"Η Διεθνής Διαιτησία έχει ως αντικείμενο το διακανονισμό των διαφορών μεταξύ των κρατών με δικαστές της εκλογής τους και στη βάση του σεβασμού του Δικαίου".

Αυτός ο τρόπος του διακανονισμού των διεθνών διαφορών βασίζεται, πρώτο,στο σεβασμό του Δικαίου και δεύτερο,στην ανάληψη συμβατικής υποχρεώσεως μεταξύ των διισταμένων μερών.

Τα διαιτητικά όργανα, σε αντίθεση με τα δικαστικά όργανα (π. χ. Δικαστήριο της Χάγης), δεν είναι μόνιμα και συνήθως ιδρύονται με διμερή "πράξη" για το διακανονισμό καθορισμένης διαφοράς.

Με βάση τον παραπάνω ορισμό περί Διαιτησίας (σ. σ. από το βιβλίο του Αλκη Παπακώστα "Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο - ειρηνικά και βίαια μέσα επίλυσης Διεθνών Διαφορών") προκύπτουν ερωτήματα στα οποία η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δώσει απάντηση.

Πρώτο: Από πότε άλλαξε η ελληνική θέση πως μόνη ελληνοτουρκική διαφορά είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και αρμόδιο όργανο για τον καθορισμό της το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης;

Δεύτερο: Για ποια άλλα θέματα εκτός της υφαλοκρηπίδας η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να αναζητήσει διακανονισμό έξω από το Δικαστήριο της Χάγης σε άλλο διαιτητικό όργανο;

Τρίτο: Τι άλλαξε και η Αθήνα εμφανίζεται να υιοθετεί τους μηχανισμούς επιδιαιτησίας, τους οποίους μέχρι πριν λίγο απέρριπτε κατηγορηματικά;