Οσο και αν προσπάθησα να πνίξω τον αβάσταχτο πόνο μου για τη φοβερή αδικία που μας έγινε, στάθηκε αδύνατο. Δεν μπορώ, μα την πίστη μου, να σιωπήσω μπροστά στην απίστευτη συμπεριφορά ορισμένων γιατρών απέναντι στους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη τους. Τα κυκλώματα δίνουν και παίρνουν και τα λέω όλα αυτά με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχω.

Στις 9 Απριλίου 1997, μπήκε στο Καρδιολογικό Τμήμα του Νοσοκομείου του νομού μας, η γυναίκα μου με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας και με τόσο πρησμένα πόδια, που να μην μπορεί να περπατήσει. Αρχισαν θεραπεία και μας έλεγαν ότι πάει καλύτερα, όμως τα πόδια της ήταν πρησμένα όπως πρώτα. Στις 16 Απριλίου, μετά από 6 μέρες παραμονής της στο Νοσοκομείο, μας είπαν να φύγουμε και να συνεχίσουμε τη θεραπεία στο σπίτι, λόγω που δεν είχαν κρεβάτια και περίμεναν κι άλλοι ασθενείς!

Οταν τ' άκουσα νόμισα ότι μου 'πεσε κεραυνός. Ηταν δυνατόν; Μια τέτοια απόφαση για μια γυναίκα τόσο άρρωστη με καθετήρα και πρησμένα πόδια; Και όμως επέμεναν στην απόφασή τους. Πήγα στον διευθυντή Μ. Κουτμερίδη και τον παρακάλεσα, έπεσα στα πόδια του, αλλά και από αυτόν πήρα την ίδια απάντηση: Δεν υπάρχουν κρεβάτια. Να αποταθείς στην κυβέρνηση, έτσι μου υπέδειξε ο μεγάλος αυτός επιστήμονας!

Ημουν τρομερά στεναχωρημένος, σκεφτόμουν και επαναστατούσα. Γιατί παλέψαμε τόσο σκληρά; Γιατί πήγαμε εξορίες και φυλακές, γιατί στερηθήκαμε τα πάντα; Η αγανάκτησή μου έφτασε στο κατακόρυφο. Μας πέταξαν στο δρόμο!!!

Γυρίσαμε σπίτι και η γυναίκα μου μετά από 4 ημέρες πέθανε - στις 18-4-97 το απόγευμα - από πνευμονικό οίδημα. Και αυτό ήταν επόμενο, για έναν άρρωστο τόσο βαριά, χωρίς καθετήρα. Ηταν καθαρά μια δολοφονία και το καταγγέλλω ανοιχτά.

Ρωτώ τον κ. υπουργό Υγείας τι μπορεί να μου απαντήσει γι' αυτή τη μεταχείριση που είχαμε στο Νοσοκομείο Σερρών; Είμαι 100% βέβαιος ότι αν δεν έβγαζαν έξω σ' αυτή την άθλια κατάσταση τη γυναίκα μου, τώρα θα ζούσε. Ο πόνος μου είναι μεγάλος, αξεπέραστος.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΣΕΒΑΣΛΙΔΗΣ

Αντιστασιακός

Παραπήγματα Σιδηροκάστρου Σερρών,

Τηλ: 0323/24766