Πάνω απ' το χωριό Κοτύλη, το παλιό χωριό που έκαψε ο κυβερνητικός στρατός γιατί ήταν ανταρτοχώρι, κρέμεται ένας απόκρημνος βράχος που ο γκρεμός του χάσκει σε βάθος 150 μέτρων. Ο βράχος ονομάζεται Πύργος της Κοτύλης και είναι για τους ντόπιους ό,τι και το Ζάλογγο για τους Ηπειρώτες. Στην κορφή του δεν υπάρχει κανένα μνημείο, όπως εξάλλου, σπάνια βρίσκει κάποιος μνημεία αφιερωμένα στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Στις καρδιές όμως των ανθρώπων που ξέρουν, ο πύργος της Κοτύλης είναι σημαδεμένος με τρία ονόματα. Τρεις μαχητές του ΔΣΕ από το τάγμα του Κώστα Ηλιάδη. Τους Γιάννη Δούρο, Νίκο Χατζηβασιλείου και Θάνο Δημητρίου. Τους τρεις που θα μπορούσαν να είχαν επιζήσει ως αιχμάλωτοι, όμως διάλεξαν να τραβήξουν το δρόμο που επιβάλλει η παράδοση ενός λαού αγωνιστή. Τι ακριβώς έγινε εκεί πάνω; Η αφήγηση του μαχητή, τότε, του ΔΣΕ Μ. Αποστόλου από το χωριό Κοτύλη, είναι συγκλονιστική:

"Πέρασαν, είπε, 50 χρόνια από τότε που ο Κώστας Ηλιάδης, έφεδρος ανθυπολοχαγός από το Κιλκίς, διοικητής τάγματος του ΔΣΕ, έπεσε μαχόμενος στη μάχη του Πύργου της Κοτύλης στις 15 Ιουλίου του 1947. Δεν περιγράφεται το τι γινόταν σε αυτόν εδώ τον τόπο. Ολα ήταν σαν σε ηφαίστειο, παντού έπεφταν βόμβες και βαρέλια με βενζίνη.

Η διμοιρία μου, κρατούσε γερά τον Πύργο, όμως τελικά έπεσαν όλοι εκτός από τρεις μαχητές. Αυτοί τραβήχτηκαν στο χείλος του βράχου και αφού έριξαν και την τελευταία τους σφαίρα, έπεσαν δεμένοι χέρι - χέρι στο κενό του Πύργου (σ. σ. πρόκειται για φυσικό βράχο σε υψόμετρο 1.758 μ. ).

Οι τρεις μαχητές του ΔΣΕ με το πολυβόλο και τα όπλα τους, τραγουδώντας: "για σε πατρίδα μας Ελλάδα, ζώσαμε τ' άρματα ξανά", έδωσαν ηρωικά τη ζωή τους, με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, χωρίς να παραδοθούν, για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό".