Η πρώτη όψη είναι εκείνη που επιδίδεται σε «συνάξεις δημαγωγίας», ανεμίζει καταχρηστικά τα «λάβαρα της προοδευτικότητας» και καμώνεται τη μετενσάρκωση του Διαφωτισμού! Η δεύτερη όψη επιδίδεται σε «λαοσυνάξεις», ανεμίζει καταχρηστικά τα λάβαρα της Επανάστασης του '21 και καμώνεται τη μετενσάρκωση του Παπαφλέσσα!

Καθημερινά γίνεται όλο και πιο φανερό ότι και οι δυο «συμπαίχτες» σε αυτή την υπόθεση της «ανίερης» παραπλάνησης χρησιμοποιούν το λαό σαν ασπίδα για τις ιδιοτελείς επιδιώξεις τους. Ο μεν ένας καπηλεύεται τις δημοκρατικές ευαισθησίες του λαού. Ο δε άλλος καπηλεύεται τα θρησκευτικά του «πιστεύω». Και οι δυο λειτουργούν για ίδιον όφελος, υπηρετώντας τον ίδιο, τελικά, «Θεό».

***

Οι δυνάμεις αυτές του «κεφαλαιοκρατικού διεθνισμού» είναι τόσο «κοσμοπολίτικες», που δεν τους ενδιαφέρει αν οι Ελληνες πολίτες θα χρειάζονται ...διαβατήριο για να πάνε στα Ιμια, (για να δώσουμε ένα ...τυχαίο παράδειγμα). Τους ενδιαφέρει πολύ, όμως, αν οι πολυεθνικές θα ασκούν χωρίς κανένα φραγμό την «ελευθερία κίνησης» και ασυδοσίας τους, ανεξάρτητα από σύνορα και εθνικές νομοθεσίες. Ως εκ τούτου, «ζήτω η ΟΝΕ», «ζήτω η ΚΕΠΠΑ», «ζήτω ο ευρωατλαντισμός», «ζήτω και ο βομβαρδισμός» όσων δεν ...ευρω-ατλαντίζονται επαρκώς.

Οι δυνάμεις αυτές είναι τόσο «κοσμοπολίτικες» που δεν έχουν κανένα ταμπού σε ό,τι αφορά την εκχώρηση δικαιωμάτων στην ΕΕ (δηλώσεις Γ. Παπανδρέου στο Τάμπερε) ή στο ΝΑΤΟ (η υπογραφή του κ. Σημίτη κάτω από το Νέο Δόγμα είναι σαφής). Τους ενδιαφέρει πολύ όμως - παρά τα όσα λένε περί υπερεθνικών θεσμών και περί υπέρβασης του έθνους - κράτους, όπως το γνωρίζαμε (και, βεβαίως, δεν εννοούν την κατάργηση του τελευταίου στο πλαίσιο της αταξικής κοινωνίας) - να ενισχύσουν το «εθνικό» κράτος τους, με όλα εκείνα τα αυταρχικά και κατασταλτικά χαρακτηριστικά, που απαιτούνται για να μπορούν να φέρουν σε πέρας την πολιτική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Επομένως, πίσω από τα «ζήτω η παγκοσμιοποίηση» (άλλο ένα «ζήτω» της εποχής), κρύβεται η ολοένα και στενότερη σύμπλευση της εγχώριας ολιγαρχίας με τα διεθνή εγκλήματα του ιμπεριαλισμού. Κάτι, που στο εσωτερικό της χώρας σημαίνει ενίσχυση (και όχι βεβαίως ...απονέκρωση!) του κράτους της άρχουσας τάξης. Αυτό το κράτος, που απεμπολεί το βέτο έναντι των «εταίρων» της ΕΕ για να έχει τα χέρια πιο ελεύθερα ώστε να κρατά ακόμα πιο σφιχτά το βούρδουλα ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», τους χρειάζεται. Το κράτος, που, από μέρα σε μέρα, θα γίνεται ακόμα πιο αδίστακτο ως εργαλείο επιβολής και νομιμοποίησης της ακόμα πιο αδίστακτης πολιτικής τους. Το κράτος της αστικής τάξης τους, από το οποίο το μόνο που θέλουν είναι να «καθαρθεί» από εκείνες τις «χαραμάδες» του, που επιτρέπουν στο λαϊκό κίνημα να «βρίσκει» πεδίο δράσης ενάντια στα μονοπώλια. Περί αυτής της ...προόδου, μιλούν οι «εκσυγχρονιστές» μας.

***

Ταυτόχρονα, όμως, ο κ. Χριστόδουλος εκμεταλλεύεται τα λαϊκά προβλήματα και την απέχθεια που δημιουργεί η κοσμοπολίτικη ταύτιση των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και λοιπών δυνάμεων. Αξιοποιεί το γεγονός ότι η άρχουσα τάξη αποκήρυξε ακόμα και το κάλπικο εθνικοανεξαρτησιακό σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» και σπεύδει να καλύψει αυτό το «κενό», κηρύσσοντας στα ακροατήριά του πως «έλαβα την εντολή από το Θεό να πηγαίνω μπροστά και σεις πρέπει να ακολουθείτε τον ποιμένα σας»!!! Επενδύει, παράλληλα, στον προβληματισμό και τις αντιστάσεις που προκαλεί το γεγονός ότι η ολιγαρχία πέρασε πλέον στα κηρύγματα του «Πρώτα η Ελλάδα της ΟΝΕ και του ΝΑΤΟ» και στην ανοιχτή προπαγάνδα του «καλωσήρθατε σύμμαχοι Τούρκοι πεζοναύτες στην Κυπαρισσία» (ΝΑΤΟική άσκηση DYNAMIC MIX γαρ).

Αρθρώνοντας, λοιπόν, έναν «καταγγελτικό» λόγο στα παραπάνω, προτάσσει την «εθνοκεντρική ιδιοσυστασία» του, ποντάροντας ότι έτσι θα πλασαριστεί ως βασικός παίχτης στο «γήπεδο» της προώθησης της ίδιας με τους κοσμοπολίτες πολιτικής, αλλά - και αυτό είναι το ζητούμενο - διατηρώντας τα «βακούφια» της συνταγματικά επιβαλλόμενης «επικρατούσας» θέσης του στο σύστημα. Με δυο λόγια, ο κ. Χριστόδουλος πασχίζει να αποδείξει και να κατοχυρώσει ότι - και επί παγκοσμιοποίησης - η Εκκλησία, ως μηχανισμός εγκλωβισμού των λαϊκών συνειδήσεων μέσα στα όρια αυτού του ...μάταιου εκμεταλλευτικού κόσμου, έχει να παίξει ρόλο (και μάλιστα ρόλο αυξημένο λόγω της θέσης της στο εποικοδόμημα του αστικού κράτους), στα πλαίσια της προώθησης των σχεδίων της άρχουσας τάξης. Αλλωστε, στην ομιλία του στην Πνύκα, με θέμα «ο ρόλος και ο λόγος της Ορθοδοξίας στην Ενωμένη Ευρώπη», ο αρχιεπίσκοπος ήταν σαφής: «Η Ορθοδοξία έχει και ρόλο και λόγο στο κοινό ευρωπαϊκό μας γίγνεσθαι», όπως είπε.

Επομένως, ο κ. Χριστόδουλος, μοιάζει να λέει στον κ. Σημίτη: Υπηρετούμε το ίδιο ταξικό κράτος, πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, και γι' αυτό δε θα μου περιορίσεις τα «βιλαέτια μου»! Ο δεύτερος, αν και εδώ και καιρό έχει απαντήσει ότι «προς Θεού, δεν πρόκειται να σας ενοχλήσω», δε χάνει την ευκαιρία να καμώνεται τον δήθεν αντίπαλο του αναχρονισμού, του δεσποτισμού και της αντίδρασης, την ίδια ώρα που κρατά ανά χείρας το «ευαγγέλιο» της Σένγκεν...

***

Επομένως, και επειδή η φιλολογία περί του ζητήματος συνεχίζεται, ας γίνουμε για μια ακόμα φορά σαφείς: Ο εγκλωβισμός και ο διαχωρισμός του λαού που επιχειρείται με το κάλπικο δίλημμα «Σημίτης ή Χριστόδουλος;» (!) πρέπει να λάβει τη μόνη ...ορθόδοξη απάντηση: «Οχι» στην παγκοσμιοποιημένη βαρβαρότητα, είτε οι απόστολοί της φορούν καλυμμαύχι, είτε φορούν γραβάτα. Διότι, τελικά, και για τον κ. Σημίτη και για τον κ. Χριστόδουλο, ισχύει η γνωστή αλήθεια: Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά...