Δυσαρέσκεια φαίνεται να προκαλεί στην ισραηλινή διπλωματία ο τρόπος που ορισμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού Τύπου, είτε δημοσιογράφοι είτε σκιτσογράφοι, προσλαμβάνουν τις πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές του Τελ Αβίβ και κατά συνέπεια τις επικρίνουν. Αυτό τουλάχιστον «διαρρεόταν» από ισραηλινές διπλωματικές πηγές, που δεν έκρυβαν την ενόχλησή τους για τίτλους, περιεχόμενα άρθρων ή και σκίτσων.

Σε αυτά ασκούνταν κριτική στις ενέργειες της ισραηλινής ηγεσίας, χαρακτηρίζοντας ή παρομοιάζοντάς τες με «ναζιστικές τακτικές», είτε υποστηρίζοντας ανοιχτά ότι πίσω από τις ισραηλινές ενέργειες κρύβονται σχέδια «εξόντωσης των Παλαιστινίων». Οι ίδιες πάντα πηγές, μάλιστα, τόνιζαν ότι η «λανθασμένη αυτή προσέγγιση» ήταν τόσο προφανής που έγιναν αλλαγές μεταξύ των δύο εκδόσεων μίας ημέρας. (Προφανώς, μέσω επιφοίτησης αρχικά εγκρίθηκαν τίτλοι και στη συνέχεια, πάνω στο τυπογραφείο, κρίθηκαν λανθασμένοι, έτσι απλά!)

Ολα αυτά, πιθανώς, να μην είχαν τόσο μεγάλη αξία, αν δεν ήταν γνωστός σε όλους ο τρόπος με τον οποίο η ισραηλινή διπλωματία, γενικώς, αντιδρά στη σκληρή κριτική των πολιτικών επιλογών του Τελ Αβίβ. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο 4 χρόνια, από τότε που δημοσιογράφοι και σκιτσογράφοι χαρακτηρίζονταν «αντισημίτες» επειδή με σκληρό τόνο επέκριναν τις στρατιωτικές ισοπεδωτικές επιχειρήσεις στη Δυτική Οχθη, ενώ συλλήβδην στην ελληνική κοινή γνώμη και κοινωνία αποδίδονταν ρατσιστικά και αντισημιτικά χαρακτηριστικά λόγω της αντίδρασής της στις αλλεπάλληλες σφαγές Παλαιστινίων.

Και μπορεί η ισραηλινή πρεσβεία τότε να «ένιπτε τας χείρας της» για το περιεχόμενο της συγκεκριμένης έκθεσης του Κέντρου Σιμόν Βίζενταλ για τον αντισημιτισμό, λέγοντας ότι δεν το υιοθετεί, αλλά είναι επίσης γνωστό σε όλους ότι τέτοιου είδους κριτική ασκείται σε σταθερή βάση, ακόμη και με άμεσες παρεμβάσεις (τηλέφωνα) σε αρκετά ΜΜΕ.