Ενας διακεκριμένος Ελληνας της διασποράς, ο αρχιτέκτονας και δρ. της Πολεοδομίας, πολεοδόμος Εκτωρ Πατριώτης, που ζει και εργάζεται στο Παρίσι, παραμένει λάτρης του Ομήρου και από τη νιότη του «θεράπων» της ποίησης. Νιώθοντας σαν βαθιά ανάγκη του τη ρήση του Ελύτη «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική», δεν παύει να ποιεί με τη μητρική του γλώσσα, να παρηγορεί τη νοσταλγία του για την πατρίδα με στίχους κρυστάλλινης ποιητικής ομορφιάς. Στα τέλη του φετινού καλοκαιριού ήρθε στην Ελλάδα για να εκδώσει, να ευποιήσει δια της δικής του και εικαστικά καλλιεργημένης χειρός, την ενδέκατη ποιητική συλλογή του, με τίτλο «Θυραυλικά» . Μια συλλογή ποιημάτων πανέμορφης γλώσσας, βαθύτατης ελληνικής «ιθαγένειας» κι έρωτα για τον πολιτισμό, τους ποιητές, τους μύθους, τη γλώσσα, τον ήλιο, τα πάθη, τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου. Ποίηση λυρική, αισιόδοξα φωτεινή ή ελεγειακά «σκιερή», που «μοσχοβολά» τις «μελίπνοες αύρες» της Ελλάδας, που «γίνεται πολυθρύλητο βλέμμα στο μάρμαρο», που «ανυψώνει» τους θρήνους της σε ύμνο. Ποίηση που «δηλώνεται»: «κισσός ανερχόμενος/ χαμηλόφωνη νίκη/ αμπέλι σε σκέφτομαι/ δική μου κατάφαση/ φάση οδύνης/ δική μου/ ηλιόκαυστη πρόγνωση./ προσφέερω το βλέμμα ευρύχωρο/ σιωπή της ψυχής./ ό,τι μ' έμελλε πάθος απόμερος ύμνος».

Ο Εκτωρ Πατριώτης γράφει ποίηση από τα φοιτητικά του χρόνια. Το 1972 δημοσίευσε τη συλλογή «Πορφυρόματα». Ακολούθησαν οι συλλογές «Δορυάλωτος» και «Απελεύθεροι» (1975), «Ανοχύρωτοι» (1981), «Στεφανόπλοκοι», «Στεφανοφόροι», «Θοεφίλητος» (1993), «Μελιπτέρωτοι Ι-Εκφωτος», «Μελιπτέρωτοι ΙΙ- Λεύκιππος», «Μελιπτέρωτοι ΙΙΙ-Εσφως» (1994). Η ποίησή του επαινέθηκε από τη γαλλική κριτική, αλλά και από το μελέτημα του καθηγητή Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χριστόφορου Χαραλαμπάκη, στο βιβλίο του «Γλωσσική και Λογοτεχνική Κριτική» (1998), στο οποίο επισημαίνει: «Ο Ε. Πατριώτης πιστεύει στην ενότητα της ελληνικής γλώσσας, την οποία ο ίδιος καλλιεργεί με συνέπεια, αντλώντας στοιχεία από όλα τα εξελικτικά της στάδια. Η καθαρότητα της γλώσσας του δε συνδέεται απλώς με την υφή των ποιημάτων του, αλλά με συνειδητή αποστολή του να δείξει ατόφια τη δύναμη της ελληνικής γλώσσας, χωρίς ξενικές επιρροές (...). Ο Ε. Πατριώτης συνεχίζει την παράδοση μεγάλων ποιητών που έζησαν πολλά χρόνια εκτός Ελλάδας (...)».