Η Πτήση 93, όμως, δεν έπεσε τελικά πάνω στους πύργους, γιατί «οι επιβάτες ξεσηκώθηκαν και επιτέθηκαν στους τρομοκράτες, με αποτέλεσμα να ανακτήσουν (προσωρινά) τον έλεγχο και να αποτρέψουν την πτώση του (αεροπλάνου) σε κατοικημένη περιοχή».

Είναι φανερό, η Αμερική είχε ανάγκη από μια τέτοια ταινία. Το γόητρό της είχε βαθιά πληγωθεί. Δεν είναι μικρό πράγμα οι «τρομοκράτες» (έτσι γενικά και αόριστα), να χτυπήσουν με τόση άνεση την καρδιά της. Το Κέντρο Εμπορίου! Αποκτώντας έτσι το χτύπημα, σημειολογικά, μεγαλύτερη σημασία. Και λέω μια τέτοια ταινία (και όχι μια άλλη), γιατί η κατασκευή της είναι τέτοια, που γίνεται φανερό σε ποιους ακριβώς απευθύνεται. Απευθύνεται στον μέσο -και κάτω- Αμερικανό. Αυτόν που πρέπει να στηριχτεί, γιατί η πίστη του, για το «μεγαλείο» της πατρίδας του, είχε κλονιστεί! Επίσης, και ταυτόχρονα, πρέπει να «φτιαχτεί» ψυχολογικά για να αποδεχτεί, και να στηρίξει, την καθημερινά αυξανόμενη επιθετική πολιτική της κυβέρνησής του! Διαβάζω, ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιου είδους ταινίες! Μια από αυτές, μάλιστα, θα τη γυρίσει ο πολύς Ολιβερ Στόουν. Ο οποίος «αυτομόλησε», μάλλον, στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων, γι' αυτό το σκοπό! (Η ταινία των Ρεπουμπλικάνων απόψεις θα εκφράζει). Οσο η Αμερική επιτίθεται, τόσο θα έχει ανάγκη από τέτοιου είδους κινηματογράφο! Η τέχνη, πρέπει να προετοιμάζει το έδαφος, για να περνούν ευκολότερα τα τανκς και οι βόμβες!

Πετυχαίνει τους σκοπούς της η ταινία. Σίγουρα, αρκετά! Ολοι γνωρίζουμε την ευκολοπιστία του μέσου Αμερικανού. Η «Πτήση 93» είναι γεμάτη πατριωτικές εξάρσεις. Οι οποίες εξάρσεις, δε μένουν μόνο στις διατυπώσεις, αλλά μπαίνουν και σε εφαρμογή. Οι επιβάτες, αψηφώντας τους κινδύνους, να τιναχτούν στον αέρα, ρίχνονται χωρίς όπλα, ούτε καν τα παπούτσια τους δε χρησιμοποιούν, μόνο με τις γροθιές τους, πάνω στους αεροπειρατές. Είναι τόσος και τέτοιος ο πατριωτικός ενθουσιασμός, που δε σκέφτονται (δεν τους νοιάζει), τι θα γίνει αμέσως μετά. Οταν, δηλαδή, αφοπλίσουν τους αεροπειρατές και μείνει το αεροπλάνο ακυβέρνητο, αφού ήδη ξέρανε πως οι δυο πιλότοι του ήταν κιόλας νεκροί! Η δικαιολογία που προβάλλει η ταινία, πως κάποιος επιβάτης οδήγησε κάποτε μονοκινητήριο και κάποιος άλλος εργάστηκε κάποτε σε πύργο ελέγχου, και αυτοί θα αναλάβουν να προσγειώσουν το «τζάμπο», είναι, το λιγότερο, αστεία!

Η ταινία βρίθει από τέτοιους αστείους ισχυρισμούς. Σχεδόν το σύνολο των επιβατών, παρότι βρίσκονται σε άγρια αιχμαλωσία και κάτω από τη συνεχή και αυστηρή παρακολούθηση, από τους καλά εκπαιδευμένους και αποφασισμένους Αραβες, ετούτοι, άλλος από το κινητό του και άλλος από τα τηλέφωνα του αεροπλάνου, πιάνουν κουβέντα με τους δικούς τους, ανταλλάσσουν ερωτόλογα και υποσχέσεις, παίρνουν και δίνουν πληροφορίες γύρω από την αεροπειρατεία, αλλά και από τις επιθέσεις των άλλων αεροπλάνων πάνω στους πύργους και στο Πεντάγωνο! Ωσάν να ευρίσκοντο σε κοσμικό ρεστοράν!

Σίγουρα, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που συμβαίνουν μέσα στο αεροπλάνο και πάνω στην οθόνη της «Πτήσης 93»! Ομως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει «η δύναμη της εικόνας»! Ούτε οι επιστημονικές σωστές δόσεις μελό, έρωτα, περιπέτειας, που περιέχει. Η συνταγή αυτού του είδους των ταινιών είναι δοκιμασμένη. Ο θεατής, ακόμα και ο εκπαιδευμένος, μερικές φορές, παγιδεύεται από το συναίσθημα. Από την προσπάθεια εγκλωβισμένων ανθρώπων να σωθούνε. Και, κυρίως, από το γεγονός, ότι οι συγκεκριμένοι επιβάτες, «δεν έφταιξαν σε τίποτα»!

Κάποια έκπληξη, για μένα, είναι η παρουσία του Ιρλανδού σκηνοθέτη Πολ Γκρίνγκρας, του δημιουργού της «Ματωμένης Κυριακής» («Bloody Sunday»), στη συγκεκριμένη ταινία. Εκείνη η ταινία έδειχνε έναν άνθρωπο με μυαλό, πράγμα που δε δείχνει ετούτη. Λέτε, η φυγή του και η παραμονή του στο Χόλιγουντ, να τον άλλαξε; Μάλλον!

Η ταινία, λένε οι δημιουργοί της, δε χρησιμοποίησε γνωστούς ηθοποιούς, για να μην αποσπαστεί το ενδιαφέρον των θεατών. Διάλεξαν άγνωστους ηθοποιούς, τους οποίους, μάλιστα, τους ξεχώρισαν σε «Αμερικανούς» και «Αραβες» και τους έβαλαν σε ξεχωριστά ξενοδοχεία, απαγορεύοντάς τους να έρχονται σε επικοινωνία μεταξύ τους! Δεν ήθελαν, λέει, την επικοινωνία, για να αποφύγουν την όποια τυχόν συμπάθεια θα προέκυπτε από το συγχρωτισμό, και την οποία συμπάθεια θα «έπιανε» ο φακός και θα την «έβγαζε» στο «πανί». Οι «Αμερικανοί» και οι «Αραβες» έπαιζαν τους εχθρούς και έπρεπε και να είναι εχθροί και να φαίνονται! Περίπου, παρόμοια μέθοδο, χρησιμοποιούσαν οι υπεύθυνοι του «Λάκκου των Λεόντων», οι οποίοι άφηναν νηστικά τα ζωντανά, για να πέφτουν με μεγαλύτερη όρεξη πάνω στα θύματα! Κατά τα άλλα η ταινία είναι αθώα! Ενα μνημόσυνο στη μνήμη των θυμάτων, θα μας πούνε μερικοί!

Σημείωση: Οι εισαγωγείς, ακολουθώντας τα βήματα των δημιουργών, που ήθελαν «άγνωστους» ηθοποιούς, στο διαφημιστικό που έδωσαν στους κριτικούς, δεν αναφέρουν τα ονόματα αυτών που παίζουν, όπως «είθισται»! Δεν τα αναφέρουμε και εμείς (για να μην τους εκθέσουμε!), παρότι τα ξέρουμε!