολύ σημαντική δραματική ιστορία του «Τριστάνου και της Ιζόλδης», μια αντιπολεμική ιστορία έρωτος και καθήκοντος, ανήκει στους κέλτικους μύθους, που έφτασαν, από στόμα σε στόμα, μέχρι τον 11ο αιώνα, οπότε κωδικοποιήθηκαν και πέρασαν, πια, στο χαρτί και σε άλλες μορφές αποτύπωσης. Η προέλευση αυτών των μύθων, που τους συναντάμε στην Ιρλανδία και σε ολόκληρη τη Βρετανία, είναι, ίσως, η Σκανδιναβία. Πάντως, μοιάζουν με πάρα πολλούς αρχαίους ελληνικούς μύθους!

Η πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και η βιαστική αποχώρηση των στρατευμάτων της από τη Βρετανία, άφησε πίσω της ένα τεράστιο φυλετικό χάος! Διάφοροι φιλόδοξοι αρχηγοί φυλών και ομάδων, ορεγόμενοι την εξουσία ο καθένας για τον εαυτό του, έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον. Οι μάχες ήταν ολοκληρωτικές! Το αίμα έρεε ποταμός!

Ο μαχητικός βασιλιάς της Ιρλανδίας Ντόνχαντ, πατέρας της Ιζόλδης, επωφελείται αυτού του διχασμού και κυριεύει τη Βρετανία. Οι Εγγλέζοι υποχρεώνονται να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους και να δημιουργήσουν έναν αξιόμαχο στρατό και να πάρουν πίσω την κατακτημένη πατρίδα τους. Δεξί χέρι του Λόρδου Μάρκε, που ένωσε τους Εγγλέζους, είναι ο Τριστάνος.

Η «μοίρα» φέρνει τον Τριστάνο και την Ιζόλδη να γνωριστούνε και να αγαπηθούνε. Ο έρωτάς τους, όμως, έρχεται αντιμέτωπος με το καθήκον. Το δράμα, η τραγωδία καλύτερα, είναι αναπόφευκτη.

Δυστυχώς, για την ταινία δεν μπορούμε να μιλήσουμε με τα ίδια λόγια θαυμασμού, που μιλάμε για την ομότιτλη όπερα του Ρίτσαρντ Βάγκνερ. Η διαφορά προσέγγισης του θέματος, ανάμεσα στον συνθέτη και τον κινηματογραφιστή, είναι ορατή στο αποτέλεσμα. Ο Βάγκνερ έσκυψε πάνω στο μύθο, ερεύνησε και εμφάνισε όλες τις διαστάσεις του. Ο Κέβιν Ρέινολντς κράτησε μόνον τα εξωτερικά στοιχεία. Αυτά που θα έκαναν το έργο του εύκολα προσπελάσιμο.

Ο Βάγκνερ, πέρα από την ανάδειξη όλων των αρετών του μύθου, με την όπερά του έκανε και μια μουσική πρόταση. Λένε οι γνωρίζοντες μουσική πως ο Τριστάνος και η Ιζόλδη, του Βάγκνερ, αναστάτωσε τα μέχρι τότε μουσικά πράγματα. Τα αυτιά των ακροατών του γνώρισαν καινούριους ήχους, ήρθαν σε επαφή με νέες απόψεις για την αρμονία. Ο Κέβιν Ρέινολντς, παρέμεινε κλασικός, αφηγηματικός, δεν έφερε καμία κινηματογραφική αναστάτωση. Η ταινία του δεν πρόκειται να απασχολήσει την κινηματογραφική ιστορία.

Ο Βάγκνερ άφησε στην ανθρωπότητα μια μεγάλη μουσική κληρονομιά, ενώ ο Ρέινολντς, με τον ίδιο μύθο, αφήνει απλώς μια συμπαθητική κινηματογραφική περιπέτεια. Η μεγάλη διαφορά δεν οφείλεται μόνο στο ταλέντο. Εχει να κάνει και με την ανάγκη που ώθησε τον καλλιτέχνη στη δημιουργία του καλλιτεχνικού έργου. Ο συνθέτης συγκλονίζεται από την πολυπλοκότητα του μύθου, ο σκηνοθέτης, απλώς, εντυπωσιάζεται. Ο πρώτος δημιουργεί. Ο δεύτερος, απλώς, διεκπεραιώνει.

Η ηθική, λοιπόν, στην τέχνη δεν είναι άμοιρη του αποτελέσματος. Ο Βάγκνερ δεν έμενε αμέτοχος στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της εποχής του και αυτό αποτυπώθηκε στο έργο του. Ο Ρέινολντς δεν έδειξε καμία διάθεση καταγγελίας της βίας και του πολέμου. Αφησε το έργο του μακριά από τα γεγονότα του καιρού μας. Η ταινία του δεν έγινε μια αντιπολεμική ταινία. Ενας ύμνος στον έρωτα, έστω! Με την επίπεδη εικονογράφησή του, ακόμα και αν δεν ήταν στις προθέσεις του, πρόβαλε τη βία και τον παλικαρισμό! Ο θεατής «ευχαριστιέται» τις μάχες αντί να τις αποστρέφεται!

Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Σοφία Μάιλς, Ρούφος Σίγουελ.