Η "νέα" σελίδα του ΠΑΣΟΚ ξεκινά από εκεί ακριβώς που τελείωσε η "παλιά". Ολοι θυμούνται ότι την εποχή της εσωκομματικής αντιπολίτευσης των "4" κατά του Α. Παπανδρέου, οι διεκδικητές του "θρόνου" είχαν ένα... ατράνταχτο και κυρίως "ενωτικό" επιχείρημα: "Υπάρχουν ρόλοι για όλους", έλεγαν και ξανάλεγαν. Φράση πολύ δημοφιλής στα χείλη - τότε - και του Κ. Σκανδαλίδη. Οσοι διάβασαν τη χτεσινή συνέντευξη του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ περί "καλαμοκαβαλαραίων της νέας εξουσίας", δεν μπορεί να μη διαπίστωσαν την εναγώνια επαναφορά του ίδιου θέματος: Υπάρχουν ρόλοι για όλους, υποστήριξε ουσιαστικά ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που αυτή τη φορά, οι εγκαλούμενοι να αφήσουν λίγο... χώρο και στους υπόλοιπους, να τους αφήσουν να... εισπνεύσουν λίγο από τον αέρα της εξουσίας, είναι εκείνοι που εμφανίζονται ως "εκσυγχρονιστές". Δηλαδή, σήμερα οι "φαταούλες" είναι οι "εκσυγχρονιστές". Χτες ήταν οι "λαϊκιστές", οι "προεδρικοί" κλπ.

Συμπέρασμα: Ενα κόμμα, ένας μηχανισμός διαχείρισης του συστήματος που φημίζεται για τους ακρογωνιαίους λίθους του, την εκμετάλλευση, την αρπαχτή, τη διαπλοκή του πολιτικού του προσωπικού του με τους ισχυρούς του χρήματος, είναι καταδικασμένο να ζει με τα υπέρ και τα κατά του συνδετικού του ιστού. Και το προφανές, που λειτουργεί ως συνδετικός ιστός στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, είναι η νομή της εξουσίας. Είναι όμως η ίδια η νομή της εξουσίας που το οδηγεί σε εσωτερικούς διαγκωνισμούς, καθώς κανείς από τους εξουσιαστές δεν αρκείται με το κομματάκι του διαχειριστικού νήματος που κρατά. Πάντα θέλει κάτι περισσότερο. Πάντα επιζητά τον έλεγχο περισσότερων κομματιών από το μηχανισμό της διαχείρισης. Πάντα, λοιπόν, οι "ριγμένοι" θα έχουν προηγούμενα με τους "Τσουκάτους", τους "Κατσιφάρες" ή όπως θα ονομάζονται οι κατά καιρούς πασίγνωστοι στους... θυρωρούς των πολυκατοικιών.

Ολοι επίσης θυμούνται μια πολύ ενδεικτική φράση του Α. Παπανδρέου, την εποχή της αμφισβήτησής του από τους σημερινούς διαδόχους του. "Δε θα τεθώ υπό καθεστώς επιτροπείας", απαντούσε ο τότε πρωθυπουργός στους επικριτές του "περιβάλλοντός του". Τώρα, έξι μήνες μετά την ανάδειξη του Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και τρεις μόλις μήνες μετά την εκλογική νίκη του, ο πρωθυπουργός αισθάνεται την ανάγκη να αναφωνήσει: "Εγώ είμαι επικεφαλής, εγώ αποφασίζω"... Συμπέρασμα: Οι δραματικές υπενθυμίσεις του "ποιος αποφασίζει" θα ήταν περιττές, αν εκείνοι που τις κάνουν είχαν να επιδείξουν την πραγματική έγκριση του λαού να "αποφασίζουν" και όχι το προϊόν μιας υποκλοπείσας και επιβληθείσας "έγκρισης".