Από χτες το απόγευμα, με την ανακοίνωση των βαθμολογιών στις φετινές Γενικές Εξετάσεις για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, η αγωνία των υποψηφίων μετατράπηκε για ορισμένους σε χαρά και για άλλους σε απογοήτευση. Με μετρημένα, μάλιστα, και τα σχετικά ποσοστά. Ενα προς δύο. Αφού μόνο ο ένας στους τρεις ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα έχει τη δυνατότητα να περάσει. Τόσους χωρά το σύστημα.

"Καλώς ήρθες, καλώς να πας", λέγανε οι παλιότεροι με μία απ' τις πολλαπλά χρήσιμες φράσεις που μας άφησαν. Στην περίπτωση των εξετάσεων, με δεδομένο το κυρίαρχο σύστημα αξιών, που θέλει το δικαίωμα στη χαρά να ανήκει μόνο στους "πετυχημένους" - διαφωνούμε ριζικά με μια τέτοια αντίληψη - το "καλώς ήρθες" κρατά το αργότερο μέχρι το Σεπτέμβρη. Οσο και οι διακοπές. Αντίθετα, το "καλώς να πας" αφορά όλους και ισχύει από τώρα. Γιατί, τελικά, οι Γενικές Εξετάσεις δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας μόνο - τολμάμε να πούμε - μικρός, σχετικά, στίβος στο μεγάλο αγώνα της ζωής και σίγουρα όχι από τους τελευταίους στη διαδρομή.

Ειδικά σήμερα, όπου, τόσο το πτυχίο, όσο και η από άλλους δρόμους αναζήτηση δουλιάς - προοπτικής, προσκρούει στον πραγματικό εφιάλτη, που λέγεται ανεργία και ζωή χωρίς δικαιώματα. Εναν εφιάλτη, που καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι κάποτε, αλλά σύντομα, τόσο όσοι θα συνεχίσουν για τα επόμενα χρόνια στις σχολές, όσο και οι άμεσα κληρωτοί της στρατιάς της εργατικής τάξης. Τόσο στις σχολές της μισοεκπαίδευσης, όσο και στους χώρους συγκέντρωσης των "απασχολήσιμων". Το σίγουρο είναι μόνο ένα: Σ' έναν κόσμο, όπου το κεφάλαιο δεν μπορεί παρά να απομυζά και την τελευταία ικμάδα ζωής για τη δική του επιβίωση, ο δρόμος είναι δύσκολος για όλους τους άλλους.

Η διαπίστωση αυτή είναι δυνατόν να απογοητεύει κάποιους. Ποιους; Οσους, έτοιμοι από καιρό, λογίζουν την ήττα ως μόνο υπαρκτό γι' αυτούς χώρο. Και αυτοί, σε καμία των περιπτώσεων, δεν μπορεί να είναι νέοι άνθρωποι, τέτοιοι, δηλαδή, που είναι ικανοί να στύψουνε την πέτρα. Αντίθετα, η ίδια διαπίστωση συνιστά ΤΗΝ πρόκληση: Για τον αγώνα, που μόλις αρχίζει στην πορεία μιας διαδικασίας συνείδησης του χώρου και του χρόνου, των πραγματικών αντιθέσεων και των πραγματικών επιτυχιών, που μπορούν να προκύψουν σαν αποτέλεσμα μιας ενσυνείδητης συγκρουσιακής επιλογής - διαρκούς μοντέλου ζωής.

Αυτό, η σύγκρουση, η πάλη, η ανατροπή, ήταν και παραμένει ο τρόπος να κινείται προς το μπρος ο κόσμος. Και το μέσον γι' αυτό δεν ήταν ποτέ η στιγμιαία - για τα μέτρα της ιστορίας - επιτυχία του ενός. Ηταν και παραμένει η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η διεκδίκηση και κατάκτηση του κοινού καλού. Ετσι γινόταν και θα γίνεται πραγματικά πετυχημένη η ζωή. Αυτό παραμένει, τελικά, και ως γεύση ανάγκης, αργά, μετά από την πρώτη ανάγνωση των πινάκων με τις βαθμολογίες, τις όποιες βαθμολογίες, σε όποιο στίβο.