Εμμένει η κυβέρνηση να μετακυλίει την ευθύνη της εισαγωγής ή μη στα πανεπιστήμια στους μαθητές, με την υποκριτική επίκληση της «ποιότητας» της εκπαίδευσης, που δήθεν εξασφαλίζεται με τη βάση του 10 ή των 10.000 μορίων. Την ίδια στιγμή, ωθεί χιλιάδες μαθητές να γίνουν η πελατεία των διαφόρων σχολών κατάρτισης, που χτίζουν στα μέτρα και τα σταθμά του κεφαλαίου το αυριανό φτηνό και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό. Την εμμονή αυτή επανέλαβε χτες από το βήμα της Βουλής η υπουργός Παιδείας, Μαριέττα Γιαννάκου, απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση σχετικά με τη βάση του 10.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποποιηθεί τη δυσαρέσκεια που έχει δημιουργήσει η πολιτική που εφαρμόζει, να ρίξει στάχτη στα μάτια χιλιάδων μαθητών και να αποπροσανατολίσει τη λαϊκή οικογένεια από την Παιδεία που έχουν ανάγκη τα παιδιά της.

Η υπουργός Παιδείας υπερασπίστηκε τον τρόπο εισαγωγής επαναλαμβάνοντας ότι δήθεν διασφαλίζει την «ποιότητα». Η κυβέρνηση βέβαια, γνωρίζει πολύ καλά ότι η βάση του 10 δεν αποτελεί κριτήριο συνολικά των γνώσεων και των εφοδίων που έχει ένας μαθητής. Οι εξετάσεις εισαγωγής είναι εξετάσεις κατάταξης και όχι ελέγχου της γνώσης. Και ως τέτοιες κρίνουν τη σειρά με την οποία εισάγονται ή όχι οι διαγωνιζόμενοι στην ανώτατη εκπαίδευση. Γεγονός που άλλωστε βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το βαθμό δυσκολίας των θεμάτων.

Είναι ενδεικτικό ότι υπάρχουν χρονιές που τα αποτελέσματα δείχνουν υπερπληθώρα αριστούχων, ενώ σε άλλες χρονιές το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών γράφει κάτω από τη βάση. Το 2000, για παράδειγμα, η πλειονότητα των μαθητών αρίστευσε γιατί τα θέματα ήταν πολύ εύκολα. Μήπως αυτό μπορεί να σημαίνει ότι εκείνη τη χρονιά οι μαθητές ήταν πιο επιμελείς ή πιο έξυπνοι και ικανοί. Ή μήπως την επόμενη ή την προηγούμενη χρονιά, που το ποσοστό αποτυχίας ξεπέρασε το 30%, οι μαθητές ήταν οκνηροί και φυγόπονοι; Και μόνο τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι η βάση του 10 είναι ένα προσχηματικό νούμερο, που υποκριτικά βαφτίζεται δείκτης «ποιότητας» και «αξιοκρατίας».

Η υπουργός Παιδείας, χτες στη Βουλή, σημείωσε ότι «δεν είναι όλοι κατάλληλοι για τα ΑΕΙ» και πως «χρέος της πολιτείας είναι να τους δώσει άλλες ευκαιρίες». Δηλαδή, η κυβέρνηση, αφού πρώτα πέταξε εκτός ανώτατης εκπαίδευσης 39.000 μαθητές, έρχεται να μιλήσει για άλλες ευκαιρίες... Ευκαιρίες που βέβαια δεν έχει προβλέψει να δημιουργήσει και να προσφέρει. Γιατί δεν αποτελεί ευκαιρία για το μαθητή που απέτυχε στις εισαγωγικές ή που ποτέ δεν ενδιαφερόταν για την εισαγωγή του στην ανώτατη εκπαίδευση, να βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα, είτε να ξαναπληρώσει φροντιστήρια για να δώσει εξετάσεις είτε να σταθεί στην ουρά της πελατείας των διαφόρων ιδιωτικών σχολών κατάρτισης.

Η λύση και η διέξοδος για τους μαθητές και τις οικογένειές τους δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές της κυβέρνησης. Τα συμφέροντα και οι ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας απαιτούν ένα σχολείο που να μορφώνει: Ενιαίο 12χρονο βασικό, όπου όλοι ανεξαιρέτως οι νέοι θα αποκτούν υψηλού επιπέδου, ολόπλευρη, βασική μόρφωση. Μετά από αυτό το σχολείο, για εκείνους που δε θα συνεχίσουν στην ανώτατη εκπαίδευση, είναι απαραίτητο να υπάρχουν δημόσιες και δωρεάν «μεταλυκειακές» επαγγελματικές σχολές, ενταγμένες στο εκπαιδευτικό σύστημα κι όχι στη «σούπα» της πρόσκαιρης κατάρτισης.