ΣΤΙΣ 18 ΦΛΕΒΑΡΗ 1948: Σχηματίστηκε η φάλαγγα. Με συνοχή, ομάδες - διμοιρίες - λόχοι, με τις ανάλογες αποστάσεις, άφηνε τη Βράχα και κατευθύνονταν ανατολικά προς τα ριζά. Ο βοριάς λυσσομανά, χωρίς, όμως, να μπορεί να εμποδίσει την κίνησή της.

ΕΝΑ ΤΟΛΜΗΡΟ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΑΛΜΑ: Ανάμεσα σε εχθρική διάταξη, η φάλαγγα, με πλήρη συνοχή και χωρίς απρόοπτα, έφτασε στα χωριά των Φαρσάλων. Εκεί, ήρθαν κι άλλοι τριακόσιοι περίπου νεοστρατολογημένοι απ' τα θεσσαλικά τμήματα του ΔΣΕ κι ενώθηκαν μαζί της.

Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ: Κινητοποιεί χιλιάδες στρατό, αεροπορία, ακόμα και το πολεμικό ναυτικό του για να την αποδεκατίσει (...) οι πλαγιές του Ολύμπου σκάβονται απ' το σφυροκόπημα όλμων, πυροβολικού του ναυτικού και από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς (...) η φάλαγγα βγαίνοντας από τον ένα εχθρικό κλοιό, πέφτει σε λίγο σε άλλον, απ' τη μια ενέδρα θα πέφτει σ' άλλη κι αυτό θα επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές (...) η τρομερή πείνα και το αβάσταχτο ψύχος έρχονται να συμπληρώσουν τις άλλες δυσκολίες. Για μερικές μέρες η ηρωική φάλαγγα των αόπλων έζησε στιγμές Νιάλας.

Η ΦΑΛΑΓΓΑ: Μπόρεσε και πέρασε νότια του Σαραντάπορου, ενώ τα τμήματα κάλυψης του ΔΣΕ στα Χάσια, δίνοντας μερικές ακόμα σκληρές μάχες, υποχρεώνουν τις δυνάμεις του αντιπάλου σε υποχώρηση. Ο δρόμος πια είναι ελεύθερος. Ετσι, ύστερα από 40 περίπου μέρες άφθαστου ηρωισμού, καρτερικότητας και αντοχής των μαχητών και μαχητριών της, η ταξιαρχία των αόπλων της Ρούμελης έφθασε στον προορισμό της, προξενώντας γενικό θαυμασμό στις τάξεις του ΔΣΕ, σ' όλη την Ελλάδα. Υστερα από τρεις μήνες αυτά τα αγόρια και κοριτσόπουλα έπαιρναν επάξια τη θέση τους δίπλα στ' αδέρφια τους, τους παλιούς αντάρτες, στη μεγάλη μάχη του Γράμμου - Βίτσι.