ΜΟΝΤΡΕΑΛ.-

Είναι οι τελευταίες - πιθανότατα - εκλογές που ο πρωθυπουργός Ζαν Κρετιέν έλαβε μέρος και διεκδίκησε με επιτυχία εκ νέου την πρωθυπουργία. Δε θα μπορούσε όμως να χαρακτηριστεί και το καλύτερο δυνατό φινάλε, μια και ήταν μεν μία πολιτική νίκη, όμως με ένα σημαντικό αριθμό απωλειών. Μία "πύρρειος" νίκη, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμα και ο ίδιος δυσκολεύτηκε αρκετά να κερδίσει την έδρα στην περιφέρειά του, το Κεμπέκ.

Το Κόμμα των Φιλελευθέρων του οποίου ηγείται κέρδισε τις εκλογές και κατόρθωσε να σχηματίσει αυτόνομη κυβέρνηση, όμως με τη μικρότερη και πιο εύθραστη πλειοψηφία που θα μπορούσαν να του δώσουν οι κάλπες. Το Φιλελεύθερο Κόμμα κατέλαβε τις 155 (μόλις 4 επιπλέον για να μπορέσει να σχηματίσει αυτόνομη κυβέρνηση) από τις 301 έδρες του Καναδικού Κοινοβουλίου, χάνοντας 19 από τις 174 που είχε στην προηγούμενη Βουλή. Στην αξιωματική αντιπολίτευση πέρασε το ακραίο συντηρητικό Κόμμα των Ανανεωτών υπό τον Πρέστον Μάνινγκ με 60 έδρες, ενώ ακολούθησαν το Κεμπεκουά, το αυτονομιστικό Κόμμα του Κεμπέκ με 44 έδρες, το Νεοδημοκρατικό Κόμμα με 21 έδρες και το Κόμμα των Συντηρητικών με 20 έδρες.

Τα αποτελέσματα αυτά ανακατατάσσουν τον πολιτικό χάρτη της χώρας, καθώς η εκλογική δύναμη των κομμάτων της αντιπολίτευσης άλλαξε άρδην. Το Κεμπεκουά από αξιωματική αντιπολίτευση περιορίζεται στη θέση του τρίτου κόμματος με σημαντική μείωση, κατά 10, των εδρών του στο Κοινοβούλιο. Οι αυτονομιστές του Κεμπέκ παρ' όλα αυτά διατηρούν αρκετές δυνάμεις στην ευαίσθητη αυτή περιοχή και αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο ηγέτης του κόμματος Ζιλ Ντεσέπ δήλωσε ότι θα παλέψει για την ανεξαρτησία και τον αυτοκυριαρχία του Κεμπέκ. Εντυπωσιακή και απρόσμενη άνοδο σημείωσαν τόσο το Νεοδημοκρατικό Κόμμα, όσο και το κόμμα των Ανανεωτών που πέρασε στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Στον επινίκιο του λόγο ο Κρετιέν δήλωσε ενθουσιασμένος που το κόμμα του κατάφερε να κερδίσει δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις και να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση για δύο συνεχόμενες θητείες, για πρώτη φορά από το 1955. Εσπευσε όμως να καλέσει όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου σε συνεργασία για να μπορέσει να προχωρήσει η χώρα ενωμένη και ενιαία στον 21ο αιώνα. Επίσης, παραδέχτηκε ότι η σχετική μείωση της δύναμης του κόμματος του είναι σαφής ένδειξη της δυσφορίας του εκλογικού σώματος, αφού τα προγράμματα στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα δε στέφθηκαν πάντα με επιτυχία. Στην πραγματικότητα αυτό που εμμέσως παραδέχτηκε είναι την ολιγωρία της διακυβέρνησής του να ανασυγκροτήσει την αδιέξοδη οικονομική του πολιτική και να αναβαθμίσει τα κοινωνικά προγράμματα της ασφάλισης και περίθαλψης που έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες "ζημιές" από τις περικοπές του προϋπολογισμού. Η ισχνή, δε, πλειοψηφία είναι σίγουρο ότι θα τον οδηγήσει σε συμβιβασμούς με αβέβαια αποτελέσματα στις προεκλογικές του εξαγγελίες για τη διατήρηση και αναβάθμιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Πάντως, το μείζον θέμα της επόμενης κυβερνητικής περιόδου μετά το οικονομικό παραμένει το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Κεμπέκ και το πώς θα μπορέσει η καναδική Βουλή να κρατήσει τον Καναδά ενωμένο με τα σημερινά δεδομένα.