Γιατί δεν προσκαλείτε Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς, προσχεδιασμένα σε ένα μέρος, ας πούμε στο Ντέιτον του Οχάιο, να τους βάλετε να συζητούν και να μην τους αφήσετε να φύγουν, αν δε συμφωνήσουν τελικά στον προϋπολογισμό; Κοινός συνομιλητής για τους Ρεπουμπλικάνους μπορεί να είναι ο Μ. Ντόουλ, καλή ώρα όπως ο Μιλόσεβιτς για τους Σέρβους. Κάπως έτσι, μεταξύ πολύ σοβαρού και αστείου, σχολίαζε πριν λίγο καιρό το "Εκόνομιστ" το αδιέξοδο μεταξύ της Προεδρίας και του Κογκρέσου, να βρουν ένα κοινό τόπο για την εξισορρόπηση του προϋπολογισμού στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου. Βέβαια, τη δύναμη που θα επέβαλε, δηλαδή, το ρόλο του ΝΑΤΟ, την αφήνει αόριστη, αλλά ευκόλως εννοούμενη με τον όρο "διεθνείς αγορές".
Είναι αλήθεια πως από τα "σημεία των καιρών" είναι τα συχνά, φέτος, "ανεβοκατεβάσματα των ρολών" του κράτους των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, από χτες απειλείται μια τρίτη εμπλοκή γι' αυτή τη χρονιά στις συζητήσεις μεταξύ του Προέδρου και των Ρεπουμπλικάνων γι' αυτό το ζήτημα, ενώ από το 1981, όταν πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο, έχει επαναληφθεί "μόνο" πέντε φορές (τρεις επί Ρίγκαν, μία επί Μπους και μια στον περασμένο προϋπολογισμό επί Κλίντον).
Φέτος το πρόβλημα πήρε από τραγικές έως και κωμικές, μερικές φορές, διαστάσεις. Για παράδειγμα, ήδη απειλούνται να χάσουν τη δουλιά τους πάνω από 780.000 ομοσπονδιακοί υπάλληλοι. Ταυτόχρονα, κάθε φορά που ξεσπάει η κρίση στις συνομιλίες, συσσωρεύονται χιλιάδες αιτήσεις για βίζες στις πρεσβείες σε όλο τον κόσμο, αφού δεν υπάρχει προσωπικό να τις διεκπεραιώσει... Τον περασμένο μήνα απειλήθηκαν με το "ρεζιλίκι" να τους διακόψουν το ρεύμα σε μια πρεσβεία τους, αφού δεν είχαν πληρώσει... το λογαριασμό. Χρειάστηκε ειδική συμφωνία προκειμένου να αντεπεξέλθουν οι "φτωχοί" στα έξοδα της αποστολής των στρατευμάτων στη Βοσνία. Το πρόβλημα παίρνει περιοδικά πλέον τέτοιες διαστάσεις, που πολλοί προβλέπουν ότι δεν πρόκειται να δοθεί λύση μέχρι ακόμα και τον επόμενο Νοέμβρη και ότι οι εκλογές της επόμενης χρονιάς θα πάρουν το χαρακτήρα του δημοψηφίσματος για το μέγεθος και τον προσανατολισμό δαπανών του κράτους.
***
Πηγή του προβλήματος είναι η απαίτηση των Ρεπουμπλικάνων να εξασφαλίσουν έναν εξισορροπημένο προϋπολογισμό, με την οριστική κατάργηση των πρωτογενών ελλειμμάτων μέσα από ένα σχέδιο περικοπών, που θα εφαρμοστεί στα επόμενα επτά χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2002. Τέτοιος προϋπολογισμός στην Αμερική έχει να εμφανιστεί από το 1969 (κάποτε δεν ήταν αναγκαστικά "κακό πράγμα" η υπέρβαση, τώρα οι καιροί αλλάζουν). Το επιφανειακά παράξενο είναι πως επί της ουσίας, αλλά ακόμα και στην εφαρμογή του χρονοδιαγράμματος, δεν υπάρχει καμιά διαφωνία μεταξύ της Προεδρίας και των Ρεπουμπλικάνων. Δηλαδή, και οι δυο πλευρές συμφωνούν απόλυτα ότι το 2002 θα πρέπει να υπάρχει εξισορροπημένος προϋπολογισμός. Η διαφωνία βρίσκεται στο είδος της διαχείρισης και κατεύθυνσης των περικοπών, ώστε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα. Μετά από τις απανωτές διαπραγματεύσεις αυτή τη χρονιά, το πρόβλημα έχει επικεντρωθεί πλέον στο ότι οι Ρεπουμπλικάνοι διεκδικούν μεγαλύτερους φόρους για τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους, πλήρη διακοπή της οικονομικής βοήθειας στα φτωχά παιδιά και, επίσης, διακοπή της δωρεάν ιατρικής περίθαλψης για τα φτωχότερα στρώματα, πράγμα που έχει διεγείρει και τις μεγαλύτερες διαμαρτυρίες, αφού συσπειρώνει τους εργαζόμενους περί τα ιατρικά επαγγέλματα.
***
Είναι ολοφάνερο πως οι Ρεπουμπλικάνοι δεν είδαν "όνειρο" και ξύπνησαν ξαφνικά για να παραστήσουν με το πιο απροκάλυπτο τρόπο το ρόλο του "κακού" της ιστορίας. Το "σκονάκι" - εντολή τούς δόθηκε από τους κυρίαρχους οικονομικούς κύκλους, που εκτίμησαν πως "τώρα ή ποτέ" είναι η ώρα για τη μεγάλη επίθεση, προκειμένου να επιβληθεί η σκληρότερη λιτότητα και η μεγαλύτερη περικοπή των κοινωνικών δαπανών, για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους, αλλά το κυριότερο, για να κάμψουν το ηθικό και να εξαλείψουν την παραμικρή πιθανότητα αντίστασης από τους εργαζόμενους για το παρόν και το μέλλον. Στην κοινωνία της "βαρβαρότητας του κέρδους" που οραματίζονται, μετά την αλλαγή του παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης, και έχουν βάλει, εκτός από τους πολιτικούς που την υλοποιούν "σκαλί σκαλί", τους διάφορους θεωρητικούς να τη "φαντάζονται", δε χωρούν οι διεκδικήσεις από τους εργαζόμενους και είναι "αμαρτία" η φτώχεια. Από την άλλη, τους ίδιους δασκάλους έχει και η πλευρά των Κλιντον-ικών, με τη διαφορά ότι στο "παραμύθι" τους αυτή την προεκλογική χρονιά πρέπει να έχουν "λαγούς και πετραχήλια"... Χώρια ότι διευκολύνονται και από το "θέλουμε αλλά δεν μπορούμε", συμμετέχοντας από μια άλλη πλευρά στη δρομολόγηση της πιο σκληρής λιτότητας. Αυτή η τακτική των "ελάχιστων περιθωρίων", που χρησιμοποιήθηκε πολύ από τους πολιτικούς της Ευρώπης του Μάαστριχτ, την παρατηρήσαμε να συνοδεύει ολόκληρη σχεδόν την περίοδο προεδρίας του Κλίντον και ίσως να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική στο "πέρασμα" των αντιλαϊκών επιλογών.
Μοναδική ελπίδα του κόσμου της εργασίας, για όλο τον πλανήτη, είναι ο "άλλος κόσμος", μακριά και ενάντια στους χειρισμούς και τα σχέδια του κεφαλαίου, ο κόσμος του συντονισμένου αγώνα και της αδιάκοπης διεκδίκησης.Παύλος ΑΛΕΠΗΣ
Είναι ολοφάνερο πως οι Ρεπουμπλικάνοι δεν είδαν "όνειρο" και ξύπνησαν ξαφνικά για να παραστήσουν με το πιο απροκάλυπτο τρόπο το ρόλο του "κακού" της ιστορίας
Feeds
Το αδιέξοδο συνεχίζεται... 
